no time to die
zin hebbend in een goeie ouwe actiefilm, kwam ik by james bond terecht; voor actiefilms is het een byna onontbeerlyk iets dat het hoofdpersonage de toevallige film zelf overstygt; zodat je niet alleen naar die film kykt, maar tevens aan een studie kan doen; hoe verhoudt déze film zich tegenover de gehele franchise? ik ben wel totààl geen kenner van bond, dat hoeft ook helemaal niet; gewoon het gevoél dat zo'n personage een gehele geschiedenis kent, zorgt reeds voor verdieping.
op een ogenblik neemt james bond afscheid van een zoveelste sexy geheim agente; je verwacht een hollywoodkus, maar hy geeft haar gewoon, zeer charmant en kwetsbaar, een hand; dat is een magische seconde, die echt aangrypt. helaas: dat soort vondsten zyn elders in deze prent met een vergrootglas niet te vinden.
het deed deugd om tussen de actuele overdosis aan superhelden nog eens een gewone held te zien, maar de film komt niet van de grond. je zou zeggen: tussen de john wick en de jack reacher van 2022 is er geen plaats voor bond, die tezamen met myn grootvader al was gestorven - maar dat is natuurlyk onzin, het hangt er helemaal vanaf hoe je het aanpakt. "no time to die" moet gewoon véél te veel moeite doen om zyn verhaal te vertellen. uitleg, plotwending, uitleg uitleg uitleg.
het leeftydsverschil tussen bond en zyn minnares ik ook weêr die perverse holywood-ziekte (craig is 55, seydoux 37. het kan, maar waarom nooit eens andersom.) ik vind die craig zyn uiterlyk ook niet geheimzinnig genoeg, niet intrigerend genoeg.
p.s. het laatste halfuur heb ik zelfs niet meer uitgekeken wegens het geduld niet in huis; maar dat heb ik dus met àlle bond-films. in die zin dus toch wel geslaagd.
 |
| dit hier is wel grappig, maar wat heb je eraan als je daags tevoren nog eens naar "fury road" van mad max hebt gekeken. |
Geen opmerkingen:
Een reactie posten