"vier wintervertellingen" van gerard reve. had alles van reve al gelezen, had ook dit boek al 35 jaar in huis. toch is dit niéuw. vreemd.
de autobiographie van mark lanegan.
het verloren lopend na één goéde série (poldark) en één geniàle série (die kaiserin), nu niets ànders goed kunnende vinden. zeker niet furioza (niet de mad max maar een poolse hooligan-film.)
na ooit zes afleveringen goed gelachen te hebben met "blind getrouwd", daar nu ook niet meer naar kunnen kyken...
luv is enigszins ziek, waarmeê er, zonder dat zy daar aan kan doen natuurlyk, een zekere ongezelligheid zich over ons neêrzygt. ze brengt rocco wel naar de orthodont - maar draagt daarby dan een mondmasker; triggerende daarmeê, het trauma van covid (ik vond zelf die lockdown wel goed, maar natuurlyk niét die mondmasker-plicht.)
(de herinnering alleen al: ik heb ooit in een klas engelse les staan geven - met een mondmasker voor, voor een klas vol leerlingen met allemaal een mond-masker voor. de abstractie, de keihardheid daarvan...)
rocco maakt een puzzel van "stranger things".
intussen hys ik my in dinsdagclub-modus. de voorbereidingen beginnen al dinsdagnacht van de week te voren, en is vanaf dan één uiterst gradueel voortschryden van ondiep naar diep. tegen dat de gig straks begint, zit ik er al middenin tot over myn oren.
dit vind ik zelf een van myn beste aansprekingen ooit, dateert alweêr van een week of vyf terug, zo begon het feestje: "jullie mogen vandaag een lastig publiek zyn. jullie mogen het my uiterst moeilyk maken vandaag. ik heb zin in die confrontatie, ik heb zin in dat gevecht." dat is toch de àllermeest opzwepende vooraankondiging denkbaar?
maar toen kwam dat spontaan ergens vandaan, ik weet zelf niet wààr vandaan dan wel precies; maar ik kan daar geen gimmick van maken, ik bedoel ik kan niet iedere week opniéuw met die frase uitpakken...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten