toch opnief een dag van spyt, vooral over dat éne gegeven dat, zoals je kan raden, vooral déze dagen steeds weêr naar boven komt: de fatale waarheid dat ik, door myn éigen keuze van destyds, geen trainer meer ben by moeskroen... dat was éigenlyk een fantastische job, pas na jaren ben ik dat heel duidelyk beginnen in te zien... je spelers moeten lopen en rennen en trainen; maar jyzelf hoeft eigenlyk niks te doen, alleen een pak dragen en aan de zykant staan schreeuwen. in dié tyd hoorde het er ook nog by, zoals jullie nog weten, dat je er zeer slecht uitzag, met goed veel wallen onder je ogen, en dat je erg veel cigaretten stond te roken. kortom: ik was nog de lààtste van het type guy thys (zie photo onder...)
maar goed: ik maakte toen ook carrière by de dovo... daar was ik zelfs, op een ogenblik, bovenploegbaas - ook wel omdat er niemand ànders was die daarvoor tekende. op een ogenblik had ik alle ploegen van de noordelyke provincies onder my. maar toen is er eens, byna toch, een ongeluk gebeurd, toen met die terroristische mynen in kleine brogel; en toen ben ik op het matje geroepen: "don vitalski, je bent er met je kop niet meer by... je gaat moeten kiezen..." dat was hartverscheurend... moeskroen was toen juist van derde naar tweede klasse doorgestoten, na jàren knokken... maar de dovo, dat zyn ook je kinderen... en dààr is het een kwestie van leven en dood. dus de keuze was door zichzelf gemaakt...
maar als ik dat voetbal van vandaag zie... er zyn geen echte trainers meer, zelfs de beste sjotters staan alleen nog maar voor zichzelf op het veld. je ziet geen ploégen meer. er is ook niet meer die cultuur van feesten in waregem, van je familie weêrzien blankenberge, van een interview voor panorama-de post. tegenwoordig moet het gelyk monaco zyn of het is niet echt.
dus wellicht had ik daar toch niet meer in gepast...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten