onlangs zag het ernaar uit dat hem, voor het eerst in zyn gehele bestaan, een zekere fortuin in de handen was gevallen, met het betreurde heengaan immers van zyn grootmoeder uit de duifhuisstraat; praktisch het enige kleinkind van die tak zynde, kwam hem de integrale erfenis toe. sinds december vorig jaar is jo jespers de fiere bezitter van een ligboot geheten "nooit-gedacht." (op zich reeds een miraculeus woordspel: luv ambieert momenteel zich een woonhuis aan te schaffen dat is genaamd "wist-ik"; wat op "nooit-gedacht" toch een mooi vervolg is...) deze boot van jo "waller" jespers ligt op de dender, aan de sint-annabrug, naby aalst. hy spendeerde er zyn laatste frank aan, maar het ding is nu van hem.
al bleek het er, by nader inzien, wel moeilyk warm te krygen, maar welaan: als zomer-verblyf dan toch nog steeds een aanrader. ware het niet: by nog naderder inzien, bloggers, heeft die boot de vergunning niet, zo blykt, om dààr te liggen. iedere dag dat hy er wél nog ligt, moet jo een boete betalen aan "waterwegen, zeeën en kanalen". belangryk is dus, dat deze boot zo rap mogelyk wordt versleept. maar: om versleept te mogen worden, moet zo'n vehikel aan een resem technische voorwaarden voldoen - en, by naderder inzien: dit schip voldoet aan praktisch geen énkele voorwaarde.
hoeveel zou het ons kosten om die boot helemaal in orde te brengen? ongeveer zeventigduizend euro.
conclusie: jo jespers gaat zyn boot nietverkopen - hy geeft hem gratis weg.
om de ene, of nog andere, moeilyk te doorgronden reden heb ik behalve met myn vriend, ook wel compassie met zyn overleden grootmoeder uit de duifhuisstraat...
1 opmerking:
midden december is die reusachtige hond overigens meteen reeds overboord gevallen. de dender is een behoorlyk diepe maar vooral een ontzagwekkend snel stromende waterloop. waar dit beest overstag ging, had je als oever een bakstenen wand van drie meters hoog, maar aan de andere zyde van de rivier, had je een lage, wel drassige maar voorts herbergzame oever; zaak was dus voor die hond om zich met de stroom te laten meêdryven tot aan die overkant.
dit is echter een té rationeel concept voor eender welk dier; dus die hond blééf richting die stenen wand trappelen, tegen de stroming in, op den duur meer kopje-onder dan kopje-boven. de dappere tarzan jo "waller" jespers heeft toen alletwee zyn schoenen uitgetrokken teneinde er, hartje winter, gezwind achteraan te springen - eigenlyk zonder plan, doch eens in het water zwalpende, begrypende:"ik moet hem naar die overkant, die geringe oever zien meê te trekken." maar: niks gekort, die hond blééf naar die muur trappelen.
intussen waren er omstanders opgedoken en die hebben ons duo er toen met touwen en dekens, die op de boot lagen, weêr uit kunnen trekken.
jo heeft drie dagen in het gasthuis gelegen met een onderkoeling.
de hond is van hem nog méér onafscheidelyk geworden, wat ook jo zelf behalve als een compliment, als een vloek ervaart...
Een reactie posten