uit het schriftje

als je sommige van die late interviews met johnny cash bezig ziet, moet je zelfs concluderen dat die gewoon helemaal halfzacht is geëindigd - erger dan de pastoor van onze catechese... maar: dat is alleen maar lullig in die interviews; in zyn muziekteksten weet ik daar wel blyf meê; "a thorntree in a whirlwind" - prachtig! verder van my af staan die net zo obstinaat religieus gegronde metaforen van zyn tydgenoot leonard cohen, deze metaforen nu eenmaal zynde byzonder joods. 

    die botsing ook in cash zyn eigen biographie; hy werd goeddeels uitgevonden door zyn manager, de joodse jonathan holiff; hoe erger johnny cash zich tot het new born christianism begon te wenden, hoe moeilyker die manager het ermeê had om al diens gekkigheden, chaos en plichtsverzakingen er by te blyven nemen...

de managers van supersterren worden steeds heel erg geminacht. tony defries van bowie, frank jeffery van jimi hendrix, peter leeds van blondie, colonel parker van elvis en nu ook weêr deze holiff; ze worden afgebeeld als geldwolven en gewetenloze uitbuiters - maar ZONDER die mensen hun rationele doorzicht, zonder hun onverzettelyke strategieën en hun bereidheid om terloops de belachelykste grillen van hun protégés ook voor lief te nemen, hadden die "supersterren" één voor één helemaal nérgens gestaan... 

rechts dus die jonathan holiff...
die op het einde van zyn leven zelfmoord pleegde...