iedere dag een gedicht

met je armen in de lucht van het schrikken

sta je te kyken naar de ontploffing van jouw dochter.
het immaculate tegenbeeld van jouw vreugde
toen zy, 30 jaar eerder, geboren werd.

toch is dat kosmisch omvangryke schrikken van jou

niet logisch. jy wilde deze oorlog, jy wilde dit.

één dag tevoren liep je nog tevreden door mariupol. 

waarom was je dààr toen niet al zo geschrokken?

midden september zullen ook by vladimir putin

de beide handen zo hoog boven het hoofd uitreiken.

maar dan zelfs in omgekeerde richting,

met zyn voeten hoog in touwen, ondersteboven.

zoals het dictators vergaat. in naam van niet één,

maar in naam van àlle vermoorde kinderen.