wat zou je doen als je nog maar twee jaar te leven had? daar kan je niet op antwoorden zolang dat een hypothese blyft. maar wat zou je doen als je nog maar twéé uurs te leven had? dat kan je je feitelyk juist wél gemakkelyk inbeelden. je plooit je dan helemaal terug op je zintuigen, op je directe waarneming. vast een aangename verdoving (tenminste: zolang je een zàchte dood in het verschiet ligt.)
een daemon heeft je zonet ingefluisterd dat je binnen twee uurs dood bent. je partner wandelt binnen en zegt: "ik ben tomaten gaan halen." hoe elementair dan die waarneming. hoe zuiver tomaat dan die tomaten.
de bedoeling is om àldoor te leven alsof je nog maar twee uurs te gaan hebt.
"go to the lions."
ik denk dat ik nu eindelyk écht wel weet hoe je een stuntgedicht moet maken. d.w.z.: geef my een woord en een idee, en ik wéét hoe ik retorisch daarmeê tot het aller uiterste kan gaan - er nu veertig jaar meê bezig zynde geweest, kén ik die stiel.
maar daarom juist, zo merk ik, kan ik my er vandaag niet meer aan zetten: doordat ik tevens te goed, tot in detail, kan voorspellen hoeveel oneindige uren werk het gaat zyn. hoeveel dagen en weken en maanden werk - terwyl ik daartydens éigenlyk met organisatoren had moeten lopen telephoneren, om over de financiën van contracten te onderhandelen.
ik kan niet zakenman zyn én terwyl stuntgedichten schryven.
ook zoiets imbeciels om God met een hoofdletter te schryven, alsof God zich daar iets van aan zou trekken, wat een zelfoverschatting, neen wat een minachting voor de échte god.
de echte god is heel erg stoer, en krygt het van die kinderachtigheden op zyn zenuwen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten