zoals jullie al wisten, is hier, om te beginnen reeds, de gebruikelyke, volmaakte ellende van het moment present: corona, slechte financiën, stress op het school, stress in het theater, de achtertuin vol spinnenwebben; dit alles werd eêrgisteren reeds voor jullie uitgetekend, daar ik nu eenmaal àlles opschryf, dag in dag uit, en altyd ook allemaal zeer eerlyk; doch hier bovenop heeft zich nu, voor vandaag, de maandag, dus ook nog eens, beste lezers, de horror weten aan te melden van niet-aflatende verbouwingsherrie; van dreinende motoren van een cementmixer, récht tegenover ons huis...
in de badkamer een bed installeren, om dààr dan maar eventjes te gaan neêrliggen, werkt niet; het zinderen, drillen, scheuren en schuren klinkt overal in door...
een zenuwcrisis lonkt... ik spring uit myn vel... maar: niks aan te doen... sterf dan maar, stérf!!...
anderzyds: exact op dit ogeblik, drie uur in de namiddag, vind ik toch wél weêr, klaarblykelyk, de kracht en de ruimte en zelfs de zithouding, die het is, om dit alles maar weêr te noteren... zoals pitouche die aan haar poten likt, ondanks alles... toch wel...
treurig is de wetenschap dat ik vandaag eigenlyk een gig had mogen spelen, in oudenaarde dan nog . vanuit dit ziekenbed is dat geschrapt moeten worden... het ergste dat er bestaat: een gig moeten schrappen...
 |
| "satyricon" |
Geen opmerkingen:
Een reactie posten