waar was je te vrydag

opnief by de coiffeur, kellie op de bredabaan...

luv vond dat er de vorige keer, nog niet zolang terug, te weinig was afgedaan...

savonds was ik naar een try-out van jowan petit in het meerlenhof...

vreemd...

de eerste keer in veertien maanden tyds dat ik savonds niet thuis ben...

mook, die my vaak programmeert in de "vooruit" in boechout, en zyn lief... en sarah dus weêr...

die conference van jowan was weêr erg mooi, over zyn moeder, hoe die haar ziekte overwon... mooi schilderachtig... 

het meest merkwaardig was nog dat terug naar huis ryden rond halftwaalf...
"terugkomen van een optreden..."
dàt is dus al dertig jaar lang drie keer per week myn hele ding geweest???
raar... 

tv-recensie

"charlatan", de arno-documentaire op canvas deze dagen...

in de eerste aflevering wordt verteld hoe arno's moeder, veel te vroeg, komt te overlyden... vervolgens krygen we een integrale live-versie te zien van het abnormaal pathetische "les yeux de ma mère"... je kan dan toch alleen maar denken: wat nu, jongens? nu is het de bedoeling dat ik ontroérd ben, of wat?"

dat werkt niet meer op die manier. 

verder is deze documentaire veel minder opzienbarend dan een gemiddelde aflevering van de juist erg doortastende serie "belpop"... alleen, nog maar eens, de grote contouren van het verhaal, geen enkel verfrissend detail - geen énkel... en weêr en weêr die stomvervelende photo van die vyf in de falstaff... josse de pauw, jan dekorte - dat zyn toch maar, alles by mekaâr, een stel ongelooflyk sààie performers??... goed, dat is natuurlyk een kwestie van smaak...

los van de documentaire, wat arno zelf betreft; eigenlyk toch echt vulgair. eigenlyk toch echt macho en fake, en ongezellig. toen ik twaalf was zag ik tc-matic wel eens live bezig en toen was ik natuurlyk weggeblazen - maar toch werd ik daar toén reeds op geen enkele manier "gelukkig" van. altyd maar dat harde beton, dat harde, vulgaire gebrul... en toch: liever dat pesterige, hoogtonige brullen van in het begin, dan altyd maar die gespeelde schorre hezigheid van daarna...

"forget the cold sweat": zou zwoél moeten klinken - maar klinkt niét zwoel, die percussie en die gitaaraanslagen, die klinken gewoon hàrd... daar is totaal niks subtiels aan...

alleen een paar bubblegums kunnen er voor my aardig meê door; "elle adore le noir" en "ugh ugh"... ja, eigenlyk alleen maar "ugh uh"- op dàt elan hadden ze moeten doorgaan... of eh,- ook "bathroom singer" is best goed...

de baseline is: "hy heeft het toch maar allemaal gedààn!!..." mja... maar dat moet je dan eigenlyk over iederéén zeggen. voor iederéén geldt dat ie het toch allemaal maar mooi gedaan heeft.  

gag

niks, dank je - maar je mag ons wel een
serviet brengen om onze scores op te noteren... 

strips lezen 1/8

van die "maza", die per tien kilo tekent, is er al een tydlang een nieve reeks bezig...

zoals jullie weten: diens vorige reeks was "wunderwaffen", waarin de oorlog na 1945 gewoon voortduurt en hitler wordt voortgeholpen door aliens (wat veel realistischer wordt uitgebeeld dan je hierzo zo denken...)

die nieuwere reeks, "usa über alles", gaat evenééns uit van de hypothese "wat als woII langer zou hebben voortgeduurd", maar hier is de iets minder extravagante veronderstelling "wat als america en duitsland een alliantie zouden zyn begonnen tegen rusland."

de cover is trouwens niet van maza zelf, voor zyn covers belt ie altyd een vriend op...

2/8

die tekenstyl is technisch en onpersoonlyk... vooral de gezichten zyn styf, in die houdingen zie je de modellen die ervoor geposeerd hebben doorschemeren... dus die maza zou een tekencursus mogen gaan volgen by boucq of bernet of manara...

maar toch, als je nu deze willekeurige scène neemt, die maar drie prenten duurt: de lectuur daarvan is perfect bevredigend. narratologisch de meest volmaakte camerastandpunten, dynamiek in de compositie maar zonder een minste forcering...

3/8

perfecte manier van binnenkomen... je zit tezamen met die mekanieker op de grond... je begroet tezamen met hem de persoon die zich daar aanmeldt... dat stukje boom links zegt meteen alles over de gehele omgeving...

4/8

goeie openingszin... 

het directe motief meteen duidelyk...

het grotere motief (wat voor opdracht dan precies?) als een suspense-vol raadsel ook meteen neêrgezet...

de naam charlier ook heel goed...  engels en frans tegelyk... dynamisch en toch alledaags...

en die houding is niet "mooi getekend" maar ze klopt in ieder geval wel...

5/8

zeer goeie repliek... die mekanieker wacht op wisselstukken - maar dat wil nu ook niet meteen zeggen dat ie met zyn duimen zit te draaien... maar die charlier kan niet zyn weggevlogen - hoe raar dan dat ie spoorloos is...

6/8

die kapitein vraagt even door, wat logisch aanleiding geeft tot verdere onthulling van omgeving én dramatische situatie: àlle vliegtuigen zyn er slecht aan toe.

    noteer de levendige taal van die mekanier: hy is cynisch maar zonder onbeleefd te worden...

7/8

een stukje dialoog van heb-ik-jou-daar, maar voortgebracht met een totale cool, een totale vanzelfsprekendheid.

"het toestel werd gebouwd met een spaanse licentie, maar niet volgens de regels van het boekje." hoe kan je zoiets verzinnen? dit is volmaakt realisme, of meer zelfs: dit IS realiteit... dit soort problemen zyn de échte problemen des levens... 

    "ik weet maar al te goed hoe zo'n koffiemolen er langs de binnenkant moet uitzien!"- dat klopt, zo pràten mekaniers...

ongemerkt krygen we overigens voor het eerst het gezicht van die mekanieker te zien, al moet gezegd dat die weêr zo technisch en onpersoonlyk wordt geportretteerd, dat je die zes vakjes verderop weêr niet meer met zekerheid zal kunnen herkennen... ergens is dat ook wel juist stoer...

8/8

en zo snel eindigt deze scène alweêr... de mechanicus droogt zyn handen, wat inderdaad wil zeggen "het is hier gedaan." we zien ze langs boven, want we krassen weêr op.

in de dialoog nog eens het àllergrootste plaatje, klaar en duidelyk: "we moeten deze oorlog zien te winnen." 

alles aan die dialoog en aan deze scène is volwassen. reken daar nog by dat je te lezen krygt hoe beria de macht overneemt van stalin, en hoe erwin rommel een geslaagde coup tegen hitler organiseert - en je kàn niet anders dan die hele serie moéten lezen...

verdwaalde photo

nog een verdwaalde photo

 

tx to fil jansis

-end

afterLink

het allerbeste liedje van elvis presley, is zyn alleréérste liedje... dat is nadien nooit meer overtroffen, evident...

vrydagbunnie

 brechtje louwaard

prent vd week

pech en geluk

pech: mollie die myn liefde eigenlyk gewoon nooit meer beantwoordt.

geluk: tydens het lezen met een nagel zitten te krabben aan de oneindige lagen eelt op myn linkse voetzool...

onderschat / overschat

onderschat: de mate waarin de herbouw van het middeleeuwse antwerpse steen doet denken aan een afgryselyke, deprimerende, hedendaagse aanbouw van de v.d.a.b.

overschat: het gezond verstand van de gemiddelde stadsbouwmeester (zie ook: de afbraak van het oud badhuis etc)

naar waarde geschat: het katholicisme van joe biden (pas de tweede katholieke u.s.-president aller tyden...)

interludium

waar was je ten donderdag

derde jaar menswetenschappen...

test shakespeare vertalen...

niets zo geweldig als zo'n klas in volstrekte concentratie...

 de brommertjes op school...

 

rocco james conan & sam

luv regelt voor my een ambulance naar het dichtst byzynde zottenhuis...

gag

 

uit het schriftje

aan de babbel met een leerling, vroeg ik "weet jy al wat jy later wil worden?", en zyn oprechte, natuurlyke antwoord was: spion.

    klinkt rààr - maar is by nader inzien eigenlyk niét raar; spioneren is een beroep. politieke spionage, militaire spionage - maar ook bedryfsspionage. ben eens even aan het rondgooglen geweest: de spionage heeft nog nooit zo welig getierd als heden!

een mooi woord: een "tomboy", dwz een zeer jongensachtig meisje. het woord bestaat al sinds de 16e eeuw.

onlangs stond hier de top 10 van zelfmoord-liedjes afgedrukt. meta-vitalski-blogger charles engels liet weten: je bent er eentje van belcanto vergeten. inderdaad; "papa, die hangt in de kelder." hy durft dat lied zelf nooit meer live te spelen. 

