een zeer groot deel van de dialogen zyn zo kinderachtig dat je tenen ervan krullen. natuurlyk vooral in de langzame scènes. steve jones zit op een yzeren trap, zyn leven te overpeinzen. johnny rotten komt er aan gewandeld. dan gaan ze praten. "malcolm kàn jouw vaderfiguur niet zyn, hy is zelf maar dertig jaar oud," zegt johnny rotten. je moét dan terwyl bezig zyn met verdunner in je potje tip-ex te druppelen; als je daar passief naar moet zitten kyken, draait je maag.
gapend hiaat - niet "een gemiste kans" maar veel erger dan dat; een onvergeeflyke ellips; hoewel je, over die zes ruime afleveringen verspreid, toch flink wat detail-verhalen cadeau krygt - zit je nà de serie nog steeds te wachten op één glimp van de "anarchy tour". die komt inderdaad niet één halve seconde in beeld, en zelfs wordt er ook niet één keer naar verwezen. onbegrypelyk!!!!...
wat voor nut heeft het om het hele "bill grundy"-event zo secuur te ensceneren - als je de honderd gecancelde optredens die daar direct op volgden, zelfs niet vermeldt??
plus: dan was johnny thunders ook mooi in beeld gekomen...
rààr!...
"she was a girl from birmingham, she just had an abortion"; de geschiedenis van dàt stukje lyrics wordt zeer uitgebreid uit de doeken gedaan. hoewel ik die scènes niet grààg zag (té marginaal), schoten dié toch wél met scherp...
7,5 op 10.
als leraar engels zou ik zelfs zeggen: 8 op 10. want hoé moet je dit allemaal begrypen als je geboren bent in pakweg 2006??...
éigenlyk had de serie zoals die nu is, slechts de voorstudie moeten zyn. eigenlyk hadden ze met dit materiaal nu, moeten zeggen: okay, dat waren de schetsen - nu gaan we er iets van màken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten