GAST-AUTEUR

VERZUCHTINGEN
door Robert Baeken

11.

Deze kwestie van doen of laten hield hem, nu hij werkloos was, mateloos bezig. Hij vroeg zich af waarom hij leefde, waarom hij ademde. En geen ervaring was te vluchtig of hij ging na of er een betekenis in school. Aan de basis van elke onderneming lag één angst, één vlucht, één waanzin. Die staarde hij recht in de ogen.

   Gezegd wordt dat enkel de liefde het paradijs op aarde brengt. Paul dacht aan Katia, - Vanessa's kind uit haar eerste relatie, - aan wie hij zich zo sterk was gaan hechten, dat hij haar beschouwde als zijn eigen bloed. Zijn genegenheid had hem evenwel nooit blijder gestemd. Het enige wat in hem kwam bovendrijven, was deernis: een indringend besef dat alle leven eindig is, een tragiek die tot verdriet stemde.

   Sinds hij werkloos was, had hij het tot zijn taak gerekend de kleine elke dag van school te halen: een welkome afleiding. Vandaag hadden ze een ommetje gemaakt langs het kanaal en er eenden gevoerd. Hij spande zich in deel te nemen aan de kinderlijke uitlatingen van het meisje. Hoge kreetjes galmden over de roerloze waterspiegel. Wolken dreven voorbij. Dit waren momenten van grote vrede en klein geluk. Buiten zijn laatste tegenslag had hij weinig redenen tot piekeren. Hij keek in dromend gepeins naar de struiken onder de waterspiegel, waartussen een omgekeerd huis stond. Een grijze rookpluim zonk uit de schoorsteen en loste op in een afgrondelijk diepte.

   Katia kwam aangelopen. Hij stak haar zijn hand toe, - een gebaar om samen langs de loskade van een fabriek naar huis te keren. Aan hun voeten rezen metershoge kegels zand en grind. Ergens vandaan kwam het grommen en knarsen van een hijskraan. Paul hoorde en zag het geheel als een klein visioen, een heldere flits waartegen hij haarscherp stond afgetekend. Een mens, verdwaald onder een lege hemel. Een individu, naakt en kaalgeplukt tot op het bot. Dood en uitgestrooid waren al die andere plaatsen, waar hij een voorstelling van zichzelf had achtergelaten. Ondertussen maalde de tijd. Langs een metalen ophaalbrug staken ze ‘t kanaal over. Onderweg deed hij zijn best Katia alle aandacht te schenken. Het hoorde zo. En hij wilde nergens over klagen. Alleen, hij begreep zichzelf niet. Hij leefde in twee werelden tegelijk. Ter wille van het kind zette hij een blij gezicht. Maar innerlijk vrat de komst van een onherstelbaar verlies hem aan.

(WORDT VERVOLGD...)