de achtertuin ligt er goddelyk goed by, eigenlyk. dat is vreemd; immers: gedurende de natte winter en gedurende de klamme lente die we nu achter de rug hebben, zag die tuin er juist afschuwelyk uit, erger dan marginaal. ziehier echter, lezers, de wildgroei, de kracht van felle kleuren, zoals die een deel zyn van eerlyk warm onkruid... een oprechte schoonheid, die zichzelf heeft geschapen, en waar pitouche met veel plezier middenin gaat liggen.
wél ben ik gisteren een uurtje lang bezig geweest, dood hout in de groencontainer te scheppen. ondertussen sonic youth in de kop-telephoon...
en wél is het alleen maar een tuin om naar te kyken, niet echt om in te zitten. dat komt slechts deels door die puinhoop; het kompt vooral, beste vrienden, door de gebrekkige architectuur van het geheel van ons kâsteel; de woonkamer is van die tuin te ver afgesneden, je zou eigenlyk al een kabelbaan of minstens een glybaan moeten installeren...
minder tof is het gebied aan de réchterkant van de tuin, dwz de tuin maar dan precies onder de betonnen buiten-afdaken van het huis; verroeste gieters, kapotte dozen - en vooral nog die walgelyke dubbelmatras, inderdaad, die nu al, alles byeen, meer dan een jaar naar het containerpark moet... die matras is zo goor, dat ik zelfs te verlegen ben om daarmeê naar de hoge maaien te ryden... ik zou ergens, by myn ouders of zo, een zaag moeten gaan lenen, om die matras (over zes weken verspreid, iedere dag een beetje...), in allemaal kleine stukjes te zagen, en dan allemaal in vuilniszakken te doen. ik denk dat je daar, alles byeen, wel dertig vuilniszakken minstens voor nodig gaat hebben...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten