GAST-AUTEUR

VERZUCHTINGEN
door Robert Baeken

14.

VANESSA

Thys stapte uit bed om iets te drinken te halen. Terwijl hij zijn laarzen aantrok, wierp een schemerlamp zachte schaduwen over zijn bloot bovenlijf. Vanessa kon elke oneffenheid, elke spierbeweging volgen: een aantrekkelijk schouwspel waartegen haar tengere echtgenoot met buikje, ferm tekortschoot. Om de ritsen te sluiten, plaatste hij de zolen een voor een op de rand van het bed. In plaats van de vertoning te beëindigen door een hemd aan te trekken, begon hij zijn haar te borstelen. Volgens Vanessa hing hij de macho uit.

   Zijn gezicht kwam dichter bij de spiegel. Daarin keken zijn ogen haar vragend aan. ‘Je moet niet met een bedrog leven. Hoelang denk je te blijven?’

   ‘Morgen ga ik alvast naar huis. Ik heb nog wat te regelen.’

   ‘Je doet maar...’ De onverschilligheid voor haar besluit leek op een of andere wijze te corresponderen met zijn stoerheid. Na het verlaten van de kamer stak hij meteen weer het hoofd naar binnen. ‘Wil jij ook iets?’

   ‘Nee, dank je!’

   Hij stommelde de houten trap af. Daarna kwam het rumoer uit de keuken. Kastdeuren en laden werden ruw opengetrokken. Toen het gekletter van bestek te horen was dacht ze dat hij zou gaan koken. Maar dan herkende zij het korte gebrom, afkomstig van een broodsnijmachine, zodat zij, toen het stil werd, zich voorstelde dat hij bezig was boterhammen te besmeren.

   Zij trachtte zich op de voorbije gebeurtenissen te oriënteren. Behalve de aanloop tot het orgasme dat wel een succes was, zag zij enkel dingen waarvoor ze liever de ogen sloot. Thys’ café was ronduit smerig. Geen wonder dat het weinig werd bezocht. Elk voorwerp zat onder het stof. Zij herinnerde zich haar eerste woorden bij het binnenkomen: ‘Misschien is er iets van te maken, maar dan moet de hele boel naar buiten! Het interieur is slecht ingedeeld. En je moet harder stoken, Thys!’

   Een tweede ontgoocheling was Thys zelf. Juist omdat ze hem een aantrekkelijke kerel vond, keek zij belangstellend naar elk facet van zijn persoonlijkheid uit. Maar vlugger dan haar lief was, openbaarde zich niets dat hiertoe bijdroeg. Hij was er een met het hart op de tong, en vandaar alles wat hem siert, meent te moeten benadrukken. Dit bracht hem makkelijk in de verleiding op te scheppen over zaken, die haar geen donder interesseerden. Zo had hij het meermaals over het leger en zijn verdiensten als para, - iets waaraan hij overdreven belang hechtte. Prestaties doen er niet toe. Voor haar bleef hij een prachtig lichaam, meer niet. Zich rekenschap gevend van deze gedachte, zocht zij een rechtvaardiging voor wat ze had gedaan. Want haar misstap was niet zonder betekenis. Haar besluit deze vent naar huis te brengen, kwam neer op een daad van verzet. Het was of ze Lotte hoorde: ‘Ontdoe je van Pauls lijdzaamheid. Neem je leven in eigen handen’.

(Wordt Vervolgd...)