een hard-core blogger mag zich vermeien in zyn kolossaal archief...
zondag 24 maart 2019
zondagbunnie
een hard-core blogger mag zich vermeien in zyn kolossaal archief...
zaterdag 23 maart 2019
waar was je te zaterdag
maar het ontwaken viel goed meê en er hing een agreabele rust over my...
myn slaperigheid speelde in myn voordeel, want vertaalde zich naar een byna hypnotische sereniteit. in principe was het comedy, maar dan verpakt als een poezie-lezing, wat voor my dé uitvinding is van het warme water.
wat ook inspireerde: dit was myn àller-eerste gig ooit waarby de programmator, die me gecontacteerd had met veel geesftdrift, inmiddels (helaas) was overleden. het was dus tevens een oprecht eerbetoon aan die goede mens (de uroloog johan braeckman, naamgenoot van johan braeckman de filosoof...)
dreamer
ik droomde dat we in het huis woonden van wylen irene vervliet. er was wel een tof feest aan de gang. met veel mensen die bleven logeren. maar ook haar aloude schilderyen en vergeelde prenten hingen nog aan de muren en dat gaf een schrale indruk. ook waren overal alle wc's verstopt. later waren alle gasten foetsie en was ik alleen met luv en de kinderen nog hier. toen pas werd duidelyk dat dit huis uitgaf op de dokken. "dju, dat gaat wel stressen zyn, iedere morgen, om op te passen dat de kinderen niet in het water sukkelen." door de ramen heen zagen we, vanaf waar we stonden, aldus, een enorm grote goudvis in het water voorbyzwemmen.
eerder vannacht droomden-ik dat ik met rocco james conan in een speel-ruimte was maar dan een heel erg gothic geval, precies een decorum voor conan de barbaar... we klommen op horizontaal geruite klimtouwen die over een put hingen gespannen; pas toen ik daar middenin kroop te klimmen, kon ik naar beneên kyken: die antieke, hoekig-ronde, stenen put was werkelyk IMMENS diep, echt ONEINDIG DIEP; om de zoveel meters diepte waren er opnief van die horizontale klimtouwen opgespannen, "je zou dan wel op die draden belanden, mocht je er hiér doorvallen"; maar: wàs dat wel zo?? je kon toch net zo lief door àl die netten onder elkaar blyven doorvallen?
gelukkig was rocco aan de zykant gebleven, en klom ik hier dus alleen. héél voorzichtig klom ik terug. daar waren nog andere dingen, alle te maken met extreme hoogtevrees.
nog eerder droomden-ik dat ik a cappela een liedje aan het zingen was voor kris verdonck... om eerlyk te zyn klonk myn stem ongelooflyk goed, kris zei het ook... ...
ONS FEUILLETON
wat voorafging: de vogelschrik weet jerry bill te zeggen, dat er in het berenbos een zekere leeuwentemmer op hem zit te wachten. maar dan, plotseling, krygt de vogelschrik een kogel door zyn hoofd.
DE BENDE VAN
JERRY BILL
feuilleton in 17 afleveringen
door don vitalski
7.
een haveloze bende jonge cowboys, stropers, deserteurs en desperado's, allen van het aller-onderste knoopsgat, kwam, met na-smorende revolvers en schietgeweren in de hand, in een halve cirkel rond jerry bill te staan. één van die lieden plaatste de lange loop van zyn riffle op jerry zyn voorhoofd, en spande zelfs zyn kam, helemaal klaar om onze held voor eeuwig en altyd naar elders te triggeren. maar: toen kwam een ryzige, magere, om niet te zeggen knokige kerel met lang, zwart haar en één blauw oog naar voren gestapt, meteen gevolgd door een groot paard, hetwelk 'ie vasthield aan een lang, slap touw. "niet doen," sprak deze zwartharige ranger. zyn stem klonk rustig - maar ogenblikkelyk werd eraan gehoorzaamd.
"niet? waarom dan niet?"
"je zou het niet zeggen," zei die zwarte ranger weêr, na, direct na mekaâr, meer dan twintig smerige fluimen te hebben uitgespuugd, "maar," sprak 'ie voort, "oftewel ben ik een chinese kanarievogel - oftewel, jongens, oftewel is dit hier," sprak 'ie, "de zoon van buffalo bill, die hier ligt."
"ga weg!"
"dat kàn niet!"
"buffalo bill??"
"dat kàn niet!"
"buffalo bill??"
d'r volgde nog een vlugge, verwarde conversatie, waarvan jerry bill het fyne niet eens wilde weten. met al zyn aandacht greep 'ie zo onzichtbaar het hem gegeven was, naar de revolver van de vogelschrik - dit wapen in kwestie was naast jerry bill terechtgekomen, op het ogenblik toen de vogelschrik door zyn kop was geschoten en op zyn knieën in mekaâr was gezakt. hier voor zyn neus die schurken, die ze waren, hadden daar naar alle waarschynlykheid geen idee van, doordat het wapen, naar te merken viel, tot tamelyk diep in het struikgewas was weggezonken.
"maar - hy is gevaarlyk," zei de eerste cowboy.
"zou kunnen," zei de zwartharige ranger. "maar," sprak die nog meer, "toch zou het zonde zyn om dat sujet nu zomaar, zonder boe of bah, te willen omleggen."
"waarom dan? hy moet dood!"
"trouwens," zei nog een derde cowboy, "waarom zou die gevaarlyk zyn? dat kan toch niet? die vent is toch helemaal verlamd? die is eigenlyk al dood!"
precies op datzelfde moment haalde jerry bill de trekker over van de revolver uit het struikgewas. van de cowboy die vlak voor hem stond, schoot hy, op deze manier, één oorschelp doormidden; dan ketste die ene, zelfde, bepaald venynig te noemen kogel die het was, nog verder, in een hoek van exact negentig graden langs een pan, die daar eerder al, door de vogelschrik, aan een lage, stille boomtak was opgehangen; jerry bill had het dus op zo'n manier weten aan te leggen, dat nog een andere desperado door deze zelfde kogel getroffen werd, met name precies in zyn mannenkruis. grote chaos beroerde de bende. pynkreten en vloeken, maar ook, meer nog, weinig gedefinieerde sprongen en een ogenblikkelyk bekvechten.
"die - die klootzak!! myn... myn - ... myn OOR!!..."
"myn ballen!" jammerde de ander, als een vertrapte slang in het gras.
"maak hem af! die schurk!"
"niet doen!" zei de zwartharige ranger maar weêr - en hield, op die manier, alle anderen tegen. hy geleek wel een magiër, met zoveel macht als er van hem uitging.
"hoe rottig van je!" zei de ranger tegen jerry bill.
"ik weet het," zei jerry bill. "maar - die lul daar, wat zei die? die zei - dat ik niet gevaarlyk ben? hoe kàn een man zoiets laten gebeuren!!"
de ranger kon er wel om lachen.
hy vroeg zyn kompanen, een kampvuur aan te leggen.
"we zullen je verzorgen."
"hoeft niet!" zei jerry bill.
"we zullen je verzorgen en te eten geven en te drinken."
"in ruil waarvoor dan wel?"
"hmm... in ruil voor wat informatie, okay? meer niet. maak je geen zorgen."
pas nu zag jerry bill dat er op de rug van het grote paard, aan een ingewikkeld stel touwen en draden, een heleboel afgryselyke, lange, droog gedropen scalpen waren bevestigd. "hoeveel verdien je daarmeê?" vroeg jerry bill.
"100 per stuk. by de generaal. die betaalt er cash voor."
"smerige zwynen," zei jerry bill - onderwyl 'ie zich toch, net zo lief, liet worden opgetild, als kwam 'ie op een brancard te liggen...
WORDT VERVOLGD
vrijdag 22 maart 2019
ad valvas
een erge combinatie: subiet draai ik plaatjes op de schoolfuif van myn kinderen, op een boot op het wilhelmsdok, theoretisch gezien tot twee uur in de nacht - maar: uitgerekend morgen, zaterdag, heb ik om negen uur smorgens (!) een optreden gepland staan in jette, by brussel... het leven is hard...
maar daarom hier deze krabbel niet snachts, maar overdag genoteerd, rond vyf uur in de vroeg-lentelyke namiddag... aangezien ik dan straks, als ik thuiskom, beter meteen in bed kruip in de plek van nog te beginnen bloggen...
waar was je te vrydag
die boot, "frans", op het kempisch dok, is enorm tof;
binnenkort gaan luv en kik daar ook ons verlovingsfeestje geven...
ONS FEUILLETON-
DE BENDE VAN
JERRY BILL
feuilleton in 17 afleveringen
door don vitalski
6.
"zoals je weet is er in het berenbos een cowboydorp. tenminste, het is niet echt een dorp, maar wel een soort van behendige, goed verborgen neêrzetting, een vergaêring van gecamoufleerde paalwoningen, dryvende winkels en, vooral, zeer hoog in de bomen gevestigde boomhutten. plus: we zyn feitelyk geen cowboys, maar trappers."
"dat zeg je me nu al jaren - maar: ik geloof er geen zak van. zoals je weet. dat bos ginder, daar is niks. je maalt."
"binnenkort zal je het dan zelf wel zien, jerry - met je eigen... met... met je..."; de vogelschrik had hier iets aan wensen toe te voegen, iets in de aard van:"met je eigenste twee ogen," of iets dergelyks; maar: dat kon dus niet; zyn vriend was immers, niet te vergeten, één van zyn twee ogen kwytgespeeld. hoe hels was het al niet geweest om die gifpyl daar weêr uit te trekken - een wonder dat jerry nog in leven was, hier alles byeen...
"en stel," kreunde jerry bill, "stel dat daar toch écht, zoals je nu beweert, zo'n dorp bestaat..." hy verlegde zich een beetje, hard kreunend. "wat," zo sprak 'ie, "wat ben ik daar dan verloren? ik heb, dat weet je toch, het schyt aan trappers. die ook alleen maar trapper worden, doordat ze niet naar het leger willen."
"haha! alsof jyzelf," zei de vogelschrik, "alsof jyzelf ooit naar het leger zou zyn geweest!"
nu gebeurden-er wel iets moois: die vreselyke, naar stront riekende vogelschrik, die 'ie was, kwam naar hem toe gestapt - met in zyn ene hand een kleine steelpan: met daarin, naar zich liet aanzien, een hoopje vers gebraden corned beef. "ik neem aan," opperde de vogelschrik, "dat je dààr wel goesting in hebt?" en sprak nog:"zal ik je voederen?"
en inderdaad, dit klopte: dat potje, diende gezegd, dat smaakte fantastisch. jammer wel, bedacht jerry nog meer, dat zyn blokhut helemààl om zeep was; zo'n prakje smaakte nog beter, wist 'ie, in de lommer van zyn handig gemaakte stulp, tussendoor van een flesje jenever likkend, afwisselend ook babbelend met zyn kamergenoot het slangenmens - maar: toch was dit beter dan niks. té erg gezout, dat ook - maar: het bleef een gegeven paard.
"wat ben ik in dat stinkdorp dan helemaal verloren? àls het al zou bestaan? of - heb je daar ook... een bordeel?"
de vogelschrik lachte. maar jerry zelf werd intussen die veel te mooie morgan-le-fay weêr indachtig. een spytige kreun borrelden-in 'm naar boven.
"we hebben daar bezoek van een zekere, maffe gozer, die jou verwacht. een goeie kameraad van jou, zegt 'ie."
"van my? ik héb geen kameraden!"
"iemand," zei de vogelschrik, "die je wel al lang niet meer gezien hebt..."
"o ja? wie dan wel? de paus?"
"naar het schynt is 'ie een leeuwentemmer."
er viel een stilte.
dan ging de vogeschrik voort:"al geef ik toe: wie heeft die gast ooit met een leeuw gezien? een zweep draagt 'ie wel - maar ja..."
dus jerry bill begreep het al: zeker en vast, lezers, was het alfred rosengarten nevada, die hier werd bedoeld, en die dus, kennelyk, naar hem op zoek was... en dat wilde dan weêr gegarandeerd betekenen, logischerwys, dat er trouble was - meerbepaald dat er trouble was met de zus van jerry bill - dus patty bill, gekend als "het meisje met de purperen tong." rosengarten was indertyd, dwz toen jerry nog by de anderen leefde, overdreven geïnteresseerd in jerry zyn zus.
"het gaat hierover," aldus de vogelschrik. hy wilden-onze vriend een beker drinkwater overhandigen - maar: opeens deed hy niks meer. want: er weêrklonk een geweerschot - en dadelyk knalde de vogelschrik zyn gehele gezicht aan flarden. en dan knalden d'r nog méér geweerschoten door het ruim, onderwyl die vogelschrik op zyn knieën, in drie gelyke bewegingen, byna choreographisch verantwoord, voorover viel, om met zyn kop in het gras te verzinken.
"ik moet weg hier!!..."
WORDT VERVOLGD
afterLink
ik ben totaal geen deejay maar ik draai wel vaak op trouwfeestachtigheden, waar ik dan voor plastic pop kies ("last night a deejay saved my life")- àlles om die dansvloer op temperatuur te krygen; vandaag was met overschotten "sweet dreams" het grootste succes; ineens de hele boot in beweging...
vrydagbunnie
helemaal op eigen initiatief
schryft mollie al een lange tyd
strikt dagelyks in haar dagboek.
(doodjammer dat we er niet in mogen lezen...)
state of being, 22 maart 2019
"beste kinderen,"- namelyk een kleine twintigtal kinderen van dertien,- "voor jullie is dit een dag zoals jullie er al duizenden hebben meêgemaakt, en die jullie dus meteen ook weêr zullen gaan vergeten. maar ikzelf ga deze dag nooit van myn leven ooit kunnen vergeten. want ik ben nu zelf byna vyftig jaar oud - maar dit gaat de àllereerste les van myn leven zyn."
het onderwerp was: het verschil tussen letterlyk en figuurlyk. het verschil tussen "spreekwoord" en "uitdrukking". de oorsprong van de uitdrukking "een gegeven paard mag je niet in zyn bek zien."
ontroerend: hoe meteen na die les, zes of zeven van die meisjes ruziemaken om het schoolbord weêr te mogen vegen.
hard: op een ogenblik, tegen het einde van het lesuur aan, stuiven de leerlingen opeens uit mekaâr, en één gooit een raam open. "wat gebeurt er?" "meneer - hy daar heeft een wind gelaten!" "is dat zo?, - maar dan kan hy daar niks aan doen, dat is natuurlyk." "neen, meneer - hy laat iédere les altyd drié winden - met opzet!"
de goede kant:"wy hebben nog nooit een leraar gehad die ons zei, dat een les gezellig mag zyn!"
de limiet, waar dus het terugfluiten begint: een jongen die vyf minuten voor het einde, kennelyk opeens zyn kop-telephoontje in heeft...
de les daarna: vyf zeventienjarigen.
"hier liggen veertig boeken op tafel. haal daar nu eens een boek uit tevoorschyn, waarvan je zou zeggen: dit is pulp." resultaat: ze selecteren madame bovary...
"pak hier nu eens een boek of een tekst uit, waarvan je denkt: dit is écht niet interessant." een pertang zeer schrandere kerel pakt er een gazet uit: het is de voorpagina van de morgen van 11 september 2001 (ik heb die legendarische gazet inderdaad nog in huis...) "niet interessant?? maar - da's één van de belangrykste stukken geschiedenis van de voorbye honderd jaar!" ik doe een hele uitleg en vraag dan:"hoe oud was jy die elfde september!" antwoord:"ik was toen nog niet geboren, meneer..."
"pak hier nu eens een boek of een tekst uit, waarvan je denkt: dit is écht niet interessant." een pertang zeer schrandere kerel pakt er een gazet uit: het is de voorpagina van de morgen van 11 september 2001 (ik heb die legendarische gazet inderdaad nog in huis...) "niet interessant?? maar - da's één van de belangrykste stukken geschiedenis van de voorbye honderd jaar!" ik doe een hele uitleg en vraag dan:"hoe oud was jy die elfde september!" antwoord:"ik was toen nog niet geboren, meneer..."
het verdict: ze zyn best werkzaam en gedisciplineerd, maar opeens barsten ze toch allevyf spontaan in een hard lachen uit. "wat? wat is er loos?" ze wyzen op het schoolbord - en ze bedoelen myn handschrift...
waarmeê ik eigenlyk wél nog steeds een superster ben - in de betekenis waarvolgens ook, byvoorbeeld, franz kafka een superster was...
onderweg terug naar huis, voor myzelf uiterst ongebruikelyk: géén radio in de wagen. stilte, rust. gemoedelyk lenteweêr. file maar niet overdreven.
(op een ander moment vandaag, vernam ik wel onverwacht "anja" van gorki op de radio; en toen kreeg ik, om het verlies van die goede mens, die daar zo passioneel zong, ineens allemaal tranen in myn ogen... amai wat een mooi liedje toch echt, en wat een mooie tekst...)("zonder hoop en zonder eten / stuurde jy me weêr naar bed / want ik ben stout en de stoute kind'ren /die moeten altyd vroeg naar bed.")
dreamer
nog maar eens een droom waarin ik een optreden heb met circus bulderdrang, namelyk in den joker. evenwel ben ik thuis al myn gerief vergeten. dus terug naar huis - met de fiets- om dat gerief te gaan ophalen. myn broêr serge becommentarieert het gebeuren aldoor op zeer bemoedigende wyze. geert beullens geeft forfait - maar volgens myn broêr is dat geen erg.
in een droom van gisteren, maar toen niet genoteerd, werd ik hardnekkig belaagd door R, die me de hele tyd een oog probeerde uit te steken, wetende dat dit een van m'n grootste angsten is.
ONS FEUILLETON
wat voorafging: belaagd door een bende meêdogenloze sioux-indianen, springt jerry bill een waterput in...
DE BENDE VAN
JERRY BILL
feuilleton in 17 afleveringen
door don vitalski
5.
krysend en gillend in een orgie van volmaakte pyn, intussen ook voorgoed afscheid nemend van zyn rechteroog, waar nu een pyl door stak, tuimelde de beproefde jerry bill, achterkleinzoon van de uitvinder van de winchester, de beoogde waterput in - niet eerst met zyn voeten, zoals aanvankelyk het plan was, maar eerst met zyn hoofd en zyn twee oren, dwz geheel ondersteboven.
het water in deze diepe, benauwende waterput, die 'ie zelf, lang geleên, gegraven had, stond juist hoog genoeg om zyn val te breken - maar tegelyk ook juist laag genoeg opdat 'ie er niet in hoefde te verdrinken. hy lag hier volstrekt verkreukeld, zyn knieën naar omhoog, zyn bebloede gezicht tussen zyn voeten, in het vrieskoude vocht - maar: tegelyk was 'ie, in waarheid, helemaal nergens meer. een eeuwigheid later scheen jerry bill, zeer heftig meteen, te beginnen dromen. het scheen hem toe alsof 'ie, beste lezers, een prachtig verzorgd bordeel binnenging, net als toen de dieren nog konden spreken. banjo's en mondharpen weêrklonken. hy lag - hoeveel zou 'm dit kosten? - pal met z'n smoel in de boezem van één welbepaald animeermeisje, een vriendin aan wie 'ie zyn hart ooit had verpand; de roodharige morgan-le-fay - die ooit, zelfs, zwanger van hem was. urenlang, neen dagenlang, en zonder ophouden, bedreven jerry en morgan de liefde, in zeventig en zeventien snikhete lig-, sta- en zithoudingen tegelykertyd - toen begreep 'ie:"dit is niet mogelyk. want: morgan-le-fay is dood." en vanzelf schrok 'ie wakker.
hy trok zyn ene oog open.
hy lag op een bende struiken. dan zag 'ie rietstengels in water. dit was, begreep jerry bill meteen, dit was de stekelige rechter-oever van silver creek.
hy verging van de pyn...
overal rond hem hielden sprinkhanen huis, die viool speelden. maar ook torren en teken met tamboerynen. en vliegjes met trompetten en tamboerynen. en zingende libellen en coloradokevers, en krekels, boven alles, die tjirpten als gedirigeerd.
het was dat personage dat, zoals jullie weten, werd genoemd "de vogelschrik". dat wandelende karkas! die beenwitte rotzak, die halve knekelman! doch inderdaad: de vogelschrik was het geweest, vele lezers, die jerry bill uit die put moest hebben getrokken. wat 'n vernedering!
het ziekelyke creatuur dat het was, liep hier naarstig weg en weêr, een grote, kromme tak in de ene hand, een glimmende soldatensabel in de andere. "maar," zo verstond jerry dit voorzichtig. "hem nu wantrouwen - da's niet dringend... immers: als 'ie me kapot had gewild, dan had 'ie my natuurlyk gewoon laten creperen waar ik bezig was met creperen."
tenzy de vogelschrik hem natuurlyk lévend iets wilde aandoen - iemand redden: speciaal om die nadien te martelen. in ieder geval: zolang jerry leefde, was hem niks overkomen.
het ziekelyke creatuur dat het was, liep hier naarstig weg en weêr, een grote, kromme tak in de ene hand, een glimmende soldatensabel in de andere. "maar," zo verstond jerry dit voorzichtig. "hem nu wantrouwen - da's niet dringend... immers: als 'ie me kapot had gewild, dan had 'ie my natuurlyk gewoon laten creperen waar ik bezig was met creperen."
tenzy de vogelschrik hem natuurlyk lévend iets wilde aandoen - iemand redden: speciaal om die nadien te martelen. in ieder geval: zolang jerry leefde, was hem niks overkomen.
"verrek," reutelde onze held dan eindelyk. "wat liggen we hier te zoeken!"
met één slappe, pynlyke, van gedroogd bloed glimmende vinger sloeg jerry het ongedierte een beetje van zich af.
met één slappe, pynlyke, van gedroogd bloed glimmende vinger sloeg jerry het ongedierte een beetje van zich af.
verrast zag de vogelschrik naar hem om.
"wat liggen we hier nog te doen," zei jerry bill.
"goeie vraag," zei de vogelschrik. "tot hier heb ik je kunnen dragen."
"bedankt."
"ik heb jou in een deken tot hier gesleept."
"bedankt."
"ik heb jou in een deken tot hier gesleept."
"en verder?"
"voor de rest van het parkoers zal ik je moeten vooruitduwen op het water. het losse zand ginder is te warm. je brandt er je voeten, zelfs met laarzen aan. maar lekker dobberen op die kreek, da's als een cruise."
"en de sioux?"
"je bent getraumatiseerd, man."
"dat zal wel..."
"ga maar weêr neêrliggen."
"dat zal wel..."
"ga maar weêr neêrliggen."
pas na enig kreunen, steunen en zuchten, en na zichzelf en de wereldbol te hebben verwenst met terugwerkende kracht, zei jerry bill, de windels rond zyn schedel betastend:"je gaat me toch niet... je wil me toch niet gaan meênemen op één of andere schattenjacht?"
WORDT VERVOLGD
woensdag 20 maart 2019
alternatieve feiten
1. elvis' éérste film was "love me tender".
2. de film met het hoogste aantal afgeschoten kogels is "starship troopers".
3. "pulp fiction" werd gemaakt met 8 miljoen dollar. 5 miljoen daarvan ging naar het salaris van de acteurs.
4. de eerste keer dat het woord "fuck" werd uitgesproken in een film, was door marianne faithfull, in 1968. google zelf de titel van deze film.
state of being
ik geef morgen twee lessen. zo maagdelyk... exact op het moment wanneer myn eerste lesvoorbereiding, hier in de werkkamer, achter de rug was, en ik, op één of andere manier, moest zien aan te vangen met de twééde lesvoorbereiding, bekroop my ineens een enorme goesting in een cigaret - merkwaardig voor allen die weten, dat ik nu al een jaar of vyftien, zestien totààl niet meer rook. maar: het is onzin als de anti-tabak-lobbieïsten ons proberen te doen geloven, dat de uitweg, de vluchtheuvel van een cigaret, alleen maar illusoir zou zyn. even je kop door de schouw kunnen steken om, al was het maar voor een halve minuut, de opdringerige realiteit te slim af te zyn - het kàn, ik heb het als gewezen verstokte rook-turk genoeg ervaren... vooral dan nog die enkelvoudige cigaret die ik soms opstak als puber; om halfnegen savonds op myn zolderkamer in vosselaar, nà het huiswerk, voor het televisie-feuilleton in het beneênhuis - dat waren de beste cigaretten van myn leven, om niet te zeggen de mooiste roezen die me ooit werden vergund. dat herinner ik my niet "alsof het gisteren was", maar zelfs alsof het nu gebeurt.
gelukkig vond ik soelaas in het hoverboard... wel een halfuurlang ben ik, boven in huis, om halftwee snachts, aan het weg en weêr zoefen geweest; beweging en stilstand door mekaâr, drakula--achtig, enorm therapeutisch... een aanrader...
de dag overdag was overigens erg goed, als een plant van water leef ikzelf van de liefde van myn geweldige twee kindjes... in de tuin gewerkt - in t-shirt bovendien...
lectuur: daniel robberechts
de dagboeken van daniël robberechts zyn my weêr in handen gevallen. wat jammer toch dat die robberechts uiteindelyk zelfmoord heeft gepleegd! je zou zeggen:"geldt dat niet voor àlle zelfmoordenaars?" ik zou zeggen: niet voor jan arends, joti t'hooft of jim morrisson; dat waren zeer mooie, zeer logische zelfmoorden, toch? maar wat blyft er over van de aanstekelykheid van robberechts' compromisloze schryvershouding, nu hy daar niet in heeft volhard? pertang, hy gaf nog wel zo'n mooie uitleg aan masochisme: de menselyke drang naar 'volstrekheid'; het volstrekte geluk niet mogelyk - goed, dan maar het volstrekte ongeluk. als hy nog leefde, zou ik hem van het weekend zeker zyn gaan opzoeken, en dan zou ik my tweemaal geabonneerd hebben op zyn gestencilde eenmanstydschrift. hy had die stryd gemakkelyk kunnen winnen.
ja, die zelfmoord was zonde: zoals byvoorbeeld de drugverslaving van herman brood ook jammer was. stel je voor dat hy geleefd had zoals hy deed - maar dan op plat water, en af en toe een boterham met kaas. dàt zou pas mooi zyn geweest!!
ik mag myzelf op de borst kloppen, eigenlyk...
deze blog geeft my wel ademruimte - robberechts had geen blog. er zyn, op deze wereldbol, een zestal stervelingen minstens, die myn schryfsels werkelyk quasi dagelyks, min of meer integrààl consumeren - "lees my! lees my!" dat kinderachtige spasme... maar - méér dan die zes, hoeven het er voor my dus écht niet te zyn... en: als er van die zes wezens, morgen opeens twee zouden doodgaan, dus het getal zou afzakken naar vier - dan was het nog heel goed! echt waar!
op de achtergrond spelen monk + coltrane...
addendum
ONS FEUILLETON . .
wat voorafging: jerry bill schynt door een handgranaat tot ontploffing te zyn gebracht...
