nu eindelyk kan ik in het molenhuis verblyven zonder dat ik naar antwerpengrad over ent weêr moet tussendoor. omdat ik nooit buitenkom, toch niet verder dan twee meters voorby de voordeur, ook niet als ik op reis ben, is het bestaan hierzo, in westerlo tongerlo, voor myzelf feitelyk exact even goed als in de elzas of aan het garda-meer. al mis ik wel de mogelykheid tot een zwembeurt. en tot een snorkelparty. en al ontbeer ik jammerend het uitzicht op de inham van, pakweg, een baai-landschap, waar palmbomen leunen over de azuren golfslagen van zeewater; in dié zin kan, beste lezers, alles wel altyd nog beter.
tussen deze bedryven door, voorts, deed zich vandaag dus een kans om my, als eindelyk, wérkelyk in die theater-monoloog van nele bauwens vast te byten. normaal en rationeel alles overschouwd, kan ik met schryfwerk nooit langer dan maximaal twee uurs, of anders maximaal twee uurs plus één half kwartier, aan één stuk door bezig blyven - maar: vandaag heb ik er mooi zeven uurs non-stop doorploegen op zitten; gewoon om het voor mekaâr te krygen - gewoon omdat er, zoals geweten, nog àndere dergelyke schryf-opdrachten voor myn neus op het bord liggen, met àllemaal met als deadline begin september!!...
dit is, kortom een krankzinnigen-situatie.
de main funk niet eens zynde dat werken op zich, maar de wel oneindige worstelstryd om er de tyd voor vry te krygen...
evenwel: desondanks ben ik toch, vandaag, met name telkens om de twee uurs exact, met luv gaan wandelen ook, telkens een wandeling van exact één kwartier, door lanen en ligusterhagen; méér kan ik ook zelf niet aan, vanwege myn nieuwe heup...
de buitenlucht doet, zoals reeds eerder op myn blog aandachtig aangekruist voor jullie, deugd - hoewel ik, nu ik eraan terugdenk, wel keislecht geslapen heb vannacht; het was, in wezen, alsof ik koffi gedronken had - maar: ik hàd geen koffi gedronken...
wat de club betreft lopen er weêr een heleboel antisociale intriges door mekaâr, ietsje méér nog dan gemiddeld, en ietsje héftiger toch ook dan gebruikelyk. maar goed - je weet natuurlyk op voorhand dat als je iédere week met dezelfde tweehonderd mensen tezamenkomt, dat er dan botsingen gaan gebeuren - éigenlyk valt het aardig meê. kyk ook nog eens naar al die goéde dingen, vrienden.
het allermeest verkwikkende ding zynde toch wel dat gentse avontuur, êergisteren. die zaal en die mensen, dat was écht buitengewoon; en dus dat vooruitzicht, om daar nu iedere eerste vrydag van de maand te gaan vertoeven...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten