GAST-AUTEUR

VERZUCHTINGEN
door Robert Baeken

13.

Was hij niet goed wijs? Wat zocht hij in de verlaten straten? Welk verlangen joeg hem voort? ‘Je had Katia niet alleen mogen laten,’ klonk het in zijn hoofd. Maar zijn benen schenen zich niks van dit verwijt aan te trekken. Zonder aarzelen vervolgden zij hun weg.

   Vanaf Paul de felverlichte gevel van Showpoint in de gaten kreeg, drong luide discomuziek, die de voorstellingen steeds begeleidde, tot buiten door. Het gebouw lag aan een plein. Aan de hand van de geparkeerde wagens maakte hij zich een voorstelling van het aanwezige publiek. Alle stonden ze daar mooi opgepoetst als om in klasse, elegantie en duurte met elkaar te wedijveren. Paul bekeek zijn kleren: vergeleken met al die luxe zag hij er eerder sjofel uit. Maar om thuis iets beters aan te trekken, was het te laat. Weer wonnen de benen het van zijn hoofd.

   De voorstelling was volop aan de gang. Met bestudeerde passen bewogen drie mannequins zich over een langwerpig podium naar het midden van de zaal, onderweg naar alle kanten hun stijlvolle jurken showend. Beneden onder het podium was nog één stoel vrij. Als hij daar ging zitten, zou hij als man zonder vrouwelijk gezelschap ongetwijfeld in de kijker lopen. Weer ondervond hij de machtsstrijd tussen hoofd en benen. Dit keer gaf het hoofd zich niet zomaar gewonnen. Want het was beslist gênant om daar voor het oog van iedereen plaats te nemen.

   Al bij de eerste stap naar voor voelde Paul hoe hij het mikpunt werd van talloze nieuwsgierige blikken, zodat hij zich genoodzaakt zag door te lopen. Maar het was alsof het hoofd, alweer gedwongen om de benen te gehoorzamen, hem op een gemene manier wilden straffen: bij elke stap gloeide het onder zijn schaamrood en herhaalde zich de gêne, als een schande die van zijn schuwheid een ware obsessie maakte. Dit ging door tot hij plaatsnam. Zich door en door bewust van alle ogen achter hem, stelde hij zich zijn verschijning voor als een levenloos blok graniet. Maar ook vóór hem, waar de mannequins in hun stijlvolle jurken bevallig heen en weer defileerden, kreeg hij geen genade. De meesten kende hij niet eens, alleen Birgit en Lotte. Dadelijk zou Vanessa aan de beurt komen. Een geruststellend glimlachje van herkenning en hij zou als de wettige echtgenoot van deze elegante dame rechtstaan en een einde maken aan de vernedering om tot hier te komen. Dan kon hij als een respectabel man de zaal verlaten en, zoals die mijnheer Jungheinrich aan het buffet in de aangrenzende gelagzaal, wachten op haar komst na de voorstelling.

   Maar de opluchting waarop hij stilletjes had gerekend, bleef uit. Hij had de volgorde waarin de mannequins verschenen, in zijn geheugen geprent. Pas toen Lotte voor de derde keer naar voren trad, - ditmaal droeg zij een pak met hemd en das, wat haar een quasi mannelijke superioriteit verleende, - begreep hij dat Vanessa afwezig moest zijn. In de hoop dat zekere gevoelens haar konden verraden, lette hij op haar gezicht. Terwijl ze in rechte lijn naderde, bemerkte hij hoe haar ogen onbewogen op hem gevestigd bleven: een beschilderd masker van hooghartigheid. Nog één stap en zij stond aan de rand van het podium. Paul voorvoelde dat zij hem met een uitdagende streek voor schut ging zetten. De forse zwaai waarmee ze boven zijn neus rechtsomkeert maakte, wekte alvast de indruk dat zij tot dit ultieme punt had gewacht om dat stuk vuil onder haar voeten, al haar minachting in het gezicht te slingeren.

(WORDT VERVOLGD...)