HEKSENJACHT
door onze correspondent robertus baeken, vanuit de korenvelden van salem...
49.
Van ons drieën liet Lucretia als eerste haar ongerustheid blijken. Of was het ongeduld?
Het bioloogje was echt niet lang weggebleven. Daarna maakte hij het zelfs nog korter. Hij overhandigde me een EHBO-kistje. ‘Hierin zit alles wat je nodig hebt,’ hijgde hij, alvorens haastig weer langs dezelfde deur te verdwijnen. Stomverbaasd aanhoorden wij het zware, ijzeren geluid waarmee hij de kelderdeur achter zich vergrendelde en zich langs de trap razendsnel, misschien zelfs met twee treden tegelijk, verwijderde.
Van ons drieën was het alweer Lucretia die voor het eerst van zich liet horen. ‘Hij heeft ons opgesloten! Misschien in afwachting voor straks: zijn tweede, misschien wel derde toetje!’ panikeerde ze.
Ik probeerde haar met een grapje weer op beide voeten te zetten. ‘Welja, ‘n triootje vroeg of laat… Dat was toch je geheime wens?’
Lucretia kon er niet mee lachen. Terwijl zij begon te grienen, hielp Sneeuwwit me rustig om de laatste hand te leggen bij de sluiting van mijn verband.
Dit meisje was wel op de hoogte. Ten minste meende zij te begrijpen wat hier gaande was. Het volste vertrouwen had zij in mij en mijn vuurwapen. We waren goed op weg haar vriendje te verlossen van het loodzware, Zwarte juk waaronder hij al maandenlang gebukt ging.
WORDT VERVOLGD...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten