prent:
LEONARD EN IK
door Robertus Baeken
77.
Ik moet toegeven dat de Antwerpse tentoonstelling niet Leonards kostbaarste werk bevatte. Die bestaan naar mijn smaak beslist uit de witmarmeren beeldjes en de wat grotere figuren in Franse steen die hij op het einde van de jaren zeventig heeft gehouwen, maar zich intussen alle in privébezit bevonden. Wel zag je een duidelijke stijleenheid die ik zeer typisch noem voor zijn laatste periode. Deze kenmerkt zich door de evenwichtige, serene, bijna koele voorstellingen van uitzonderlijk weelderige vrouwenlichamen in alle denkbare natuurlijke poses, die de beschouwer makkelijk afleiden van de anatomische werkelijkheid, maar nooit zover dat hij daar erg in krijgt. Soms stijgt de vergeestelijking zo sterk boven de materie uit dat de beelden een zinnebeeld oproepen. De serene kalmte van een gezicht blijkt dan zoveel tot het beeld bij te dragen dat het de toeschouwer op een afstand houdt; alsof het niet anders te zien is dan doorheen een waas die de eeuwige herinnering aan het schone van een onbevangen ziel oproept. Het is alsof men kijkt naar het opkomen van de zon. Maar hier bestaat de verte uit de tenietgedane afstand tussen de kunstenaar en de beschouwer, tussen wat puur is en ontvankelijk. Te midden van deze moderne, jachtige wereld vol onrust en verlangen wordt door Leonard een andere wereld geboden: een van bijna klassieke schoonheid die orde, rust, evenwicht, harmonie uitstraalt en die wellicht meer bestaansrecht heeft en langer zal duren dan welke andere wereld ook. Vaak komt het me voor dat zijn beelden altijd al hebben bestaan, zoals ik soms ook de indruk heb dat de muziek van Mozart al vanaf het begin der tijden door de lucht heeft weerklonken, onuitwisbaar gegrift in het collectieve geheugen van de mensheid; wat wil zeggen: apart gegrift in het geheugen van elke ontvankelijke ziel.
En toch - ook hiervan kan ik oprecht getuigen - was Leonard naast kunstenaar gewoon een mens. Een mens met zijn kwaaltjes, zoals kiespijn of verkoudheid, waarvoor hij pas tegen het einde van zijn leven een huisdokter had. Een mens met zijn twijfels, zijn verdrietjes, zijn weemoed, met alles wat hij, om een ander hart niet te bezwaren, voor zichzelf hield maar dat ik, daar ik hem zo goed kende, wel zeer zelden bij het binnenkomen nog aan hem gewaarwerd, terwijl hij zijn humeur al herschikte en snel met een lachje of vrolijke kwinkslag uit de hoek kwam.
(WORDT VERVOLGD...)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten