an van staeyen,
veronique nicasi,
sara de craen,
cindy michielsen,
griet,
hilde snels
donderdag 29 september 2016
donderdagbunnies
an van staeyen,
veronique nicasi,
sara de craen,
cindy michielsen,
griet,
hilde snels
agenda dees weekend
ten donderdag:"ik ben bly als het regent," in de cultuurloft, gent
te vrydag:"ik ben bly als het regent," in cc wilryk
state of being, 29 september 2016
vannacht in bed was ik kwaad op de wereld; als ikzelf die konynen wil byhouden, maar anderen willen die konynen weé van huis - waarom moet de slotsom dan wezen, dat die konynen wég moeten? heb ik dan niks te zeggen? het leek wel, opeens, een uitvergroting van myn letterbak-trauma (zoals de ware vitalski-blogger nog weet: de letterbak die ik, nostalgisch bevlogen, voor de kinderen in huis had gehaald, eêrtyds, maar die ook geen plaatshebben mocht...) waarom ben ik ook zo dom geweest, zo dacht ik, om regelrecht en zonder vluchtcaravan te gaan samenwonen, ik was toch altyd zeer gelukkig toen ik alléén woonde? als ik hier écht alleen zou wonen, dan zouden die konynen in dergelyke mate voorrang krygen op de planten, heggen en grashalmen die ze vernietigen, dat, voor myn part, die gehele tuin zou verworden tot één bultige zandberg - kan me niet bommen, zolang witje en chocolate zich maar amuseren. dat is de aard van de wàre don vitalski, sorry. die twee dieren, die zyn eigenlyk myn beste vrienden - ik zeg dit niet ironisch. maar okay: zover zou ik het heden absoluut niet willen dryven, ik ben geen egoïst, en de tuin was écht wel pakken mooier zonder die monsters...
toen viel ik, na veel woelen en tandengeknars, dan toch in slaap; een akelige nachtmerrie bekroop my. ik droomde dat ik er door iemand (ik wist wel door wie, maar zyn naam kwam niet ter sprake), ik werd er door iemand toe verplicht, om zelfmoord te plegen, met name door bepaalde pillen te slikken (een gegeven, ongetwyfeld geïnspireerd door de lectuur van een klein halfuur voordat ik ging slapen: in "naakt in verblindend licht" van jeroen brouwers las ik dat daniël robberechts zichzelf van kant maakte: door pillen te slikken.) het verdict was fataal, van een onomkeerbare logica (daniël robberechts schryft ergens in zyn dagboek dat hy eens droomde, dat hy gefusilleerd werd, en schreef daar doodleuk by:"ik begreep dat er voldoende redenen voor bestonden," haha...) nog terwyl ik die pillen innam, werd ik toch erg treurig, ik dacht vooral dit hier:"ik was net een paar erg mooie gedichten aan het schryven, maar dat zyn er maar een stuk of tien, da's toch nog niet voldoende?" m.a.w. het idee van "ik was juist goed bezig." (dat idee van die gedichten zal dan weêr gekomen zyn, o lezers, doordat ik die dag, gisteren, naar de boekvoorstelling was gewezen, van de nieuwste dichtbundel van pat donnez; wiens dichtwerk grandioos goed is - al vind ik zéér stiekem, hier nu enkel voor myzelf: vooral de sonnetten van myn éigenste hand, zyn zeker en vast NOG beter...) maar het was te laat, die pillen waren inmiddels doorgeslikt, dus nu kon ik alleen nog maar sterven...
toen werd ik wakker; nog in bed, belde ik nancy delahaye op (niet te vergeten: ik word pas wakker om twaalf uur smiddags...) "nancy - je kan toch niét, aanstaande vrydag, witje en chocolate komen halen. ik ga de konynen toch wél zélf byhouden."
dat idee "onverbiddelyk moeten gaan sterven", was een afgeleide van het idee:"onvermydelyk die noodlottige vrydag moeten zitten afwachten..."
luv bleek hier wonderwel betrekkelyk eenvoudig voor te vinden: dat we een hek zullen zetten, nogal dichtby de rechtse wand van de tuin. waar de dieren dan maar één beperkte strook speelruimte rest - maar: inziend dat de meeste vlaamse konynen zelfs hun kot niet eens uit mogen, hebben die van ons dan toch nog een terrein dat letterlyk honderd maal groter is. ik zal er dan telkens planten zetten die ze mogen opeten, en grashalmen en stro en zand. af en toe een kartonnen doos, een bal met een belletje.
ook wil ik er dan één kuiken by zetten. dat kuiken mag uitgroeien tot een idyllische leg-kip. dat wordt dan "de eenzame kip", omdat ze geen soortgenoot zal kennen. maar ze mag in symbiose met de konynen.
nu is het drie uur snachts. en heb ik er weêr serieus wat huiswerk opzitten, van nà de repetitie in vosselaar nog; namelyk voortschryven aan dat verdomde hoorcollege rond sherlock holmes.
voorts was het, ter afronding en afzondering, een echte woénsdag; met twéé kleuters extra op bezoek; lollig én belastend tegelyk; belastend én verkwikkend; doch vooral verkwikkend, vanwege het zonnige weêr (ikke met de twee kleuter-jongens pizza gaan eten in "de cargo" in het park-noord... wat een lieve kindjes...)
da-ag...
woensdag 28 september 2016
fam life
waar was je ten dinsdag
hier met zyn muze sofie...
dinsdag 27 september 2016
dinsdagbunnie
laatstgenoemde is heden minder gelukkig, doordat hy, rydende met een "L", de wagen van karen perte total heeft gereden, slechts aan twintig per uur maar frontaal middenin op een lantaarnpaal...
waar was je te maandag
wim (die met de rode plastron):"worden wy hiermeê nu bunnie van de dag?"
state of being, 27 september 2016
er slingeren op het moment een twintigtal gloednief door bol.com geleverde leesboeken door het huis - maar: gelezen kryg ik maar zes ofte zeven bladzyden per dag... aldus: ik moet ik my erby neêrleggen, ik ben een "boeken-vandaal", dwz iemand die boeken koopt - maar niet om ze te lezen. gelukkig is dat zéker niet een misdadig iets, integendeel: ik sponsor de markt. vanmiddag was ik in de permeke-bibliotheek, bovendien (om kinder-boeken tydig terug in te leveren); daar kwam ik terloops twee nog andere boeken tegen die my benieuwden - maar: dan schreef ik de titels op, om ze my aan te schaffen; ik kan geen boeken lenen en lezen die ik nadien niet hier, in de machine-kamer, mag onderbrengen. het zy zo.
morgenmiddag komt charlotte van time-circus kyken of ze hier een tuinhek zou kunnen neêrzetten, om toch alsnog myn konyntjes te bewaren. en dit, onderwyl is afgesproken dat nancy delahaye die dieren te vrydag komt ophalen. maar okay, die charlotte moest sowieso eens langskomen, namelyk om te zien of er ooit een tuinhuis of zomerbar of clubhuis in den hof zou kunnen worden opgetrokken. dit alles erg hypothetisch (ze woont hier vier minuten vandaan, dus er is niets aan verloren. maar bouwen kan ze de komende weken niet, want ze heeft haar handen verbrand. en iédere dag dat het voortduren met die langorige graaf-monsters, gaat de tuin alsmaar meer onherroepelyk de vernieling in...)
het vervelende van dat denkbeeldige tuinhuis is: waar ik my de deur had ingedroomd, daar vlak voor staat er nu inmiddels een wel zinvolle spring-trampoline geponeerd; maw waar je vanuit zo'n tuinhuis zicht op de srtuiken zou hebben gehad, zou je dan nu alleen maar zicht krygen op het kolossale belachelyke vangnet van die trampoline...
het is nu, eens kyken, halfdrie. binnen een halfuur gaat trump in "debat" met clinton... intussen moet ik nog het lichtplan uitwerken voor het twééde deel van myn amateurtoneel...
afterLink
nu ook de brochure-tekst voor nele goossens verzorgende, kwam ik by volgend zeer lollig iets terecht...
zondag 25 september 2016
state of being
vannacht, tegen myn eigenste verwachtingen in, mooi vyf uurs aan een stuk plotseling zitten doorwroeten op het storyboard voor die musical voor guido. dat stuk is pas voor 2018, maar de casting moet dit jaar nog gebeuren, vandaar. na het sporadische gepruts van de voorbye maanden, nu ineens een fontein van inzicht, wat zeker heeft te maken met het gegeven, dat ik guido's muziek inmiddels keihard bestudeerd heb... wat dacht je van geniale liedjes als "half zo mooi," of zoals "door achterdocht verdoofd"? heb je daar al wel 'ns naar geluisterd?
voorts ben ik bedroefd; want iemand van myn fans (maar: ik mag dit woord niet gebruiken; myn "fans" worden altyd vrienden van me), iemand van myn fans, nancy delahaye uit grobbendonk, die gaat de aanstaande vrydag myn twee konyntjes komen weghalen... daarstraks, toen ik nief stro in hun kot aan het leggen was, kwamen ze daartydens nog in het kot gesprongen, dat doen ze anders nooit... en, alsof het cliché niet zonder kan: ook daartydens klonken wéér die kerk-klokken; ik weet niet of ik deze buitenaardse, rustgevende bezigheid, dat hooi en die dierenliefde, zomaar ga kunnen afzweren. die diertjes zyn eigenlyk een zeer oude jongetjesdroom van me...
anyway... niemand heeft er een snars begrip voor... zelfs els crawls zegt:"zyn die konynen nu onderhand weg?" zelfs myn moeder... zelfs myn eigen kinderen... alleen myn broêr serge zei:"ik snap dat," maar daarop zegt luv dan:"hy heeft zyn eigen konyn ook weggedaan." ja maar die heeft vyf katten snappie.
anyway, de trein dendert voort...
waar was je te zondag
hugo dams, "den turnleraar", is op zyn manier eigenlyk totaal iggy pop...
bambi was een bofkont - verbeterde editie
om luid en duidelyk voor te lezen
voor een persoon die by jou daar
door de kamer loopt...
BAMBI WAS EEN BOFKONT
bambi was een bofkont -
maar ook een sloddervos.
byzonderlyk wanneer die van die sprongetjes presteerde
door het sprokkelbos.
"hopla," babbelde bambi dan,
en knabbelde brokkeltjes brocoli los,
wuft huppelend tussen de mussen,
z'n poten voorover over het lover.
soms sabbelend op een komkommer,
zo lag 'ie te lummelen liefst in de lommer.
tot toch plots, vanop een rots,
iemand "stop" uitriep -
"wie is dit," bibberde bambi bang,
dit bibberen wel in bedwang.
"niemand," sprak strak iemand.
was dat de papa van bambi?
of anders de mama misschien?
neen, kijk daar: blykbaar belemmerde
de best wel balorig geboren dumbo
dit hobbelige bospad wat.
dumbo, de rambo van het bamboebos;
het eenmans-baritontrombone-, fluit- en bugel-blaasorkest;
een stuntelende blunder dus nog op z'n àllerbest.
doch bovenal van bambi de bompa.
ja: dumbo was de bompa van bambi,
namelyk door adoptie.
"hey, bimbo," bulderde die behoorlijk betoeterde bompa dumbo,
met bimbo bambi bedoelend -
die, klaarblykelyk, byna belachelyk ogenblikkelyk
begon te blikkeren en blozen als een te dik dicht blik abrikozen.
want bambi, die was van bompa bang.
bambi was van bompa bang.
soms pakte bompa, z'n balzak bepotelend,
bambi z'n natte pampers af,
die dumpend op de dompige dubbelmatras.
en daarop dompelde bompa bambi soms in de zompige pompbak onder,
dat zo zonderling onder z'n zombie-achtig losgelodderde superslurf
blond opborrelende blubberbubbelbad -
daar broddelde d'r wat,
in die braggel.
grabbelend door z'n bleke billen,
belebberde bompa bambi z'n beide ballen
tot die blonken tot bloedens toe,
en daarop pakte bompa dumbo bimbo bambi pompend in de poep,
roepende - met de bluts en de buil, en de botte byl:
"bambi is een bofkont,
een bofkont!
een professioneel zitvlak - en toch zonder vakbond."
"ach, stap het af," blafte bambi bompa dapper af,
meer van binnen puffend dan van buiten bluffend.
doch mompelend strompelde, op z'n verklonterde klompen,
die mottig verschrompelde bompa
reeds gerichter dichterby.
dus bambi begon, tot slot,
want dit ging vlot;
bambi begon, onderwyl die duffe dumbo
z'n banjo ook betokkelen kon,
van die vlug vunzig pruttelende plumpudding te pompen,
bovenop die bombastisch gebochelde bompa z'n te platte plastron.
die laf afgezabberde lapzwans
van een te straf afgeraffelde slampamper
z'n als een te plotsklaps kapotgeknabbelde gasballon
gans afgebladderd
want spastisch belabberd rap slap zwabberend stuk flut bombardon.
zo gaf die bompa bambi op z'n donder.
en dan bleek, als de bliksem,
die arme bambi ribbedebie.
want dit ging vlot;
bambi begon, onderwyl die duffe dumbo
z'n banjo ook betokkelen kon,
van die vlug vunzig pruttelende plumpudding te pompen,
bovenop die bombastisch gebochelde bompa z'n te platte plastron.
die laf afgezabberde lapzwans
van een te straf afgeraffelde slampamper
z'n als een te plotsklaps kapotgeknabbelde gasballon
gans afgebladderd
want spastisch belabberd rap slap zwabberend stuk flut bombardon.
zo gaf die bompa bambi op z'n donder.
en dan bleek, als de bliksem,
die arme bambi ribbedebie.
agenda
subliem entertainment, én gratis massage, gratis pizza, en zeer veel anders erg moois...
oproep
wie hem kan helpen, krygt een prys van hem...
wat deed je te zaterdag
tussen de bedryven door ben ik ermeê bezig, te experimenteren met achtergrond projecties dat als decorum de ganse achterwand vult.
is absoluut géén nieuwigheid - maar wél voor myzelf; en denk er nu aan, dit idee over te hevelen naar myn zaalshow rond victor glorieux...
-end
speciaal om nog een flevering van "the affair" te kunnen zien.
de meest rudimentaire editie indenkbaar van, in principe, hàt àllermeest uitgesleten roman-thema aller-aller-tyden; de overspelige partner...
zaterdag 24 september 2016
agenda dees weekend
te zaterdag en te zondag: het badhuis leeft!, van 14u tot 17u in het oud badhuis, antwerpen;
-gratis pizza
-massage
-tarot-kaart-lezing
-mischa marah
-johan petit (als hy niet nog ziek is)
-geert bries
-dirk schellekens
-veston
-lady angelina
-den turnleraar
-dominique osier
-an helena kenis
-manu fratteur
-foozen
-indira
-tonie hond
te zaterdag om halfnegen savonds:
vitalski live poëzie,
bar bahnhof, park oost, antwerpen
de voorbye zonnige vrydag
iedere dag een sonnet
PASTORALE
een zeer zachte bries draagt de klokken van de sint-eligiuskerk
haast onmerkbaar tot in de schemerryke tuin waar ik werk.
aan een zoveelste bedding van sprakeloos stro, en zonder wrok,
zo dien ik als een misdienaar dit oneindige konynenhok.
met een zingend hart veeg ik, als op vacantie een vrye klerk,
jullie eerlyke, droge keutels uit de zyden van dit perk.
en sla ik daarna, gestreng, tegen de grond met myn stok,
dan rennen jullie erkentelyk vlug naar binnen voor een slok.
vaak kwam ik hier ook uitgeput in 't midden van de nacht,
en vond ik in het duister toch vanzelf die stille kracht.
benyden doe ik, zelfs met maar één schaap, een goeie herder.
hoe moet ik, vanaf volgende week, totààl zonder jullie verder?
in myn dromen zal ik rond dit paradys een tuinhek laten bouwen.
doordat ik jullie beiden zou wensen by te houden.
vrijdag 23 september 2016
state of being, 23 september 2016
vandaag by toneelgroep veredeling in vosselaar, letterlyk aan de voet van de konynenberg, aan de belichting begonnen. ik zie wel wanneer een lamp zyn werk doet of niet, maar dit telkens op voorhand reeds inschatten, daar mankeer ik de know-how voor; dus is het een beetje stressen... je zou zeggen: hou het dan in ieder geval zo eenvoudig mogelyk - ja, maar die eenvoud vinden, is dus ook geen makkie.
het toeval wilde dat ik overdag naar het oud badhuis was overgefloten: opniéf om aan de belichting te werken, meerbepaald de verhoudingen lampen-versus-projectie. tydens de muziekjes komend weekend, gaan we op de gigantisch grote muur achter het podium filmpjes projecteren van wassende stranden, vuurwerk en wegen-verkeer... omdat het zo enorm groot is, is het heel erg mooi. maar de vraag is of onze gasten er niet in gaan verdwynen. "ga eens daar staan... meer naar links... noël, kan je daar nu eens dat witte zy-licht op schynen? dat witte... neen, je doet de gele, ik bedoel die witte lichten meer van voren..."
bovendien is besloten om van het weekend in het oud badhuis aan iedereen in de zaal gratis pizza's uit te delen.
tot één uur smiddags geslapen.
gegeten wat wordt genoemd "kinnekes-spaghetti", dwz kinder-spaghetti, dwz met ultra-weinig ingrediënten...
nu inmiddels, hier in de machine-kamer, is, eens kyken - - het is halftwee snachts ... en heb ik nog papierwerk... m'n boekhouder vraagt my om de betalings-attesten van 2015, die aan "child-focus" en die aan green peace - maar da's belachelyk, want dat gaat tezamen over misschien nét honderd euro...
in de auto daarstraks geluisterd naar "plaisirs d'amour," de derde cd van guido belcanto, uit 1992. een zeer klein-burgerlyk inzicht kwam onderwyl tot my: deze elpee is té goed. om succes te hebben, moet je érg goed zyn; maar je mag niet té goed zyn. het geleek me dan ook typisch iets voor het begin der jaren negentig, voor iets dat inmiddels àchter hem ligt. maar het is dus zyn beste plaat, iedere millimeter ervan is museaal.
Abonneren op:
Berichten (Atom)
Er is een fout opgetreden in dit gadget
