niet een droom van myzelf, maar van een vriendin van my, een zekere barbara, die kennelyk helemaal kierewiet aan het worden is van myn agaglia-si-rekur-taaltje...
Ik sprak een taal die ik zelf niet begreep, maar iedereen anders blijkbaar wel. Nu en dan verscheen jij (denk ik) ineens om mij te verbeteren. Er liepen hier en daar rare creaturen rond die reageerden op wat ik zei of vroeg. Ze waren niet angstaanjagend. De situatie was akelig. Ik bleef maar rare woorden uitkramen. Ik ben uiteindelijk als een kleuter met heel veel lawaai beginnen huilen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten