VERZUCHTINGEN
door Robert Baeken
15.
Tot hier hadden zulke stappen enkel in haar fantasie plaatsgevonden. Dan aanschouwde zij zichzelf in een vaag schimmenspel. Zo, met de machtige heer Jungheinrich aan haar voeten, half ontkleed en bevend van opwinding, danste zij als een hedendaagse Salomé haar bolero. Met Pauls afgehouwen hoofd triomfantelijk in de hoogte, vertolkte zij haar heidens verlangen om helemaal kopje onder te gaan.
En nu ben ik voor de zoveelste keer ontmaagd, dacht ze. Mijn lijf is een leeg huis. Iedereen kan bij me binnenlopen. Zij zag het gezicht van Paul, zoals hij nu midden in de nacht op haar wachtte, en een gevoel van spijt overviel haar.
Beneden werd een deur hardhandig dichtgegooid. Het kwetste haar dingen te horen of te zien die loos aan haar neus voorbijdreven. Nochtans bestond haar leven uit weinig anders. Tegenover elke minuut van opwinding en intens opgaan in gebeurtenissen, stonden zoveel uren van lawaai, lelijkheid en dood leven. Nooit had zij gesproken over het begrip dat zij had voor mensen, die aan de drank gaan of wel een touw om hun hals knopen.
Thys kwam naar boven. Zijn hand gleed langs de lambrisering en knipte een lamp aan. Hij kon ieder moment binnenkomen. Op de overloop werd het muisstil en gebeurde er niets. Vanessa richtte zich op, kijkend naar de lichtspleet onder de deur. Dat hij met ingehouden adem stond te luisteren, had op haar een verontrustend effect. Stoerheid kon best het symptoom zijn van een zieke geest, of een middel om de aandacht van zijn ziekte af te leiden. De stilte wekte het akelige voorgevoel van een slachtpartij, aangericht door een waanzinnige. Zij had het ooit in een film gezien: een jong blondje onder de douche. Terwijl het water over haar gezicht stroomde, werd het gordijn ruw opengetrokken. Onder door merg en been dringend gegil, hakte een opgeheven slagersmes op haar in. Bloed mengde zich met stromend water en kolkte weg.
‘Thys, ben je daar?’
Het leek of hij hierop had gewacht. Onder krakend verzet draaide de deur open. Omzichtig droegen zijn handen een dienblad waarop enkele boterhammen en twee flesjes bier. Vanessa liet zich achterover zinken en keek naar het plafond waarop tientallen vieze vegen, afkomstig van doodgedrukt ongedierte. In haar ooghoek zag ze hem, met het kussen tegen het hoofdeinde van het bed als ruggensteun, het dienblad op schoot nemen. ‘Nog geen trek?’
Zijn vriendelijke uitnodiging ten spijt, bleef ze op haar hoede. ‘Nee, dank je!’
(Wordt Vervolgd...)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten