de gemiddelde hedendaagse popmuziek is letterlyk totaal verstikkend. er is geen ademruimte, geen ruimte. alleen maar productie, iedere nanoseconde luchtdicht verpakt. de laatste superheldenfilms kreunen onder diezelfde ondraaglyke rodehond - alsof je met je schedel tussen een bankschroef bent komen te zitten. net als in "wonderwoman 1984" een véél te luchtdichte soundtrack, je mag geen halve seconde nadenken of omkyken of ademhalen...
de actiescènes zyn 100% een computergame, alle monsters zyn inwisselbaar, de afmetingen zyn zo overdreven dat je nooit nog een minste vorm van reëel gevaar kan voelen... de dialogen, te nadrukkelyk met de actiescènes in contrast, zyn bombastisch patriottisch, tenenkrullend slymerig en klef, over-sentimenteel en onbegrypelyk. àlle middelen worden ingezet - maar: met welk doel? alle middelen heiligen het doel - maar er is geen doel (behalve merchandise...)
je krygt heimweê naar de pas overleden rik andries - van "de kat"!
hoewel te hard computermatig gerenderd, doet er zich helemaal op het einde van justice league wel één scène voor die intrigeert... ineens is daar, in een merkwaardige, apocalyptische woesteny onder de ufo's, sprake van robin, die we anders toch nooit zagen - maar die dus, zelfs, zou zyn gestorven... ineens is daar de joker, die ik in àlle films byzonder slecht vertolkt vind - behalve juist hier... zeer mager en akelig... die volstrekt ongekaderde, tydloze scène heeft fellini-achtige allure, warempel... -maar dan wordt, na al dat moois, bruce wayne wakker: het was maar een droom...
alsof een paar van die filmmakers het zélf nodig hadden: éventjes ontsnapping, éventjes weg uit die verstikkende mal, die massa-industrie; laten we éventjes ons eigen goesting doen - maar hoe dan? wel ja, laten we dan maar gauw zeggen dat dit een droom was van batman...
zeer goed opgestelde recensie eigenlyk...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten