er kwamen twee, neen drie honden myn slaapkamer binnen. dit was kennelyk een prank. een inbreker had die hier achtergelaten. ik woonde op myn appartement op het zuid zoals vroeger. ergens probeerde ik het my nog voor te stellen om hier het beste van te maken, die kleine hond had wel iets maar die twee grote was overdreven. ik wilde de dierenbescherming bellen, maar toen zag ik dat ze bovendien ook een driejarige kleuter by me hadden afgezet, dus dan moest ik de politie bellen. natuurlyk kon ik geen telephoonnummer vinden... ** min of meer in diezelfde kamerruimte door een computerscherm eraan herinnerd dat ik éigenlyk heel ooit een schryver was, dat ik al in eeuwen niets meer geschreven had.** ik was opgenomen in een kamp voor sociaal onaangepasten. echter, ik bevond me in een rytje tussen semi-mongloïden, samen met wie ik zogezegd oefeningen moest doen; dit waren mensen die zich nog geen vyf minuten op één iets konden concentreren, dit zou ik nooit volhouden, hiermeê te zyn tezamengevoegd, dit was het totàle faillliet van myn mens zyn. luv en de kinderen gingen me zo dadelyk komen bezoeken... hoe dit uitleggen? wat later kwam ik op dit terrein echter ook martinus wolf tegen, die wees my op de prachtige heide-natuur, op hoe bevallig je eigen kamer hier was, dat er voor alles werd gezorgd en dat je totaal kon relaxen. "sommigen willen hier gewoon nooit meer weg." de rust in het vooruitzicht was niet onaantrekkelyk, ik zou hier misschien kunnen blyven om ondertussen een totaal nieuwe one man show uit te schryven, na al die vele jaren niets te hebben geschreven; maar het was en bleef een maatschappelyk failliet, wilde ik my daar wel by neêrleggen?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten