dinsdag 22 augustus 2017
artefactum
met dank aan steven nauws...
state of being, 22 augustus 2017
meestal ben ik bly om weêr thuis te komen, maar heden bekruipt my, uitzonderlyk dus, een kleine post-vacantie-blues; was ik maar wél nog daar, aan het water, in dat zalige bed, in die uitstekende boslucht, met de fietsjes van de kindjes speels tegen het houteren tuinhek. terugkeren is niet mogelyk, die tent blykt de rest van het jaar reeds verhuurd... begrypelyk genoeg...
in beerse-dorp nog een omelet gegeten, mollie van de manège gaan halen... we zyn zoveel samen, dat de kinderen intussen helemaal verslaafd zyn aan ons, ze kunnen geen minuut meer zonder ons.
toch, aldoor tussendoor, wroet ik voort in de machine-kamer. de tania-monoloog - slotscène nog eens herzien... morgen het middenstuk nog eens bezien, en dan het verhaal weêr loslaten voor enige tyd, wegens andere drukten...
morgenmiddag zie ik danane bazooka, ter bespreking van de kostuums voor de belcanto-musical...
het weêr is zeer mooi. de straat hier is tamelyk rustig. het zomert in barakstad.
maandag 21 augustus 2017
iedere dag een gedichtje
JE RYDT 'S AVONDS LAAT
je rydt 's avonds laat
van die dennenvelden weg.
om obstinaat
te gaan huiswerken.
da's een geldige reden,
je betaalt hun vacantie.
toch laat je ze dus achter.
toch is het een zeker verraad.
column streekkrant antwerpen
EZELSBRUG
Er kunnen in Antwerpen nooit tevéél kinderboerderijen bestaan. Nog altijd denkt de helft van onze kinderbevolking dat melk wordt gemaakt in de Delhaize, en dat vlees wordt geboren in blik. Vorige zomer wilde ik, voor de Zomer Van Antwerpen, een toneelstuk maken met op de achtergrond, op scène, drie levende kippen. Hoewel ik die beesten compleet met rust zou hebben gelaten, stak de dierenbescherming er een stokje voor: géén levende dieren in het theater! Dat klinkt nobel: opkomen voor de dierenrechten - ik doe het zelf ook! Maar in waarheid is dit misdadig - want hoe kunnen we nu, als stadsmensen, nog méér vervreemd geraken van dieren, van biologie, van natuur?
Terecht zeer beroemd is de Stadsboerderij op de Lievevrouwkesbosweg te Wilrijk, niet ver van de Ikea. Op sommige dagen worden hier zelfs begeleide cursussen gegeven in schapen scheren. Ik heb dat eens één keer mogen meemaken, en ben toen ook zélf per ongeluk geschoren geworden - maar: ook dàt was dus feitelijk een aanrader. Voorts is ook de Pachtgoedhof in Kruibeke een leuke plek, maar het rare is dat de openingspolitiek er volstrekt tegengesteld is aan die van alle andere boerderijen: in Kruibeke gaat het open vanaf oktober tot eind maart. En éigenlijk, ten slotte, wil ik hier ook het cowboydorp “El Paso” in Wuustwezel snel aanprijzen. Da’s géén boerderij, maar er lopen wel prachtige paarden rond, én gratis vrouwen in negentiende eeuwse korsetten!
Specifiek deze zomer staat evenwel de kinderboerderij van het Antwerpse Rivierenhof op nummer één. Dit lustoord heeft een moeilijke tijd achter de rug: in het grote park lopen er diverse, slimme vossen rond, die in de boerderij al ettelijke tientallen kippen, vogels en konijnen zijn komen weghappen. Da’s een ramp, maar er valt niks tegen te beginnen: die vossen worden van overheidswege beschermd, en ze wéten het. Ter compensatie is er in het Rivierenhof nu evenwel, uitgerekend in de populaire maand augustus, een waarachtig ezelsjong geboren geworden. Da’s geen sinecure, een ezelin is mooi veertien maanden aan één stuk door hoogdrachtig. Maar hier is het dus gelukt. En nu zijn de boerenknechten die er werken, nog altijd hard op zoek naar een geschikte naam voor het beest. Ik zou zeggen: Eeyore? Donkey Kong? Conchita? Of anders eenvoudigweg Don Vitalski, daar doe je nooit iets verkeerds mee...
column streekkrant kempen
KUISVROUW
Niet alleen in Thailand of in Maleisië, maar ook in de hypermoderne Kempen je tegenwoordig een poetsvrouw voor jou aan het werk zetten, voor een bedrag van maximaal 6 euro en 30 cent per uur - naft inbegrepen. Dat is zo weinig geld, dat je er duizelig van wordt. Maar toch is hiermee weinig gezegd, want de ene poetsvrouw is de andere niet. De beste poetsvrouw ooit, was mijn Tante Heleen uit Ravels: als die wist dat de poetsvrouw ging komen, dan begon die altijd vlug op voorhand alles zélf proper te maken, uit een soort schaamte; ze wilde niet dat die poetsvrouw haar huis verwaarloosd zou aantreffen. Dus mijn Tante zei letterlijk:”Ik moet dringend de parketvloer gaan dweilen, want: de kuisvrouw komt deze namiddag!” Dat dié poetsvrouw, die aan de slag moest bij Tante Heleen, toch 6 euro 30 per uur kreeg, dat leek ons een toploon. Want inderdaad: die hoefde zelf niks meer te doen. Die ging eens op inspectie, en die zei dan:“Ja, wadde - da’s hier chique, zeg!"
En ja: er zijn poetsvrouwen die er werkelijk helemaal invliegen. Dat heb ik zelf wel eens mogen beleven. Ik heb eens één keer een poetsvrouw moeten laten overkomen, namelijk doordat ik toen met een gebroken been te bed lag; ik was gaan parachute-springen, maar dan wel, jammer genoeg, in een indoor parachute-piste, in Skydive Roosendaal. Je leert daar parachutespringen in een overdekte hall, met alles dicht; maar nét toen ik beneden kwam, ging er, vlak onder mij, toch ineens een zwaaideur helemaal open - nog een wonder dat m’n kindergeld er niet aanging…
En ja: ik had chance met mijn poetsvrouw. Die was namelijk letterlijk verslààfd aan poetsen. Die moest je tegenhouden, of die ging met een klinkhamer de plinten van de muren trekken - gewoon om ook dààrachter het stof te kunnen gaan afnemen. Die begon zelfs, met een stofvod en een doos Vim, de ligusterhagen in mijn voortuin af te stoffen! En toen àlles klaar was, ze was overal zestien keer geweest - toen was het nog niet gedaan. Ik dacht: wat nu nog, dan? Mijn God: nu begon ze de stofzuiger te poetsen! En daarna begon ze d’r eigen, uitklapbare dweilstok te stofzuigen. Zo blijf je bezig - en toch: ook zij vroeg dus maar 6 euro 30 per uur!
zondag 20 augustus 2017
zaterdag 19 augustus 2017
postcard
greetings from de lilse bergen...
da's hier wel, geheel onverwacht, waanzinnig hard kicken, eigenlyk... we zitten dan ook wel een beetje in een snob-tent... op het water, zonder buren... overal zacht gras, dennenbomen, eenden en schitterende, kleine, zeer wakkere konyntjes...
om zeven uur 's avonds in de zwemvyver: er is verder niémand... alleen, ergens ver weg, een redder. niet op het strand, maar met zyn kop ergens door een klein, houten raampje. alsook, nog méér verderop, is er een pizza-bakker aan de slag... het propere vyver-water zo warm als badwater... zwemmen in alle richtingen - rugslag, crawlslag... myn kindjes op myn rug...
- nu is het nacht, en ben ik eventjes over-en-'t weêr, voor myn huiswerk aan het soleren in de machine-kamer... dwz de rest van de kroost nog ginder liggend... rond drie uur vannacht, binnen een uurtje, vertrek ik hier optenief naar dààr... morgen overdag optenief de gehele dag zwemmen...
vrijdag 18 augustus 2017
prent vd week
wie is de photograaf?
wat is de datum?
ik dénk dat die kleêren blauw zyn...
state of being, 18 augustus 2017
de gehele namiddag papa gespeeld, doordat luv naar leuven was. als ik alleen ben, luisteren ze iétsje beter. urenlang zitten puzzelen, daarna eventjes naar park noord. we komen aan in de bistro-hangar aldaar. er is verder niemand, dus de barkeeper ziet ons reeds van verre. ik had ook wel zeer brede schouders opeens. "he, kindjes, jullie wilden toch pizza hebben, toch? kyk hier, zeven verschillende soorten - pizza margherita, da's jullie lievelingspizza, niet?" "ja, da's de enige pizza die wy lusten!" "ja, pizza margherita!" "oké, zeer goed dan!" vervolgens, de barkeeper, vanaf helemaal de andere kant van de zaal:"sorry man, er is geen pizza."
's avonds weêr naar woody allen aan het zien geweest, miraculeus genoeg toch weêr één film tussen die ik nog nooit had gezien;"crisis in six accidents" - zalig. dit is, heden, zéér goed om naar te kyken; zo moet ik ook schrijven - en zo kàn ik het zelfs ook... niet elke dag, maar wel dit seizoen zit ik in een super-zadel...
dus 's nachts aldus weêr zeer aardig voortgepeesd aan de tania-monoloog... de eerste helft is klaar, en die is ronduit fantastisch... de tweede helft is, alsnog, een brousse van verloren gelegde alinea's zonder kop of staart, dit kan ik slechts één halve meter per dag doorwaden... met een sabel, het onkruid bekampend... termieten ook overal...
morgen voor drie dagen naar de lilse bergen, in een glamping-tent daar aan de oevers van de minder-bevolkte vyver... of ik er overnachten zal of niet, is nog niet helder...
ergens zou ik hier ook wel liever hebben geschreven "morgen nog 'ns voor een weekje naar new york," (niet voor myzelf, maar voor jullie, ach lezers)- maar: neen, het worden de lilse bergen, de bossen van gierle. den hof van de pastoor... alles is volmaakt als je je kinderen mag zien lachen...
donderdag 17 augustus 2017
state of being, 17 augustus 2017
snachts, in de machine-kamer, optenief aan het werk aan de tania-monoloog, met m'n buik plat op de grond liggend. het geheel is er ongeveer; nu dagelyks evenwel, is het zaak om my te focussen op, telkens, tien minuten verhaal, om dit dan aldoor te kunnen uitkammen. dat is nodig, maar het erge is toch, dat de meeste "verbeteringen" of veranderingen die zich nu nog aanmelden, de volgende dag, by naêr inzien, weêr moeten worden weggestreken. er springen wel aldoor goeie ideeën naar voren - maar byna steeds blyken die teveel een afleiding, een ondermyning jegens de vertellende stuwkracht. de badinerende momenten moeten zeer strikt gedoseerd worden...
overdag, dwz in de namiddag, doch ook savonds, byna aldoor huisvader spelen. de kinderen roépen aldoor, ze kunnen niets gewoon zéggen, ze moeten steeds roépen. voorts zyn ze, per definitie, byzonder grappig en hemels - maar toch ook, vandaag, dat knagende gevoel dat ik aan m'n werktafel zou willen zitten. vooral het te-bed-leggen van mollie, is behalve een bevoorrechtend genoegen, een terging; van acht uur 's avonds tot halfelf 's avonds...
in de voormiddag te bed liggen, zolang mogelyk... werkelyk om my te verschansen... lezen in "frankenstein - a cultural history". in het oorspronkelyke boek "frankenstein", uit 1818, was er geen "igor", geen "woedende dorpsmenigte" en geen "elektrische machine"; de meeste van die toevoegsels danken we aan de vele toneelbewerkingen, die ogenblikkelyk het boek opvolgden. maar wél heeft de auteur, mary shelley, veel van die latere byvoegsels ook zelf weêr overgenomen in de definitieve herdruk van haar boek, de "herziene uitgaaf." zy probeerde zo hard mogelyk toe te geven aan de mode van de dag. ze moest absoluut van haar rebelse reputatie af. alle rebellen met wie omging toen ze jonger was en dat geniale boek uit haar mouw schudde (op haar negentiende!)- percy shelley, lord byron, polidori -, waren inmiddels jong gestorven; ze stond er alleen voor, in een alsmaar meer repressief engeland...
vrienden die me willen opzoeken, krygen nul op het rekest. "geen tyd". jahwe hoopt dat ze het my zullen vergeven, zodra m'n kinderen zullen zyn opgegroeid. anders zullen luv en kik wel zeer eenzaam sterven... de deurbel gaat driemaal daags - en nooit gaan we zelfs maar zien wie daar staat...
woensdag 16 augustus 2017
alternatieve feiten
de beste manier om te weten te komen of iemand een narcist is, bestaat eruit om het die persoon eenvoudigweg te vragen . àls hy of zy een narcist is, dan is de kans statistisch gezien erg groot, dat hy of zy dit ook onbeschroomd zal toegeven.
in marokko kan je het voorhebben dat je vanuit een boom blykt te worden bespuwd door een geit. in tyden van zéér verregaande droogte, kruipen sommige marokkaanse geiten in bomen, namelyk in argania-bomen, om hoog daarboven in de takken te kunnen grazen. zitten er teveel grote pitten in hun mond, dan spuwen ze die weêr uit - niet zonder hiermeê, overigens, de aangroei van argania-bomen aanzienlyk te bevorderen.
je steekt niet alleen andere mensen aan als je geeuwt, ook empathische honden geeuwen gelyk met je meê.
in ghana wordt men begraven in avontuurlyke doodskisten; in kisten in de vorm van een zeer grote, blauwe kip, in kisten in de vorm van een felle sportwagen...
als je de kaarsjes van een taart uitblaast, neemt het aantal bacteriën op die taart toe met een omvang van mooi 1400 procent.
"schadenfreude" heet in onze taal "epicaricatie."
in het boek "the hobbit", van tolkien, komt het woord "she", dwz "zy", maar één keer voor!
mensen met een hoog i.q. hebben gegarandeerd meer angsten dan mensen met een laag i.q.
een "laser tattoo" verwydert je tattoo niet echt, maar breekt de inkt tot kleine stukjes, zodat die dan door je witte bloedcellen naar je lever kunnen worden getransporteerd. dus eigenlyk "schyt" je je tattoo er weêr uit.
een gezicht om op te slaan, wordt in het duits geheten een "backpfeifengesicht." hier kan je zelfs horen hoe dat woord moet worden uitgesproken;
blogologische rechtzetting
een jaar of drie geleên publiceerde ik hier een neêrlandstalig stukje gedicht van de geniale keats. zonet werd ik, terecht in onvreê, by de arm getrokken: daar ik het hierby verzuimd bleek te hebben, de naam te vermelden van de applaus-waardige vertaler in kwestie, cornelis w. schoneveld!
dinsdag 15 augustus 2017
repost terzake
maar wel een keats-onterende parlando-versie van dat gedicht...
Vaarwel! Vaarwel!
Jouw klaaglied vlucht reeds
Langs weiden, over de stille stroom
De heuvel op. Heeft een duik gemaakt
Diep in het volgende dal.
Was het een visioen
of een nuchtere droom?
Weg is het lied:
– Slaap ik
of werd ik wakker?
dinsdagbunnies
en daarnaast iemand met wie ik in de vroege jaren tachtig nog in de klas heb gezeten...
waar was je te maandag
een prachtige, zwoele zomer-avond met alleen maar erg vriendelyke wezens...
-end
per ongeluk weêr integraal bekeken...
van woody allan kan ik plunderen zonder dat het plagiaat is...
afterLink
teruggevonden na voorgoed verloren gewaand: het exemplaar met opschrift van frankenstein, dat mary shelley cadeau deed aan lord byron, die haar erg waardeerde.
maandag 14 augustus 2017
linkie
iggy pop over de kunst van het overleven...
https://www.npo.nl/2doc-to-stay-alive-a-method/01-08-2017/VPWON_1246749?fref=gc
state of being, 14 augustus 2017
hey bloggers... vandaag kies ik maar weêr, als het mag, voor de byzonder eenvoudige vraag- en antwoord-styl... de meest gemakzuchtige vorm die er bestaat, maar ik weet anders niet goed, merk ik, hoe nu weêr aan te knopen... voor de eerste keer in elf jaar tyds, heb ik zonet een weeklang niet één keer geblogd (dat was trouwens een héél erg leuke ervaring...)(maar toen ik die "reposts" bovenhaalde, was ik toch ook wel opgetogen over de gigantische magazyn dat ik hier in al die tyd reeds aan het aanleggen ben geweest...)
-was myn vacantie in wissant, de voorbye week, anders dan de voorbye twintig keren dat ik daar reeds zat?
wel enigszins, ja. byzonderlyk doordat de kinderen per halfjaar minder zorg vergen. we konden ze nu ook voor het eerst meê op restaurant nemen, vroeger was dat altyd super-stress. rocco james conan lust erg graag krabben en schaaldieren, mollie lust ook mosselen. ze begrypen dat ze "beleefd" moeten zyn en hebben er zelf ook wel lol in. herinner je de hel van oostende 2015, toen die pestjochs zo vervelend deên, dat we het eethuis gewoon zyn moeten ontvluchten. dat nooit meer!!
overdag veel lol gehad in het zonnige weêr, in de duinen, de zee en de grasvelden, en snachts telkens hard kunnen werken, in een yzige stilte. er heerste geen internet - het beste dat er bestaat, voor arbeid! hoeveel tyd we sparen, maar ook hoeveel tyd we verprutsen met internet! ook kon ik twee nachten na mekaâr, telkens zes uurs aan één stuk door (!), aldus:"als een trein", liggen voortlezen, in de magistrale biographie betreffende mary shelley, de auteur van frankenstein, maar ook van ondermeer "the last man", zynde de allereerste realistisch-apocalyptische roman ooit...
-gezondheid, financiën, carrière?
verre van "sportief"; ik kan geen zes meters waarachtig "lopen", en het duurt dagelyks uren voor ik uit de kreukels kom. ook "my bukken" vind ik iets vreselyks. maar: er is geen ziekte, geen angst en geen pyn. de financiën zyn eveneens optimaal, ten tweede doordat ik zo hard werk, maar ten eerste doordat ik überhaupt zoveel werk kryg aangeboden. ook vandaag weêr: telephoon van peter holvoet hanssen, voor een poëzie-gig reeds volgende maand. hy zegt:"tot myn schaamrood moet ik je zeggen, dat ik je maar 250 euro kan betalen." ik zeg:"ben jy zot? 250 euro, dat is voor een plebejer als ik een gigantisch kapitaal, hoor kerel!"
doordat er in juli en augustus zo weinig op de agenda staat, gaat de vitalski-blogger misschien denken dat het ermeê gedaan is - maar niets is minder waar. morgen zal ik de agenda van 2017-2017 hier eens helemaal invullen. het wordt drukker dan ooit. ik ben dat nu in stilte in myn kelders aan het voorbereiden. niet omdat het moét, maar omdat werken ongelooflyk léuk is.
-geen depressies of zo, tussendoor?
ik denk het niet. alleen zyn de dagen te kort. al die mensen die ik zou willen gaan opzoeken - en nooit tyd om één iemand zelfs maar binnen te laten... niks aan te doen.
-maar wat hoédt jou dan precies van zo'n depressie?
vandaag toch maar weêr deze volgende mymering: het vioolconcerto van beethoven; byna objectief aantoonbaar één van de allermooiste muziekstukken in de geschiedenis van het heelal; maar toen beethoven dit werk, in 1804, aan de mensheid voorstelde, vonden de mensen er niks aan; na één enkele opvoering, moesten die goddelyke partituren weêr worden opgeborgen, voor de rest van die arme, miskende meneer zyn bestaan. dàt is de realiteit, en dat is de realiteit van alledag. de tyden kunnen wat dat betreft niet veranderen.
zaterdag 12 augustus 2017
de laatste dag van de vacantie
ik was één weekje foetsie. vandaar hier, gedurende deze week, enige mooi voor u uitgekozen reposts, elke dag ééntje.
vandaag de laatste; enige losse krabbels uit het notitieboekje van januari 2014...
1. "onderschat nooit de betekenis van losse krabbels op een blaadje papier." (james joyce)
2. "rommelkasten"; of beter: "rommel-laden". dwz een lade in een kast met daarin alleen maar odds and ends. het onvermydelyke daarvan. plus: nadere studie ervan, - wat? schoenveters, een sleutel die nergens op past. het vreemde dat de jowan petit er juist opgetogen om is; voor hem duidt het hebben van een rommel-lade op "echtheid".
3. daarmeê gelieerd: de therapeutische kracht van het opruimen ervan. tov de onmogelykheid ervan; "on-opruimbaar materiaal." het werkwoord "taffelen".
4. een gesprek op de radio niet om de inhoud (niet eens echt ernaar luisteren) maar de muzikaliteit ervan. daar live over praten met terwyl op de achtergrond dat geluid.
5. on stage navertellen vd film "predators". of "de groene hel". of zelfs: van de ene na-vertelling overglyden naar realiteit (bvb gaan winkelen) naar een andere na-vertelling.
6. de angsten van luv; op hotel niet durven te slapen op een hoge verdieping: uit schrik dat ze zelf, in haar slaap, door het raam zou springen. met de kinderwagen: bang dat een voorbyganger er brandende sigaret in zou gooien. haar weêrkerende nachtmerrie: in een winterse vyver tuimelen - boven je vriest het wateroppervlak dicht. nog: als ik iets langer in de bandkamer toef: denkt ze dat ik gestikt ben, door de geiser. voorts: de gruwelverhalen uit het nieuws.
7. die ene zin van kafka "het slot": k belt naar het slot, maar hoort een vreemde samenzang van kinderstemmen etc. één zin = zuivere hypnose. (maarten inghels die nadien zei: nu wel wil ik kafka een tweede kans geven. hoe niét in katzwym vallen by kakfka?
8. kundera: onze tyd is niet de tragiek maar erger nog: het gebrek aan tragiek. (credo vd dag?)
9. libertyn. nief libertyns manifest. maar dan historisch. chamfort. axioma's chamfort. alles went, zelfs de hel zouden we op den duur gewend geraken.
10. nog niet behandelde oer-droom: de droom naakt onder de mensen te lopen, of met alleen één hemd aan. en ook, niet helemaal vreemd daaraan: examendromen. dromen daje terug op school zit maar niks gestudeerd hebt. dat je het hele jaar door nooit naar de lessen frans bent geweest. zonlicht in je ogen - zodat je de vragenlyst niet kan lezen. bly als je wakkerwordt.
11. earl palmer. steve gadd.
12. schopenhauers gradaties van "het sublieme". de verbranding van het verdronken lyk van shelley.
13. special biografemen? zet ze eens allen op een ry. en "nutteloze feiten". is dan wel cfr "een toneelstuk over alles".
14. er zyn geen verhalen meer, alleen nog maar "verhaal-elementen". en personages "doen" niks meer, evolueren niet; maar alleen maar "verschynen" ze. "the rise of". cfr op den duur bestonden de teksten van jmh berckmans alleen nog uit het noemen van bizarre namen.
15. myn gedicht over de droogkast. over de buggie.
16. gigers de elpee-hoes van debbie harry's "kookoo". fan zyn wil zeggen: ook de elpees goed vinden die je niet kan verdedigen. die je alleen maar stiekem beluistert. is bevestiging van privacy. mensen masturberen vooral om te bevestigen hunprivacy. voorts: special "abe sapiens", de bibliotheek van hellboy. die scène waarin ze mekaâr tegenkomen.
17. ! agressieve manier waarop het woord "fantastisch" wordt gebruikt in radio-interviews, "die balletdanser is fantàstisch" - laat geen ruimte meer; is een bang "zich ophangen aan", nep-enthousiasme. (is niet zo met bvb het woord "formidabel".)
18. kundera:"denk je deze straf in: levenslang op een eiland te zitten - als énige volwassene - tussen alleen maar onvolwassen kinderen." !!
19. luv die daaraan vastknoopt: zodat je de enige bent die alle verantwoordelykheid draagt. - terwyl ikzelf alleen maar bedacht: dat is het einde van alle communicatie.
20. videtski maar ook barbara tuchman die ons erop attendeert: in de middeleeuwen was de gemiddelde leeftyd van een mens: veertien. dwz al die koningen en baronnen etc waren snotneuzen. (videtski speelt een verwaand tienerkind op een troon, zeggende:"i want war!!"
21. nog by die examendroom: ik ging van de eerste kleuterklas tot en met het zesde middelbaar naar één en dezelfde school. geen haan die daarnaar kraaide de laatste dag.
22.jo jespers zegt: als de familie rockenfeller geheel zyn vermogen aan de hele mensheid zou uitdeken - dan zou iedereen 40.000 euro krygen. (plus: wat levert dat dan op? niets?)
23. "moeten plassen": het publiek tergen: opdat ze moeten plassen. cfr hoesten.
24. vampirella
25. "lassonade."
26. de facturen aan koenraad logghe...
vrijdag 11 augustus 2017
nog twee dagen met vacantie
ik ben één weekje foetsie. vandaar hier, gedurende deze week, enige mooi voor u uitgekozen reposts, elke dag ééntje.
vandaag iets tamelyk ouds; een ludwig-gedicht uit 2012... voor lezers die met deze cyclus niet vertrouwd zyn, misschien wel zeer vervreemdend (in 2010, 2011 en 2012 kroop ik, als blog-dichter, in de huid van ludwig II, de zwanenkoning...)
FOSSIELEN
myn adviseurs
zyn my aan het uitleggen geweest
waarom ik
de laatste tyd
té zelfkritisch ben.
begin deze mistige week
heeft er zich in uitgerekend de sint-augustinusgrot
begin deze mistige week
heeft er zich in uitgerekend de sint-augustinusgrot
in bazel
een archeologische vondst voorgedaan;
van myn eigen, felomstreden kabinet
wist niemand er iéts van,
enkel myn persoonlyke begeleider,
een archeologische vondst voorgedaan;
van myn eigen, felomstreden kabinet
wist niemand er iéts van,
enkel myn persoonlyke begeleider,
met wie ik daags tevoren
tezamen was in het koffiehuis,
tezamen was in het koffiehuis,
in het jachtdorp,
sprak my er op goed geluk over aan,
die morgen -
en wel degelyk werd ik toen onverhoeds
een sensatie gewaar,
die my beving;
er
"stond iets op til..."
- - - -
en wel degelyk wist ik my ertoe aangedreven
om voor myzelf
om voor myzelf
het juiste deel van het applaus
te zullen gaan opeisen.
desnoods wilde ik daarvoor
desnoods wilde ik daarvoor
naar de schouwburg!
al wens ik absoluut niet
steeds het gevoel te hebben
al wens ik absoluut niet
steeds het gevoel te hebben
bezig te zyn met werken...
- - - -
een schedel in myn tien dunne vingers,
- heer en meester, voel...
raak het allemaal aan...
zo sprak myn begeleider,
met zyn
cupido-achtige krullen...
de getrouwde zoon
cupido-achtige krullen...
de getrouwde zoon
van die generaal die werd gecastreerd
in de naam van de neogothiek.
- - - -
ten dele, sprak die frêle figuur, is deze grot,
waar wy ons nu bevinden,
tweeduizend jaar geleden
een crematorium geweest;
- - - -
ten dele, sprak die frêle figuur, is deze grot,
waar wy ons nu bevinden,
tweeduizend jaar geleden
een crematorium geweest;
de pruiken van de vele maagden, ziehier,
van de legendarische clovis hemzelf,
hier gecremeerd;
hier gecremeerd;
en de sprakeloze paardentorso's
van de grynslachende doodshoofden,
van de versteende bloesems
de ysbloemen,
van de pluimen de rook
in iedere smalle gang -
toch
doorstond ik het interview
zonder kleêrscheuren.
maar, zeggen nu myn adviseurs:
er had zoveel méér ingezeten!!, -
terwyl
juist
zyzelf van
niks wisten!!
dat
was effectief hét keerpunt voor my.
- - - -
en vanmorgen dan toch
wagner over de vloer.
die verklaarde zich
opgelucht; een heldere middag,
frisse buitenlucht
door
alle hoogste vensterramen.
die verklaarde zich
opgelucht; een heldere middag,
frisse buitenlucht
door
alle hoogste vensterramen.
donderdag 10 augustus 2017
één week wég
ik ben één weekje foetsie. vandaar hier, gedurende deze week, enige mooi voor u uitgekozen reposts, elke dag ééntje.
vandaag: het kortverhaal "de tyger", van 4 augustus 2016...
in de vroege middag wakker-getelephoneerd geworden door hugo zwerver, van wie ik niet eens wist dat die myn nummer nog had. "ik ben," zo begon 'ie meteen, "ik ben van de nacht, voor de vierde dag op ry, alwéér niet thuisgeraakt, vitalski. dus nu zou er écht iemand, en zeer dringend ook, de kleine jackie moeten voederen. en d'r eigenlyk ook héél eventjes meê gaan wandelen, als dat zou kunnen."
bizar genoeg had ik eigenlyk totaal niks te doen vandaag, behalve dan de terreur van m'n twee kindjes; aldus hoorden-ik myn eigen tot hem uitspreken:"oké dan, waar woon jy tegenwoordig..."
de blancefloer-laan, op linker-oever; zover weg... hoewel: een ritje door de voetgangers-tunnel; misschien ook wel een expeditie, iets meditatiefs. m'n fiets ook nét terug van de fietsenmaker...
in het midden der jaren negentig ging ik dikwyls genoeg met die hugo zwerver zyn ultra-minieme straat-poedel-hond uit wandelen, niet met overtuiging, maar alleen maar omdat ik het in dié tyd altyd gigantisch onmogelyk vond om "neen" te zeggen. en hy vroeg het my byzonder dikwyls.
alleen: heette die hond dan wel jackie? neen, die heette gegarandeerd heel anders - hoe dan wel, geen idee, maar niet jackie.
naar die voetgangerstunnel nog onderweg, in die afgryselyke motregen van vandaag, de volgende, bepaald kolossale schrik-aanval: wat te doen, indien het aldus, dwz zodoende, zou blyken te gaan om een geheel àndere hond? een agressief exemplaar, dat my ook niet zou herkennen dan - waar was ik meê bezig??
"de algemene voordeur staat overdag altyd open - en myn eigen deur, op het gelykvloers, staat àltyd open, dag en nacht, dat kan je wel raden."
"oké, hugo - voor één keer."
het schrikbeeld van die vreemde, gewelddadige, overdreven reusachtige bloedhond, die ik daar misschien zou gaan aantreffen, werd uiteindelyk, lezers, ronduit uitgelachen, moet gezegd, door wat my daar ter besluit en helemaal in wààrheid welkom bad, zo heftig, griezelig en boven alles onbegrypelyk: ik duwde zyn armzalige binnendeur zo langzaam ik kon helemaal open, en ineens kwam daar een volwassen tyger naar my toe gewandeld - een tyger, jullie lezen dit goed. duidelyk was dit een zeer oude tyger, misschien wel een tyger van honderd jaar, en met op zich geen enkel boosaardig plan - naar ik dit uit alle macht wenste, maar toch ook wel naar ik dit, met een soort van hypnotische kalmte, feitelyk, scheen te mogen aanvoelen... een koelbloedigheid die ik ook zàlf niet vermocht te begrypen, deed my de lange, zàchtjes bevende rug van myn eigen, my dierbare rechterhand naar hem uitreiken - daartydens gromden-'ie, maar verder bleef het rustig.
ik zette twee passen verder naar binnen - er wel zorg voor dragend, nooit àchter hem te komen te staan. hier rechts was er een kleine glazen deur, met een gehaakt gordyntje ervoor - leidde die deur naar de keuken? en zou er zich dààr dan, godlof!, iets eetbaars aandienen, voor dit afgryselyke oude monster-dier?
hier onverrichterzake, achterwaarts en met geheven rug, zo rap het my gegeven was, weêr naar buiten schuifelen, my op het ogenblik nog méér gevaarlyk toeschynende dan te volharden in deze gekke opdracht.
