info: vitalski3@gmail.com
zaterdag 27 juli 2024
waar was je ten donderdag
we hadden alwéér een extreem succesryke gig,
deze keer dus in De Kring in gent...
selfie van marc gaij...
waar was je te vrydag
alwéér regisseren, by het seeftheater.
(ik moet blyven herhalen dat wat je hierzo ziet, niét ons decor is - no worries...)
en aldoor tussendoor verblyf ik dus in het molenhuis in tongerlo.
byvoorbeeld gisteren, gent: daar hadden daniël de leeuw, yannick en ikzelf nog tot exact halfvier snachts opbreekwerk; om halfvyf kwam ik in antwerpen, snel eten en douchen en pitouche aandacht geven; en dan wéér in de wagen, om halfzes in myn bed in het molenhuis.
daar lig ik ook heden.
maar snachts auto-ryden vind ik iets zeer aparts, al zéker na een wild optreden. je moet na zo'n alles om zich heen grypende gig steeds een oceaan van impressies en conversaties verwerken; rustig langs vlaamse nachtelyke wegen zoeven, is daarvoor eigenlyk béter nog dan douchen, stofzuigen of bloggen...
dreamer
ik had een privé-zwembad, "precies zoals vroeger" - dat is een vaak terugkerende droom: dat ik my herinner dat ik een zwembad had, en dat ik dat zwembad dan ook terug heb, namelyk gewoon doordat ik het my weêr realiseer. wat dan zeer aangenaam en bevrydend is, en ryk in de breedste zin van het woord. maar dit was niet echt privé, algauw was dit het zwembad van iemand anders. de mensen die erin rond zwommen waren wel vrienden van my, maar ik kon myzelf niet zyn, er hing een spanning, ik moest my op een of andere manier tegenover ze bewyzen.
de rest van deze droom wist ik daarstraks nog wél - maar nu ondertussen niet meer. jammer...
gastauteur
VERZUCHTINGEN
door Robert Baeken
20.
Erik keek nog steeds naar buiten. ‘Zie je mijn auto daar?’
Nu Thys op de rode Porsche voor de deur lette, zag hij vooraan een zwartharige jongedame zitten.
‘Wat is ermee?’
‘Het grietje. Zij is Surinaams. Wordt volgende herfst achttien. Won heet ze. Is van huis weggelopen.’
‘Ja, en...?
‘Als je wil mag je haar een poosje hebben als barmeid.’
‘Is dat niet riskant?’
‘Weet ik veel! Niemand zal haar hier zoeken. Zij heeft een Nederlands paspoort.’
‘Waarom hou je haar niet zelf?’
‘Ik wil je een dienst bewijzen. Maar als je bang bent, neem ik ‘r gewoon mee terug!’
Thys reageerde fel: ‘Hoe denkt zij er zelf over?’
‘Won is al twee weken bij ons geweest. Ik verzeker je dat zij als lokaas zeer geschikt is. Zal ik haar roepen?’ Erik tokkelde tegen het vensterraam. Er gleed een vinnig lachje over haar Surinaams gezicht. Zij stapte uit.
‘Je hebt gezien hoe wij voor ons personeel met plaatsgebrek te kampen hebben. Bovendien hebben we klanten genoeg. Ik herhaal: zij is een prima meid. Wees gewoon zo slim haar een deel van de koek te geven.’
Omdat de Surinaamse binnenkwam, werd het moeilijk hun gesprek over haar voort te zetten. Hij kon haar nemen of met Erik terugsturen. Dan zou hij het direct moeten zeggen. De gedachte dat zijn café weer zou vollopen, trok hem natuurlijk aan. Dat hij voor dit doel een meisje zou exploiteren, maakte niks uit. Hoe dat in zijn werk ging, wist hij verdomd goed. Net zoals zijn ex, die op hun bed meer dan ijverig genoeg was geweest, zou hij het meisje evenmin zijn wil opdringen, maar oogluikend toestaan wat vanzelf zou gebeuren. De afwezige rechter trotserend, stemde hij met verve in.
(WORDT VERVOLGD...)
vrijdag 26 juli 2024
donderdag 25 juli 2024
BLOG OP DONDERDAG
okay, nu deze gig hier nog - en dan, lezers, is het drieluik van juli helemaal afgewerkt: menen - sint-niklaas - gent.
gent is zeer spannend, byzonderlyk wat de zaal betreft; een zeer avontuurlyke, vintage toneelzaal, met versleten pluchen klapstoeltjes en een rood gordyn dat open en dicht kan - maar: ik heb er nog nooit gespeeld, terwyl toch wél nu reeds contractueel is vastgelegd, dit volgende: met name, lezers, dat we hier iedere eerste vrydag van de maand gaan terugkomen, vanaf september.
gelukkig heb ik een flinke crew meê morgen. die mensen zyn intussen ook allemaal gerodeerd. als er geen publiek is, zit toch net zo goed de zaal bomvol - gewoon met die crew zelf.
eneververend zyn de last minutes. dat is de reden waarom ik nu niet uitgebreid kan bloggen. dwz mensen die nu pas hun muziek doorsturen, die nu nog zeggen dat ze van uur moeten verwisselen, die nu nog afkomen dat ze met een drumcomputer willen werken met een XLR-kabel...
"hey yannick... die van de abram zombioes vragen of ze toch kunnen werken met een XLR-kabel..."
"hey yannick... die van de abram zombioes vragen of ze toch kunnen werken met een XLR-kabel..."
maar ondertussen zyn myn broêr en ik dus ook het affiche aan het klaarstomen voor de aanstaande dinsdag, in ons eigenste clubhuis... goed...
wanneer ik dit noteer, weet ik my in de vacantie-boerdery "de beddermolen", in tongerlo (hoe vonden jullie myn gedicht eêrgisteren, "tongerlo westerlo" getiteld?...)
van hieruit ben ik aan het telephoneren en downloaden geweest - doch in de avond moest ik naar de betonstadt terug, voor myn regisseurswerk in het seeftheater. ik zou wel vroeg weêr in de boerdery zyn teruggekeerd - totdat ik, byna dààr gekomen, besefte, plotsklaps, als betrof dit een damascus-ervaring: "fuck, my laptop thuis vergeten??" over-en-tweêr dus... gelukkig intussen myn lange gedicht "takkenbossen" nog eens helemaal kunnen opzeggen, achter het stuur. tot waar ik was gebleven, 60% van dit gedicht is klaar... een goeie meditatie: verdwynen in taal, om verder dan eventjes niks ànders aan je kop te hebben...
ik ben gelukkig.
ook de plattelandslucht draagt daartoe by...
ik ben gelukkig.
ook de plattelandslucht draagt daartoe by...
woensdag 24 juli 2024
maandag 22 juli 2024
blogologie
steeds tussen de 1500 en de 2500 bezoekers dagelyks.
dwz dat het gemiddelde aantal bloglezers van deze blog op één jaar tyd meer dan verdubbeld is...
iedere dag een sonnet
WESTERLO TONGERLO
eens liepen wy door achtertuinen
die niet de onze waren.
en zochten wy te grasduinen
in valse druivelaren.
in dreigende kruinen
die bleven verjaren,
in alsmaar paars geboren aluinen -
ren weg van hier, ga varen.
ga elders - kom niet hier wonen,
in een dorp van doornkronen.
met enkel in het vooruitzicht
zonder pardon te worden gekruisigd.
zonder nachtwinkel of station.
zonder gebroken puinbeton.
GAST-AUTEUR
VERZUCHTINGEN
door Robert Baeken
19.
‘Ha, hier zit jij dus!’ riep Erik overdreven opgewekt. Hij stond bij de deur en keek nieuwsgierig rond. Even vroeg Thys zich af of hij gekomen was als een oude kennis, die hij vijf jaar geleden had bijgestaan om een smerige klus te klaren, of als een toevallige klant. Toevallig leek het beslist niet. Mogelijk was zijn maat de van hem verkregen hulp nog niet vergeten, en had hij besloten met een wederdienst over de brug te komen.
‘Niet slecht!’ zei Erik, nadat hij zijn rondgang had gedaan en de wijsvinger bekeek waarmee hij over een tafeltje had gewreven. Hij hees zich op een barkruk. ‘Een pilsje graag!’
Terwijl Thys twee glazen liet vollopen, stak Erik een sigaret op. ‘Al nieuws over je proces?’
Nu wist Thys dat zijn komst in verband moest staan met zijn laatste bezoek aan Eriks bar, toen hij zich bij hem over zijn tegenslagen had beklaagd. ‘Twee maanden voorwaardelijk en een boete van tienduizend euro. Het kon erger!’
‘Hoe gaan de zaken?’
‘Slecht! Ik vraag me af hoe aan dat geld te komen. Ik heb geen rooie cent.’
‘Je bezat toch speelautomaten?’ Erik keek zoekend in het rond.
‘Door de deurwaarder weggehaald. Waarom?’
‘Zomaar... En nu word je met rust gelaten?’
‘Voorlopig wel!’ Thys zette Eriks glas voor hem neer. Hij hoopte dat zijn maat, die er door zijn bloeiende zaak ongetwijfeld warmpjes bij zat, hem te hulp zou schieten. Natuurlijk bestond de mogelijkheid dat Erik van zijn situatie wilde profiteren door de speelautomaten of andere delen van de inboedel voor een prikje over te nemen.
‘Jammer dat je vrouw ervandoor is! Meestal draaien cafés langs een autoweg als deze op een dametje dat de kunst verstaat eenzame passanten om de vinger te winden.’
Het ergerde hem dat Erik zo stom was te doen alsof hij zijn vak niet verstond. ‘Gister had ik hier een echte schoonheid. Jammer genoeg is ze vanmorgen vertrokken.’
‘Ja...’ Zonder dat het duidelijk werd wat hiermee precies bedoeld werd, keek Erik verveeld naar buiten.
Daar Thys besloten had het gesprek niet als eerste weer op te nemen, werd het een poosje stil. In een flits herinnerde hij zich opnieuw hun ontmoeting in het militair hospitaal. Vergeleken met het enthousiasme van toen, leken zij vandaag twee uitgedoofde zakken. Dat het Erik wel voor de wind was gegaan, nam niet weg dat Thys hem minder mislukt beschouwde. Hun branie was er nog, zij het dat iets geforceerds eraan hen ongeloofwaardig maakte, of er zelfs lachwekkend deed uitzien. Vanessa had het niet geïmponeerd. Zij zou niet terugkeren.
(WORDT VERVOLGD...)
zondag 21 juli 2024
state of being, 22 juli 2024
het is goed slapen hier in de beddermolen, de nachten zyn muisstil, zelfs geen zoemende autowegen ergens in de verte - al verdraag ik het geluid van verre autowegen op zich wel. de lucht is ruraal, spreekt vanzelf - myn half reeds veraste longen herleven...
op het einde van de dag, nà alles, maar dan werkelyk rond vyf uur snachts pas, pleeg ik nog één halfuur in die belachelyke the doors-biographie te lezen - "belachelyk" in die zin, dat het onderwerp puberaal is of toch in ieder geval extreem platgetreden; vanuit stilistisch en/of journalistiek oogpunt is het boek wel deftig; doch in ieder geval is het een volmaakte manier voor my om leêg te lopen; al het andere van de fabriek die myn leven is, hiertydens opzy kunnende schuiven. er gaat van de geest van jim morrison, of die nu pathetisch is of niet, een organische ruimtelykheid uit; ik val na die lectuur in slaap met een goeie luim, ontdaan van een soort van zwaartekracht.
het ontwaken hierzo, in tongerlo dorp, is evenééns zeer lekker... myn eigen slaapkamertje weet zich, binnenin dit pand, op een zwevende verdieping, met een eigen, pittoresk geschapen, dennenhouten trapje; de boomhut-mens in my leeft daarvan op - dwz van het idee om, by het slapengaan, doch ook by het aanvangen van de dag, een laddertje te mogen opklimmen of afklimmen (opklimmen om te gaan slapen, afklimmen om de dag aan te vatten of anders om, snachts, tussendoor, te gaan plassen of naar de maan te gaan staan blaffen.)
de kinderen waren gaan repeteren, "jeanne d'arc - de musical"; die loopt in westerlo, vandààr juist dat we naar hierzo zyn getogen. dus: het molenhuis baadde in stilte, in de noen. doch na één halfuur moest ik de baan op, terug naar de koekenstadt van grootmoeder beton; en zo zal het nu wel àlle dagen zyn, dwz àlle dagen van deze week zal ik terugmoeten voor boodschappen, voor lyfstraffen, voor vergaderingen.
onderweg trump op de radio. die loopt te speechen dat putin een toffe kerel is, dat xi jinping een fantastisch goeie leider is. dat hy centen krygt van elon musk. écht. het is écht, écht, écht - of dromen wy nu? dit kàn toch niet echt zyn?
de wandeldyk van linkeroever... waar radio minerva is gevestigd... van de ene oase naar de andere, eigenlyk... en tussendoor, onderweg, boterhammen met choco eten. en apennootjes waarvan de pellen het gehele dashboard overwoekeren...
in de radio-studio; de kop-telephoon op; na één anderhalf uur speelde "in dreams" van roy orbison; daar kan ik niet meer naar luisteren, ik ken dat nummer té goed - maar: nu toch wél ving ik, klaarblykelyk, die gehele muziekreis per ongeluk aan, myn ogen allebei dicht, in een soort van hypnose, onverhoeds, volgende hoe dat zuivere stemgeluid iedere twee regels één terts hoger glydt; adembenemend zo indringend, zoveel perfectie... zonder het te beseffen was ik, beste lezers, op een andere planeet; en vlak voor het einde, hét allerhoogste octaaf; helemààl wég - juist dàn, in myn twee oren, langs die kop-telephoon, de presentator, cis vanden bist: "hey vital - nog dertig seconden en dit liedje is gedaan!!..."
dreamer
ik droomde dat ik my herinnerde dat ik vroeger zogezegd een aapje had, dat op myn schouders klom en zo. wat later had ik in myn droom weêr een baby, die zeer lief en fyn in myn armen lag... *** ik klom langs de steile gevel van een hoge toren weêr naar beneden, zoals die hoogteklimmers op youtube, zelf verrast dat ik het er zo goed vanaf bracht, doch best wel angstig...
gast-auteur
VERZUCHTINGEN
door Robert Baeken
18.