zopas werd er nog eens een interessante statistiek gepubliceerd: in belgië ligt het aantal zelfmoorden duizelingwekkend hoger dan in alle ons omringende landen. een zwart eiland tussen lichtblauw. dan zoeken we de oorzaak. ik zou zeggen: 1. fnuikend hoge belastingen; 2. de kleinheid van het volk, die leidt tot kleinheid van geest, waarbinnen er niks kan floreren; maar 3. zéker ook de cultuursector. de belgische cultuursector is voor een héél groot deel verantwoordelyk voor al die massale zelfmoorden in belgië.

    cultuur moet troost bieden. maar heb jy al eens één avond lang naar de belgische televisie gekeken?? heb jy al eens een week lang iedere dag een belgische krant gelezen? een dag lang naar vlaamse radio geluisterd? je moet de rolluiken van je vensters naar omlaag doen - of in een impuls spring je erdoorheen.

    àltyd bart peeters, àltyd koen wauters, àltyd jan leyers. àltyd maaike cafmeyer. àltyd rik torfs.

    als "de sprekende ezels" een live-stream doen, zie je gelyk van overal in belgië honderden artiesten als van onder rotsgrond opduiken en salto's doen; zangers, dichters, musici; grafici, dansers en humoristen; honderden, neen, duizenden kruisridders van wie je het bestaan zelfs niet kon vermoeden.

driftig onderschryf ik het inzicht dat lieven vandenhaute, echt waar, een enorm bekwaam en behaaglyk radiomaker is - maar: wil dit dan automatisch ook zeggen dat ik die jarenlang iédere dag van de week een uur lang in huis wil hebben?? een uur lang, iedere dag, jarenlang?

state of being, 30 april 2021

gezwind wakker geworden, met de paraplui tot aan de auto gewandeld. vroegtydig op school gearriveerd, in het belendende klaslokaal myn schoolse administratie dan maar verricht. om tien uur beginnen lesgeven. shakespeare. shall i compare thee to a summer's day. dit soort van werk zou ik desnoods onbetaald doen. een kwestie van missie. dat voelen die leerlingen trouwens ook. dus echt een byzonder voorspoedige situatie.

    in de namiddag viel my onverwacht ook een studietoezicht te beurt, eerste middelbare, "latynse". wat een charmante klas van schattige leerlingen... dan maar gelyk een béétje latyn gegeven, ik kon het niet laten. "cras do, non hodi, sic nego cotidie." "dum spiro spero." "cogito ergo sum." was zeer merkwaardig...

    rond halfvier weêr thuis. voortlezen in de cash-biographie. de meeste biographieën lees ik ongeveer van achteren naar voren, zodat ik nu pas, klaarblykelyk, by de passages kom die de cash-biographie nog het àllermeest byzonder maken: die zeer prille jaren, waartydens je plotseling de piepjonge elvis presley ziet voorby flitsen. elvis, gezien van over de schouder van de drie jaar oudere johnny... totale mystiek... uit de biographieën van beroemdheden lees je quasi àltyd dat de roem en het charisma quasi rechtstreeks aan televisie ontspruiten, overigens een deprimerende demystificatie van het begrip roem - maar by elvis was het vreemd genoeg andersom: hy moest op tv komen - omdàt hy zo beroemd en zo charismatisch was... meteen van zodra hy op een podium ging staan, had hy ogenblikkelyk na zyn optreden seks met zeven, acht groupies om beurt, die hem gillend achterna renden naar de backstage... zonder tv, zonder cinema... hy was dan ook wel een extréém mooi kereltje - heb je nu ooit, na die 100 jaar, een gastje gezien dat nog mooier en zwoeler oogt dan elvis?

    (zonder aan het icoon elvis afbreuk te willen doen, moet ik met een zekere tegenzin erkennen dat deze vreemde lotswending by ons wel degelyk alex agnew was beschoren... de tv volgde zyn roem, in plaats van andersom... ik zag zyn allereerste shows, in myn voorprogramma stond hy toen zelfs; hy was dus volstrekt onbekend, maar hy tilde de zaal gewoon ondersteboven... hy was en is dan ook byna ondraaglyk zelfzeker...)

    halfacht savonds. macdonalds laten overkomen.

    het schryfwerk vordert moeizaam, moeizamer dan ooit. na één uur moet ik het opgeven, telkens... maar goed: iedere dag één uur, dat levert wel degelyk goeie resultaten (veel beter dan niks.)

cash en presley...
zelfs de op zich erg unieke smoel van cash
houdt naast presley geen stand...

dreamer

met véél dromen wakker geworden - vergeten te noteren - en nu, op het eind van de dag, àlles vergeten...

-end

afterLink.

blog op donderdag

donderdag is de énige dag waarop het rustig is op deze wereldberoemde blog. in plaats daarvan echter deze weldadige troost; the king...

woensdagbunnies

janneke trimpe burger
ine pandelaers

in den bato battu

prent vd week

 

dakkan / dakkanni

dakkan: àltyd neen zeggen als je neen wil zeggen.

dakkanni: vandaag nog een prachtige vrouw tegenkomen die ik van haar noch pluim ken maar met wie ik na één minuut al ineens sta te kussen.

pech en geluk

pech: met rocco james conan naar indiana jones kyken; achtervolgingen, springende krokodillen, ontploffende boten, gevechten op treinen. met een uitgestreken gezicht zegt rocco oprecht (hy méént het): "ik had eigenlyk veel meer actie verwacht."

geluk: zéér rustig om tien uur savonds naar die dorpsgek toe gewandeld, die driemaal wekelyks in 't straat kabaal staat te maken, en hem zéér rustig maar wel expres erg langdurig, vyftig keer opnieuw, in zeventien talen, aldoor zachtjes zeurderig, staan uitleggen hoe erg hy de hele buurt stoort; en zo, nog méér onverzettelyk, tegen hem aan blyven zeuren en zagen en zeuren - tot hy zélf maakte dat hy wegkwam!*

*dat is overigens iets dat àltyd helpt als je van zeurkousen vanaf wil: zélf tegen ze aan beginnen zeuren; daar hebben ze echt nooit één halve minuut het geduld voor, ze zyn àltyd alleen maar in hun éigen gezever geïnteresseerd...

onderschat / overschat

onderschat: gospel in vlaanderen

overschat: de snelheid van de afbraak van de kracht van vakbonden

naar waarde geschat: een pet voor mollie

de comic corrector

we herinneren ons nog eêrgisteren: toen op deze blog, uit de strip "de oorlogen van einstein", een prent werd uitgelicht, vergezeld van het commentaar dat einstein zyn kop op die prent te groot is, én van de bemerking dat als hy écht zo'n afhangende schouders zou hebben gehad, dat hy dan vast ook, behalve de relativiteitstheorie, de jaren-80-epaulette zou hebben uitgevonden - om dààrmeê dan de nobelprys te hebben gewonnen. zie: vak 1.

myn broêr serge heeft hier eerst die anatomie wat aangepast, zie: vak 2, en in de prent daaronder nog iets meer zyn eigen goesting gedaan. vak 3.

al vind ik toch dat er iéts valt te zeggen voor de oorspronkelyke positie van die rechterhand, die het papiertje meer naar binnen houdt, en dus iets meer timide is... 

interludium

filmrecensie

zack snyder's justice league

de gemiddelde hedendaagse popmuziek is letterlyk totaal verstikkend. er is geen ademruimte, geen ruimte. alleen maar productie, iedere nanoseconde luchtdicht verpakt. de laatste superheldenfilms kreunen onder diezelfde ondraaglyke rodehond - alsof je met je schedel tussen een bankschroef bent komen te zitten. net als in "wonderwoman 1984" een véél te luchtdichte soundtrack, je mag geen halve seconde nadenken of omkyken of ademhalen...

    de actiescènes zyn 100% een computergame, alle monsters zyn inwisselbaar, de afmetingen zyn zo overdreven dat je nooit nog een minste vorm van reëel gevaar kan voelen... de dialogen, te nadrukkelyk met de actiescènes in contrast, zyn bombastisch patriottisch, tenenkrullend slymerig en klef, over-sentimenteel en onbegrypelyk. àlle middelen worden ingezet - maar: met welk doel? alle middelen heiligen het doel - maar er is geen doel (behalve merchandise...)

    je krygt heimweê naar de pas overleden rik andries - van "de kat"!

    hoewel te hard computermatig gerenderd, doet er zich helemaal op het einde van justice league wel één scène voor die intrigeert... ineens is daar, in een merkwaardige, apocalyptische woesteny onder de ufo's, sprake van robin, die we anders toch nooit zagen - maar die dus, zelfs, zou zyn gestorven... ineens is daar de joker, die ik in àlle films byzonder slecht vertolkt vind - behalve juist hier... zeer mager en akelig... die volstrekt ongekaderde, tydloze scène heeft fellini-achtige allure, warempel... -maar dan wordt, na al dat moois, bruce wayne wakker: het was maar een droom...

    alsof een paar van die filmmakers het zélf nodig hadden: éventjes ontsnapping, éventjes weg uit die verstikkende mal, die massa-industrie; laten we éventjes ons eigen goesting doen - maar hoe dan? wel ja, laten we dan maar gauw zeggen dat dit een droom was van batman...

zeer goed opgestelde recensie eigenlyk...

alleen al aan deze prent kan je het zien,
dat deze joker toch iets byzonders is...
(al vind ik oprecht dat dit personage eigenlyk verboden zou moeten worden,
in kaart gebracht hoeveel psychosen het al heeft veroorzaakt...)

ranking

top 10 elpees van nick cave

1. your funeral, my trial

2. kicking against the pricks

3. white lunar

4. tender prey

5. the firstborn is dead

6. let love in

7. murder ballads

8. from her to eternity

9. the good son

10. henry's dream

weird superhero

dawnstar

native american superheldin...

afkomstig van de planeet starhaven... die planeet is gekoloniseerd door indianen, die in de 13e eeuw door aliens naar daar werden ontvoerd...

d.c.

vreemd gestorven

het is wellicht een legende - maar in principe is, 406 voor christus, sophocles, de tragedie-schryver, gestorven doordat hy, op een ogenblik voor een paar vrienden, de eind-monoloog van antigone aan het voorlezen was: té langdurig zonder te willen pauzeren om adem te halen...

gag

 

"wanneer gaan de papa's weêr allemaal zo
hysterisch over het veld beginnen lopen?"

uit het schriftje

wat weet jy over linda rondstadt. dat is zo'n naam die al 60 jaar meêdraait - maar waarom eigenlyk. waar gààt die over.

iets anders, nog veel erger, is dat personage liza minnelli. onderhand is het daarmeê gedaan maar al die decennia tevoren haar enige bestaansrecht haar opduiken op extreem vervelende vip-recepties...

die pat benatar ook heel raar. toen ze die teenager speelde in "love is a battlefield" was die al dertig... cfr toen john travolta voor grease naar het middelbaar ging, was die vierentwintig (eh... valt dus éigenlyk, by nader inzien, nog wel meê... ik dacht eigenlyk dat ie al ouder was toen...)

in 1982 brachten de stones een reissue uit van "time is on my side", met daarby een videoclip van allemaal oude beelden "van vroeger"; "die bestaan al zo lang!!"; d.w.z. dat die band nu al minstens veertig jaar lang teert op nostalgie. bah.

een "privé-apocalyps."

er bestaat een organisatie die één keer per jaar een avond inricht voor "saaie lezingen". daar zou ik graâg eens aan meê willen doen. (al zou ik niét graâg in die zaal zitten...)

state of being, 28 april 2021

nieuws omtrent de zogenaamde "dubbelganger-kat", die sinds de allereerste lockdown is komen rond te zwerven in onze spookachtige straat. dat beest, dat "dubbelganger-kat" op zyn passpoort heeft staan omdat hy érg hard op onze eigenste thuiskat pitouche gelykt, is vannacht aangereden geworden door een camionette, en vervolgens met een verbryzelde heup afgevoerd naar het dieren-hôspitaal in berchem. een spytige zaak, ook voor pitouche; die twee beesten konden, vooral savonds zeer laat, soms urenlang by de glazen voordeur naar mekaâr zitten te staren, turen en loeren.

    hoewel: eens één keer zetten-ik die voordeur op een kier - en toen kreeg pitouche toch algauw, van die rotte dubbelganger-kat, een krab cadeau... misschien dit accident daar nu wel, logischerwys, een wraak voor zynde geweest - dankzy het karma der dieren.
    zelf weet ik my fysiek enigszins aan frennen... ik moest vandaag, immers en/of namelyk, lesgeven om 9 uur smorgens, maar dan van thuis uit; voor je werk smorgens niet de baan op hoevende, is het onmogelyk om er savonds tevoren vroeger voor te gaan slapen; zodat je met amper vier uur slaap achter de rug, met een koffi by de hand, in onderbroek à la dewever, achter je toestel komt gekropen... evenwel: dat lesgeven ging zeer goed, ik heb nu echt wel geleerd hoe dit kan: die jongeren engels aanleren langs het digitale parkoers...

    vroeger, toen ik jonger was, moest ik leren gitaarspelen met myn tanden, en organiseerde ik levende vrouwententoonstellingen en trok ik tezamen met luc devos door new york city; vandaag moet ik my aan smartschool onderwerpen... hard - maar: het is niet anders...

    deze gehele blog, beste lezers, is bladvulling zonder meer... dat is ook helemaal niet erg. ..een meer eervolle term zou misschien kunnen zyn "weaving"... ik heb niks te zeggen maar door te blyven doorgaan met het uitpersen van myn stel simpele hersens, geraakt zo'n state toch àltyd netjes bolgewerkt...

-end