zondag 16 december 2018
waar was je te zaterdag
besteld was "de ideale schoonzoon", maar 5 minuten voor aanvang leek het my beter, om "pinguis kunnen toch wel vliegen" te spelen.
dit liep erg goed, maar toch is er nu die frustratie over het gegeven dat ik ,nooit zal weten hoe "de schoonzoon" hier ontvangen zou zyn geweest...
dwz het is nooit goed...
veel oude bekenden in de zaal...
zaterdag 15 december 2018
column streekkrant editie antwerpen
HELD
Onlangs schreef ik hier over een zekere Franciscus Van Den Ende, een 17e eeuwse Antwerpenaar die als allereerste Westerling ooit, opkwam voor democratie en tegen slaverny. Maar we hoeven niet altyd zover in de geschiedenis terug te gaan om heldhaftige Sinjoren tegen te komen. Onlangs passeerden-ik die pittoreske boekhandel in de Wolstraat, toepasselyk genaamd "In het Profytelyk Boekske", en schafte my daar een boek aan over Joden in Antwerpen. Geen vergezocht onderwerp; 't Stad herbergt 20.000 orthodoxe Joden. Na New York, Londen en Jeruzalem telt Antwerpen het hoogste aantal charedische Joden ter wereld - u weet wel: Joden die, als het regent, liever een plastic zak over hun hoed knopen, dan hun hoed af te zetten. Dat die nog allemaal in de diamantsector zouden zitten, is overigens een fabeltje, de Antwerpse diamanthandel is heden vooral in Indiase handen.
Maar in dit boek kwam ik voor het eerst de naam van Recha Sternbuch tegen. Een geboren Zwitserse, die echter, opgejaagd door pogroms, haar kinderjaren in Antwerpen doorbracht, welke stad in de vroege 20e eeuw veel toleranter was voor andersdenkenden dan de meeste andere Europese steden. Hoewel ze later weêr naar elders verhuisde, vervult het je als Antwerpenaar toch met trots om te mogen lezen dat uitgerekend deze ex-Antwerpse, Recha Sternbuch, een van de grootste anti-nazistische activistes ooit was, iemand die honderd keer meer joden wist te redden dan byvoorbeeld de beroemde Schindler. Zelfs kreeg ze het van bozerik Himmler zelf gedaan om, in ruil voor smeergeld, gehele treinkonvooien met Joden, uit concentratiekampen terug los te krygen. Misschien een idee om hier een standbeeld voor haar te zetten...
column streekkrant editie kempen
JUUL KABAS EN CO
Retie is weer actueel. Aan het daar vlakbij gelegen Zilvermeer, beleefde men zonet de meest succesvolle editie tot dusver van het festival "Wintersfeer"; een prachtig verlichte winterwandeling met spectaculaire vuurshows, bijgewoond door een kleine tienduizendtal bezoekers. Op 10 december dan weer, sloeg iets verderop een bliksemschicht in op een huis, meer bepaald op de woonst van Bie Deckx, dochter van de onvolprezen Juul Kabas (die heet dus in het echt Juul Deckx, en die was, behalve wereldzanger, ook een leven lang de uitbater van de Retiese staminee "Het Lindenhof".) De zolderverdieping van Bie Deckx is helemaal afgebrand, maar de rest van haar stulp is, jammer genoeg, even erg om zeep, door de onnoembare liters bluswater van de brandweer. En meer algemeen staat Retie nu aldoor in de aandacht, doordat er op de Meierend, parallel met de Zwarte Nete, bouwwerken zijn begonnen, voor een gloednieuwe woonwijk; de bulldozers en graafmachines trekken hier vandaag de dag non-stop de meest adembenemende archeologische vondsten aan het oppervlak; kennelijk bestond er hier namelijk een complexe nederzetting, reeds 700 jaar voor onze jaartelling, dus hartje Ijzertijd.
De naam "Retie" komt van "Retus", de familienaam van een voornaam grootgrondbezitter, maar de volkslegende wil het anders. De zeer sexy heilige Sint-Martinus zou in een ver verleden op een paard in de lucht voorbij zijn komen gevlogen. Sommige dorpelingen keken toevallig net op tijd naar boven, en aanschouwden het wonder, maar anderen kwamen te laat aangerend. Zij waren het, die opgewonden, aan ieder die passeerde, de vraag bleven stellen:"Vloog 'ie? Of reed 'ie?" Dus vandaar de naam "Retie."
rip jean-pierre van rossem
we hebben mekaâr één keer live ontmoet, ik mocht hem eens interviewen, hy was toen opgetogen om te mogen bemerken dat ik al zyn boeken meêhad, en dat ik die ook allemaal had gelezen. sindsdien kon ik niks voor hem verkeerd doen. toen ik snel weêr uit zyn party stapte, belde hy my op, en dacht ik dat hy kwaad ging zyn, maar toen ik hem uitlegde dat ik door de politieke associatie opdrachten verloor, had hy daar begrip voor, vooral toen hy vernam dat ik twee kinderen heb. "och god hebt gy kinderen hoe oud zyn die" etc, dwz hy was echtwaar een kindervriend. één keer hadden we echt afgesproken, in zyn party-club in hoegaerden - maar: ik kwam er pas om halfeen snachts toe, en toen was hy nét weg. da's eigenlyk jammer. maar hy belde my dus een paar keer op, en dan was ik wel degelyk vereerd. myn omgeving zag op hem neêr, maar zelf waardeerde ik jean-pierre van rossem heel erg, namelyk als een surrealist. de besten der belgen zyn surrealist.
uit het schriftje
het sprookje "luilekkerland" van friedrich von hoffmanstall: is wel iets voor "circus bulderdrang en de zeven dwergen". onze bestaande songs behouden, de songteksten alleen omgooien; tussen de songs door dialogen; we zouden op één twee drie een punk-musical voor stoute kinderen klaarhebben. onder de titel "sneeuwwitje is gevaarlyk!"
standup comedy is dood. dood.
jan ducheyne zei tegen my:"jy zult aphex twin wel goed vinden."
"jouw werk is afgryselyk, al jarenlang, van meet af aan totààl prutswerk, totàle rommel, het meest debiele dat we ooit hebben gezien!!" "maar.... ik eh... ik heb je precies niét horen zeggen, dat het hopeloos is??"
"wie op een tyger rydt, kan zeker niet zomaar afstappen." (chinees gezegde)
het genre "italian disco".
het dessert is voor nà de executie.
state of being, 15 december 2018
dit is myn favoriete tyd van het jaar, de donkere en koude winterdagen; te voet onderweg naar de glascontainer met drie zakken in de beide armen, met leêge wynflessen en kapotte mayonaisepotten langs de geel byverlichte huisgevels, als in een roman van bernard malamud...
voorts de gehele dag binnengezeten, zeer rustig aan... solidair met pitouche, onze huiskat... de bovenverdieping opgeruimd - de children van tegenwoordig hebben zoveel speelgoed, dat je zuiver tegen die kwantiteit daarvan oorlog voert; speelgoed dat op zich wel deugt, moet je toch weggooien - niet alleen door plaatsgebrek, maar ook omdat het spel zelf erdoor wordt verzuurd; je kan niet zeggen:"nu ga ik met de autootjes spelen," als die autootjes niet meer telbaar zyn; maar als die wel, in plaats daarvan, in conglomeraten in dozen en zakken door mekaâr liggen gestapeld en quasi letterlyk, onderaan tussen, nog andere prullen, tot gruis vergaan... more is less!! maar dat wil niet zeggen dat ze teveel cadeaus krygen, dat is het ook niet...
langs myn koptelephoon verscheidene interviews met joni mitchell beluisterd, die het erg goed kan uitleggen... tussen de aardappelen door de memoires gelezen van een negentiende eeuws poolreiziger, die zyn eigen sleêhonden een voor een moest opeten...
luv is rustig bezig met het oprichten van onze nieve vzw, vzw de yggdrasil, dwz ze neemt dat papierwerk etc van my over... die vzw impliceert een nief leven, en daarmeê zie ik 2019 met nieuwsgierige vreugde tegemoet...
dreamer
ik droomde dat we met de musical onze dernière speelde, zoals dat binnenkort ook gebeuren zal, en dat niet ikzelf, maar één iemand van de crew daar helemaal emotioneel door werd - niet dat die mensen in tranen was, maar wel dat die een volstrekt overspannen praatkick doormaakte...
vrijdag 14 december 2018
agenda
vandaag bevestigd - ik mag een paar korte lezingen doen rond jotie t'hooft;
30 april 2019: 30cc, leuven
2 mei 2019: cc tschalieken, herentals
9 mei 2019: arenbergschouwburg
waar was je ten donderdag
erg vroeg opstaan alweêr... kreun...
langs de knoertdrukke autostrade naar cc de kern, wilryk;
vergaderen met de techniekers voor myn 3 kerst-voorstellingen hier...
toch een zinvol treffen, nu klaar om dit deftig aan te pakken...
middag
je denkt steeds heel even - he! julien schoenaerts --- is terug ?
avond
een kalme kroost... iedereen flink verkouden...
daarnet bevergem aflevering 3 gezien, goeie vondsten en ik zeg zéker niet dat ik het zelf beter zou kunnen maar toch voel ik dat ik ga afhaken, ik denk wegens te eendimensioneel...
donderdag 13 december 2018
daarstraks
voor de eerste keer ben ik photo's aan het nemen geweest vanuit de coulissen, dwz zoals ik de voorstelling zelf steeds beleef.
het was een zeer intense voorstelling; doordat we het stuk volstrekt in onze vingers hebben - maar niét op automatisch kunnen spelen: doordat je aan alles aanvoelt, dat de toer op haar einde loopt (nu nog twee te gaan, en alles is voorby... iedereen treurt reeds...)
Abonneren op:
Posts (Atom)