"hey, tyger," zo hoorde ik myzelf dit integraal uitspreken. "is er dààr misschien een pannenkoekje voor u?" heel eventjes had ik, vooreerst, willen zeggen "een beefsteak"- maar: wat voor een onuitsprekelyk onheil zou dit woord zelf, "beefsteak" misschien ogenblikkelyk hebben teweeggebracht by dit jachtdier? reeds nu, by het zoveel meer onschuldige woord "pannenkoekje", bracht het jungle-dier optenief, maar dan luider, een volstrekt luguber grommend keel-geluid voort, zyn grote en zware, donker geblakerde want hoogbejaarde kop tegen my aan schurkend...
inderdaad was dit de keuken - jihaaa.
op tafel: niks, op het aanrecht: ook niks.
de tyger liep nààst my door de deur het vertrek verder naar binnen.
ik deed het luikje open van een hoog aan de wand gehangen kastje: een broodzak - godlof!!...
"hwwughhhh!!!" zo brulde de tyger.
met myn armen zo erg uitgestrekt in den hoge geheven, myn navelbuik vanonder myn t-shirt blootgekomen, begreep ik:"NU ga ik dood, met één knabbel!" doch er gebeurde opnief helemaal niks. "jaaaaaa," zei ik dan maar weêr. "jaaaa, jaaaaaa, kleine tyger..."
wat was dit nu eigenlyk voor een grap, van die hugo zwerver?
"jaaa, kleine tyger..."
wat later liepen we tezamen door het natte, lang niet meer gemaaide bruine gras van de blancefloerlaan. zonder die tyger naar buiten gaan, aldus van hem wegvluchtende, scheen my niet gegeven; alsof dat zelfs juist het énige was dat hem tochkwaad zou maken. en té langdurig met hem binnen blyven zitten, ging ook niet; hoe langer dat duurde, hoe meer beklemmend dat werd, zeker nadat 'ie dat brood naar binnen had, maar ook een saucise en een halve doos eieren. griezelig likkebaardend kwam hy voor my te staan, strak rechtop - nieuwsgierig, ja als het ware.
gelukkig: dankzy die aanhoudende motregen, byzonderlyk in de maand van augustus zo voos voor ons om aan te zien, kwamen we lange tyd geen enkele voetganger tegen. een paar keer reed er een tram voorby, dat wel; maar of de passagiers die in dit vehikel zaten, naar ons om zagen of niet, vermocht ik niet uit te maken; om de één ofte andere reden kon ikzélf alvast niet naar hén omzien.
een paar honderd meters verderop, ter hoogte van "parking linker-oever", kwam er, vanaf één der drassige, platte bermen, toch wél, in een bruine regenjas, een sterveling in onze richting gezwommen, een kalend heerschap met een lang, smal gezicht en een dun, gouden brilletje; door het lot scheen het nu zo in mekaâr te moeten zitten, aldus klaarblykelyk, dat die meneer evenééns een dier by zich had, een duitse herder of iets dergelyks, weet ik veel; en die herder, of wat het ook was, scheen enorm opgewonden. zyn baasje trok hem by zich, doch jankend en piepend op zyn vieze achterpoten staande, scheen deze felle, mottige, kinderachtige hond myn tyger in principe te willen komen aanvallen.
waarom keerden die zich niet om, waarom bléven die op ons afkomen - waren die niet goed snik? waren die BLIND of waren die SUICIDAAL, of wàt soms??
"godverdomme," begon die kerel meteen, reeds van verre. "kan je zo'n circus-beest," zo sprak 'ie, "kan je zo'n circus-beest dan tenminste niet aan een léiband houden!!"
"sorry," zei ik zo rustig mogelyk.
die belachelyke hond bleef maar grommen en naar myn eigenste huisdier uithalen.
"hoe kan dit," ging die meneer weêr voort. "als je wil, bel ik de politie!"
"ja, sorry," zei ik maar weêr.
aldus mekaâr dan toch integraal passerende. "goddomme," zo begreep ik.
meteen àchter die berm, begon die tyger, na enig aarzelen, te plassen - langdurig ook, niet doordat er véél uitkwam, maar doordat het zo làngzaam ging...
wat een slappe lul, wat een over-bejaarde stakker...
nà de wandeling scheen de ergste spanning van de baan. weêr in het appartement aangekomen, ging het beest met zyn kop op zyn twee voorpoten vooroverliggen in de enige zetel ter plekke, onderwyl ikzelf, in de keuken, een emmer water voor hem liet vollopen. die zette ik by hem neêr, en toen wél scheen hy het te gedogen wanneer ik my, achterwaarts, met myn aangezicht naar het zyne, uit dit nachtmerrie-achtige universum van hem weg manoeuvreerde.
"viel dat een beetje meê," vroeg luv. en ging voort:"myn pa en myn zus komen onderhand aan, ik moet naar het station. of ryd jy naar het station? of pas jy liever eventjes op de kinderen?"
Abonneren op:
Berichten (Atom)
Er is een fout opgetreden in dit gadget
