door onze correspondent robertus baeken, vanuit de korenvelden van salem...
De professor maakte me een compliment. ‘Wauw! Wat ‘n aantrekkelijk volkje heb jij in je gezelschap!’ Daarbij keek hij vooral de richting uit van Sneeuwwit.
Van mijn kant wees ik met een ontspannen lachje naar de rij limousines. ‘Maar wat te zeggen van de hoge kringen waarin jij verkeert! Hé wat chique, superrijke heren allemaal!’
‘Ja, we hadden een bijeenkomst met diner bij kaarslicht!’ zei het bioloogje met een knipoog en niet zonder zichtbare trots dat hij zich bij deze elite mocht aansluiten.
Dat mijn gezelschap aantrekkelijk was, had Lucretia goed gehoord. Misschien hoopte zij door tussenkomst van een uitzonderlijk toeval zoals hier, dankzij haar charmes ooit ook van een dergelijke uitverkoren bovenlaag deel uit te maken. Liefde maakt immers blind. Soms hoorde je de gekste dingen. In ‘t bijzonder tussen man en vrouw kon af en toe wel eens ‘n buitengewone, zeg maar krankzinnige vonk overspringen. En daarbij, niemand weet hoe een dubbeltje rolt. Met de hamvraag: ‘Zouden wij ons daarbinnen ook bij dat gezellige hoopje mogen voegen?’ wierp het kind, zonder weet te hebben van mijn bedoelingen, zich al te opdringerig op de voorgrond.
Nu zette zij, nog steeds in short gekleed, letterlijk haar beste beentje voor door zich zo te laten zien dat daarmee de aandacht van het bioloogje, behalve op haar prachtige onderste ledematen, eveneens op haar ronde derrière zou gevestigd worden. Dit als voorproefje van haar veelbelovende, gekloven wereldbol.
Hoe dan ook slaagde zij er niet in diens onafgebroken fixatie op Sneeuwwit naar zich toe te trekken. ‘Misschien is er nog wat van het dessert over!’ zei hij met gapende mond, zonder zijn blik van haar af te wenden.
‘O, maar wij hebben al gegeten hoor,’ kwam Lucretia alweer tussenbeide.
Ik vroeg me af of de bioloog haar wel had gehoord, zo erg hij verdwaasd of gelijk door de bliksem getroffen naar de mooiste van het hele land stond te kijken.
WORDT VERVOLGD
Geen opmerkingen:
Een reactie posten