uiterst typisch toneel-stress-droom. àlle verplichte clichés: check. ik zit in een volle tribune en besef dàn pas: ik kan hier niet blyven zitten, ik ben namelylk zélf degene die hier moet optreden! snel backstage; waar is myn microphoon?? wie zyn myn techniekers - toch niet die twee van de zaal zelf, die hier zo lui zitten te doen, of anders pieter nys hier (iemand met wie ik, véle jaren geleden, erg vaak heb tezamengewerkt...) ik vraag hem: waar is myn micro?,- maar hy doet alleen maar onnozel. vervolgens vind ik (jaja) maar één schoen in de backstage... op den duur ook een andere schoen, maar dan een sportschoen met een enorme hoop belachelyke veters. uit de zaal klinkt intussen boe-geroep van mensen die ongeduldig worden. nog rondzoekend, roep ik intussen door de micro "jullie zyn sukkels!"- maar je publiek voor de grap uitschelden, dat kan je maar één keer doen. -op den duur sta ik toch op het podium - maar dringt het tot my door, dat ik totààl niet meer weet hoe m'n tekst gaat...
 |
| pieter nys, zoals gephotografeerd in myn droom |
Geen opmerkingen:
Een reactie posten