GAST-AUTEUR

VERZUCHTINGEN
door Robert Baeken

16.

Terwijl Thys een flesje aan de lippen bracht, viel haar oog op een bajonet waarmee hij, blijkens een restje boter aan het lemmet, de boterhammen had opgesmeerd. Zij durfde er niet aan denken dat hij onevenwichtig was of schizofreen, en toch werden haar gedachten tot die mogelijkheid aangetrokken. Zij had het op zijn proces gehoord: de kerel kon buitensporig driftig reageren.

   ‘Ik moet naar het toilet.’

   Thys reageerde met een knik. ‘Je komt toch wel terug?’

   Vanessa besefte hoe belangrijk het was een opvliegende vent als hij niet voor het hoofd te stoten. Zij lachte. ‘Waar zou ik in het holst van de nacht heen moeten?’

   ‘Weet ik veel! Naar huis, misschien...?’ 

   Dat hij daarmee de nagel op de kop sloeg, kon ze hem beter niet vertellen. Het was waar dat zij voor Paul niet meer de hartstocht voelde van weleer, maar dit betekende niet dat ze al zover was om Katia en hem aan hun lot over te laten. Tenminste, het was vreemd dat uitgerekend op het moment dat zij zich meende van alles te hebben bevrijd, zoals nu, zoiets als een onverklaarbare drang haar weer naar haar gezin riep. Vanessa weet het aan haar moederlijke bezorgdheid: een eigenschap waar ze moeilijk omheen kon. Voor het eerst vroeg ze zich af hoe het met Pauls proces afgelopen was. Liefst had zij hem direct opgebeld. Nu probeerde ze het voorzichtig, langs een omweggetje.

   Het toilet bevond zich in de traphal, vlak naast de gelagzaal. Zij sloeg de wc-deur zo luidruchtig dicht dat het tot boven te horen was. De deur naar de gelagzaal, waar zich een telefoontoestel bevond, stond open, zodat ze geen licht of geluid hoefde te maken. Maar toen de draaischijf na het vormen van elk nummer vanzelf naar zijn oorspronkelijke stand terugkeerde, veroorzaakte dit telkens een fijn rinkeltje dat in de stilte vreselijk opklonk.

   ‘Hallo?’ Pauls stem kwam van ver. Ondanks haar poging om normaal te converseren, legde zij hem bang uit dat de voorstelling van de nieuwe collectie ongewoon lang had geduurd. Daarna, fluisterde ze, wou de auto niet starten. Gelukkig kwam Birgit met het voorstel om bij haar te overnachten. Vanessa had erop gerekend dat deze verklaring afdoende zou zijn. Zij wachtte om hem over het proces aan het woord te laten.

   ‘Waar had de voorstelling plaats?’ Nauwelijks had Paul haar onderbroken, of hij voegde er opgewonden aan toe: ‘Je kon ook te voet naar huis!’

(WORDT VERVOLGD...)