na al dat helse gedaver van verbouwingswerken gisteren, was het vandaag ineens merkwaardig rustig in huis, vooral in de voormiddag. myn zorgen verdampten en een heerlyke, kalme gemoedsrust ontfermde zich over my. ik lag urenlang op myn rug, d.w.z. zonder my af en toe eens op myn zy te moeten draaien. dit betrof eigenlyk een zeer lichte vorm van hypnose, in overeenstemming met de allereerste signalen van beterschap en genezing.
iemand, een muzikant, gaf my ooit wel eens dit volgende advies (een goede man, die vandaag echter niet meer leeft, doordat hy, een jaar en een half geleden, opeens is gestorven): "élk soort van werk," zo sprak hy, "is een soort van werken-voor-de-vuilniskar. de grootste kunst bestaat er dan ook uit, nooit van je leven nà het werk zo één vuilniszak meê naar huis te nemen."
zo is het maar net...
de zon schynt eigenaardig, en in huis lykt het eigenlyk alsof dit niet het jaar 2021 is, maar wel het jaar 1977... de lucht is vintage... het internet lykt niet echt... maar wél verwacht ik ieder ogenblik het nieuwe nummer van het gestencilde eenmansmagazine van daniël robberechts...
eens één keer heb ik dacht écht meêgemaakt, een "tyds-lapsus", zoals dat heet... ik kwam in een kamer, en iedereen droeg daar witte pruiken... er werden twee slaven verhandeld... er was een raam zonder glas erin, en door dat raam had je zicht op een kleine binnenhaven, waar een vier- of vyftal driemasters voor anker lagen... matrozen beklommen de getouwen, sjouwers droegen meelzakken in of uit hun boten... in een heel raar soort van fransachtig vlaams vroeg iemand van die pruikendragers "wat soecke jy hier?" ik zeg: "secondje..." ik draaide my weêr om, deed achter my de deur dicht. en dat was alles.
goed dan...
2 opmerkingen:
In een gelijksoortige belevenis ben ik zo eens met mijn fiets terechtgekomen in een mij onbekende wijk tussen Turnhout en Vosselaar, parallel met de Antwerpsesteenweg: schijnbaar een Amerikaanse suburb met bungalows dat zich in een lichter seizoen bevond dan de herfst waar ik vandaan kwam en waar er helemaal niemand te zien was. Achteraf heb ik die wijk nooit meer teruggevonden.
Jullie "time slip" verhaal doet me denken aan het "Moberly-Jourdain incident"
beschreven in het boek "An Adventure".
Al van gehoord?
https://nl.wikipedia.org/wiki/Moberly-Jourdain-incident
Een reactie posten