DE BENDE VAN
JERRY BILL
feuilleton in 17 afleveringen
door don vitalski
4.
die afschuwwekkende handgranaat was inderdaad, lezers, in uiterste mate geëxplodeerd geraakt, zomaar ineens - maar toch, opmerkelyk genoeg, toch was onze revolverheld jerry bill nog in leven. hoe kon dit? we hadden de genade, die het was, te danken aan het slangenmens, die goeie kerel; want: meteen toen in de blokhut van jerry bill die sioux-invasie haar aanvang had genomen, had dit lenige, plooibare wezen dat het was, zich weten te verbergen, meer specifiek achter de lambrisering van de blokhut, wat jerry bill ook wel reeds had vermoed - al mocht dit voor buitenstaanders nog zo vreemd hebben geleken, zolang die geen weet konden hebben van de vele, enigmatische geplogenheden van het slangenmens in het algemeen. dit vermetele creatuur, naar was bewezen, kon zich zelfs verbergen in, desgewenst, een ordinaire schoendoos - zélfs waren dat soort van acrobatieën juist zyn gehele bestaansreden. "hier zit ik veilig," bedacht het slangenmens. "voor heel eventjes, althans." terwyl 'ie nog bezig was zich te verstoppen, had 'ie die handgranaat in kwestie, met drie kleine sprongen, die het waren, naar binnen zien komen tuimelen - waarop het slangenmens opeens érg vlug in actie schoot, om niet te zeggen snel als een échte slang, en onbevattelyk handig.
terwyl jerry bill, onze held, nog bezig was, zich pal bovenop het schroeiende kleinood neêr te smyten, verplaatste zyn vriend het slangenmens zich beneênwaarts, richting de vloer, om zich daarna, plat als een espenblad onder de rieten mat voort te bewegen, byzonderlyk zonder dat de indringer, de indiaan, dit zou kunnen waarnemen. het slangenmens krabde zich een weg onder jerry bill door, in zeven haasten en spoeden, en prutste daar ook nog eens het tapyt zeer snel open; geen handen meer vry hebbend, was het dan maar tussen zyn lange, trefzekere tanden dat 'ie, lezers, die granaat ten slotte pakte, die elk moment kon gaan ontploffen. en meteen daarop bevond het slangenmens zich buiten - daar geraakt zynde, zoals steeds, onder de tapyten door, tot aan de voordeur; waar de andere, hard zingende, wild dansende indianen, die zich buiten wisten, in de helle zon, hem wel tevoorschyn zagen komen - maar: té laat; de granaat,- waarvan jerry bill nog steeds meende, dat die onder zyn buik lag -, ging ertoe over om, zoals de lezer onderhand weet, tot ontploffing te komen in zeventien gradaties.
vér had het slangenmens het onding dus niet kunnen verwyderen. de blokhut spatten-als een ontploffende tomaat in duizend stukjes. terwyl jerry bill zichzelf helemaal in brand wist schieten. met zeeën van infernaal blakerende steekvlammen in zyn rug, in zyn nek en in zyn schouders, renden-'ie kuchend en krysend naar buiten -"ik moét," zo begreep 'ie toch nog, "ik moét - tot aan die waterput zien te geraken!" de indianen richtten hun pylen dan toch weêr op hem, dwz op jerry bill, die het onheil serieel rakelings langs zyn twee oren wist suizen - onderwyl 'ie nog steeds helemaal in brand stond, wat anders? de scheurende, gloeihete brandvlammen die het waren, hielden nu ook huis in zyn kont, in zyn kruis, in zyn hard krysende keel. één vlam kwam naar binnen in zyn longen. dan zag 'ie een brandende gifpyl recht op zyn oog afkomen - zonder dat hem nog de tyd was gegund, hiervoor weg te duiken...
WORDT VERVOLGD
dinsdag 19 maart 2019
onderschat / overschat
onderschat: peter kluppels (begin volgende maand live in de arenberg)
naar waarde geschat: the wizard of oz
alternatieve feiten
1. sommige stinkdieren kunnen door sommige mensen reeds geroken worden op 1600 meters afstand.
2. na de olifant is het zwaarste dier op aarde het nylpaard.
3. er is ooit een tyd geweest dat er meer leeuwen op aarde waren dan mensen.
4. james bond zyn contact by de fbi heet felix leiter
Abonneren op:
Posts (Atom)
