GAST-AUTEUR

VERZUCHTINGEN
door Robert Baeken

12.

Die avond kleurde de hemel grauw. De Intercommunale Gasmaatschappij gaf een troosteloze aanblik en vervulde hem met de bittere voorkennis van de algehele teloorgang. De hoge muren, langs weerskanten geschraagd door de huizengevels, die het in hun armoede zijdelings tegen elkaar leken uit te schreien, zouden afbrokkelen tot puin en niets van wat thans overeind stond of zich onder de hemel bewoog, zou voortduren.

   Vanessa was nog steeds niet aangekomen. Paul maakte het kind wijs dat haar moeder ter wille van een nieuwe collectie vroeger was vertrokken. Gewoonlijk gebruikten zij samen het avondmaal, behalve als de voorstelling ver buiten de stad plaatsvond.

   Dit keer was hij ongedurig. Het gebeurde nooit dat Vanessa zonder enige verwittiging zolang wegbleef. Hij verwachtte een telefoontje om hem gerust te stellen. Maar toen het voor Katia bedtijd werd, had hij nog niets van haar gehoord. Zijn poging om haar zelf op te bellen, kreeg hij niet voor mekaar: de naam van de zaal waar de voorstelling zou plaatsvinden, stond niet in de telefoongids.

   Met een soort van beklemmende opwinding, alsof hij iets ongeoorloofds deed, opende hij Vanessa’s persoonlijke la en vond haar agenda. Tussen allerlei notities, adressen, telefoonnummers, rekensommetjes van uitgaven, doken ook namen op. Van de meesten had hij al gehoord. Sommigen kende hij persoonlijk, zoals Lotte, Birgit, Inge. Volgens Vanessa waren zij en Lotte allang niet meer de beste maatjes. Voor zover hij Lotte kende, was zij vreselijk grillig. Dat was ook Vanessa's uitleg toen ze hem vertelde dat Lotte van haar man zou scheiden. Eerder had hij gehoord dat zij er twee minnaars tegelijk op nahield. Volgens Lotte was er maar één probleem: de jaloezie van beide mannen, waardoor het ménage-à-trois, dat zij op ‘t oog had, niet kon doorgaan.

   Nog iets dat Paul verraste, was het herhaaldelijk voorkomen van Jungheinrich: een naam die hij nog nooit had tegengekomen. Hij kreeg te maken met zinnetjes in telegramstijl en zonder enig verband; zoals: diner met Jung. Of zoals op dertien februari: verjaardag Jung. Verder zijn adres in Schilde.

   Paul bladerde naar de dag van heden. Hier stond enkel: Showpoint, acht uur. Dus niet Checkpoint, - wat verklaarde waarom de zaal niet in de gids stond. Hij vroeg zich af in welke relatie Jungheinrich tot Vanessa stond. Ofschoon alles erop wees dat zij een verhouding hadden, had hij geen zekerheid. Weer stond hij voor het dilemma van doen of laten. De kwestie was dwingend. Maar door de zinloosheid van heel wat zaken onder ogen te zien, neigde hij er alweer toe het boeltje op zijn beloop te laten. Zo vermeed hij energie te verspillen aan acties die toch niks opleverden. Anderen, die hier niets van begrepen, zoals Vanessa, vonden dat hij te zeer op zijn gemak gesteld was. Maar af en toe wilde Paul haar gunstig stemmen. Zoals nu. Hij trok zijn overjas aan. Overtuigd dat Katia sliep, doofde hij de lichten en verliet hun woning.

(wordt vervolgd...)