THYSSEN OF THYS
‘Ik rij even naar het dorp voor schoonmaakgerei. Zet jij ondertussen de tafels en stoelen aan de kant!’ Met die woorden was Vanessa er de volgende morgen vandoor gegaan. Hij was er mooi ingetuimeld. Als een onnozele hals stond hij midden het weggeschoven meubilair, gedwongen om nu zelf de handen uit de mouwen te steken. Spons en zeemvel boden hem een prima uitweg voor zijn agressie. Thys schrobde en boende harder dan nodig. Later kreeg ook de vloer een beurt. Zijn handen, die haar nek in een wurggreep zouden omsluiten als ze hier was, wrongen de dweil met het opgenomen sop herhaaldelijk tot de laatste druppel in een emmer uit. Zijn lust tot geweld nam de vorm aan van een duister terrein, tot welk hij slechts toegang had als hij straffeloos de vette varkenskop van die alomtegenwoordige rechter kon passeren.
Van zo gauw de vloer droog was, richtte hij het interieur in zoals Vanessa daags tevoren had voorgesteld. Hoewel het resultaat hem bevredigde, slaagde hij er niet in zijn kwade luim jegens haar van zich af te zetten. Als een permanente belediging bleef haar afwezigheid op hem drukken.
Zo drentelde hij een tijdje in het rond, zonder er een snars van te begrijpen. Op de houten poort van het schuurtje achter het gebouw tekende hij met een stuk krijt een kinderlijke voorstelling van haar silhouet. Met zijn bajonet in de hand schatte Thys de afstand om het wapen met één worp in het silhouet te drijven. Hij hield het bij de punt, zodat het, toen hij ermee zwaaide en tijdig losliet, precies één draai maakte en niet enkel doel trof, maar ook ferm in het hout bleef steken. Benieuwd of het hem bij een kleiner doel eveneens zou lukken, tekende hij binnen de romp het symbool van een menselijk hart. Nu werd het moeilijk. Enkele keren gooide hij raak, maar telkens was de bajonet er weer uitgevallen.
Thys hoorde een auto de parking voor het café oprijden. Gewoonlijk kreeg hij omstreeks deze tijd zijn eerste cliënteel. Hij rukte de bajonet uit het hout en holde naar binnen.
Soms wordt een mens zo zwaar door het lot beproefd dat hij geen uitkomst meer ziet. Volgens Thys was het bij hem zover gekomen. Financieel zat hij volkomen aan de grond. Zijn vrouw ervandoor. Echte vrienden had hij niet. En sinds zijn familie niks meer met hem wilde te maken hebben, kende hij niemand van wie hij nog financiële hulp kon verwachten. Maar zoals in een sprookje gebeurt dan opeens het wonder. Voor hem verscheen geen beeldschone toverfee. Wel soldaat Erik, - een held om precies te zijn, of toch iemand wie hij om zijn moed altijd een verholen bewondering had gekoesterd. Voor hun avontuur in Stanleystad hadden zij enkele weken dezelfde tent gedeeld. Nochtans was tussen hen nooit het vertrouwen ontstaan dat vanzelf tot vriendschap leidt. Hun latere ontmoetingen waren meestal toevallig. Zo herinnerde hij zich de fysiotherapiezaal in het Brussels militair hospitaal, waar Erik met een halter in de hand bezig was zijn arm te plooien. Op zijn rechter biceps, precies op de plaats waar hijzelf een hakenkruis had laten tatoeëren, zat bij Erik het geboorde gat van een dumdumkogel. Hun dienst zat erop en zij hadden het over wat ze weldra in het burgerleven zouden aanvangen. Het stond al vast dat hij als lasser bij de spoorwegen aan de slag kon. Erik zou in Brussel een bar openen.
(WORDT VERVOLGD...)
zaterdag 20 juli 2024
BLOG OP ZATERDAG
groeten uit de dinsdagclub in sinterklaas daarstraks.
later op de dag ga ik zeker nog bloggen,
nu éérst even met allebei myn voeten naar omhoog liggen...
vrijdag 19 juli 2024
Abonneren op:
Posts (Atom)
