sinner's dollhouse...
straks, vanaf 19u, live in de dinsdag club,
wolstraat 7,
wolstraat 7,
antwerpengrad
maandag 31 oktober 2022
prent vd week
"Rendef Nef Vir".
Originele (c) Don Vitalski.
39,99 euro.
Plus 6,99euro verzending.
mail vitalski3@gmail.com
onderschat / overschat
overschat: de troostende waarde van het advies om te beseffen dat anderen het "nog erger" hebben dan jy.
onderschat: romans die worden geschreven op basis van stripfiguren, bvb die batman-romans.
naar waarde geschat: tandpyn
alternatieve feiten
1. in de beruchte scène van de karretjes-race van ben hur, kan je op een ogenblik een rode auto op de achtergrond zien ryden.
2. voor de darth vader worden vier acteurs gebruikt: één voor het lichaam, één voor het gezicht, één voor de stem en één voor de ademhaling.
3. in fantasia, de tekenfilm, heet de tovenaar in kwestie yensid, inderdaad de ommekeer van disney.
4. de zoon van geert vermeulen speelt in een band, genaamd psycho.
5. de enige disneyfilms waarin een vader én een moeder voorkomen van wie geen één doodgaat tydens de film, zyn "101 dalmatiërs" en "peter pan".
6. een walla-walla-scène is een extra filmshot waarin je op de achtergrond mensen ziet staan babbelen. om te doen alsof ze aan het babbelen zyn, zeggen ze "walla-walla, walla-walla, ..."
7. de mechanische haai die werd gebruikt in de jaws-films, werd "bruce" genoemd.
8. ik begryp niet waarom er niemand meêly heeft met jaws, wanneer die, op het einde van de eerste film, door een valstrik geëlektrocuteerd wordt.
9. een scrabble-bord heeft 225 vakjes.
10. de eerste geattesteerde poging om te stoppen met roken dateert van 5 april 1679, toen een fins agent in zyn dagboek noteerde:"gestopt met roken"; één maand later ging hy overigens dood.
11. volgens myn boekje hier, komt het woord "fuck" van "found under carnal knowledge", uit politierapporten. ierland, 19e eeuw. volgens myn vriend baby olifant komt fuck van affiches die werden verspreid in tyden wanneer ierland militair geïsoleerd geraakte en voortplanting erg nodig werd; "furnicate under king's command".
12. de hedendaagse christelyke kalender werd gemaakt door de oekraïense monnik dyonisus exiguus, omstreeks 500 jaar na christus.
citaat vd week
citaat van de week komt van martin lodewijk, de strip-auteur:
"de beste manier om een miljonair te worden, is om te beginnen als multi-miljonair, en daarna dan een striptydschrift te beginnen."
film-recensie
gekeken op aanraden van bert huysentruyt... ik wou er niet aan beginnen, wegens geen fan zynde van martin freeman, hoewel die hier toch juist steengoed is...
begint als een echte tjechov, als een toneelstuk. blyft stevig tot de laatste snik, al is het obligate geweld aan het slot geen meerwaarde, dwz het had ook zonder dat geweld gekund, dus waarom dan. maar: goed gelachen, echt goed...
van staraja roessa naar riga
aflevering 114 -
in riga zelf...
het is hier niet leuk.
ik zou dit niet gedaan hebben, als ik Dit op voorhand geweten had...
-wat bedoel je, "niet gedaan hebben?"
-ik bedoel, ik zou niet helemaal naar hier zyn gekomen. wy zyn kéilang onderweg geweest. en dit is nu alles?
-zeg. beauty is in the eye of the beholder.
waar was je te maandag
ik was vooral thuis.
doch savonds deed ik performances
op een griezel-special in zoersel...
op een griezel-special in zoersel...
200 mensen werden er verwacht;
800 mensen daagden op, uiteindelyk.
té grote drukte dus, maar alles verliep op rolletjes...
addendum - - de woordvolgorde van rocco james conan
"zeg papa, jy mag er daar geen van hebben, maar ik ben poffertjes aan het maken, kan jy even helpen?"
dreamer
ik speelde meê in een superheldenfilm. de superhelden waren wel allemaal slechteriken, maar dan slechteriken om meê te sympathiseren. hoofdpersonage was een vrouwelyke premiejager. op een ogenblik werd ik gevat en aan een kruis gebonden. naast my bungelde nog zo'n superschurk, wat wilde zeggen dat die haar evenveel zou opbrengen, maar boven ons aan het kruis was nog een derde wezen gevangen, dat haar dus méér zou opleveren. het was een klein, reptielachtig wezen dat niet kon praten en dat er ongevaarlyk uitzag; maar dat verhoogde dus net de suspens; hoé kon nu uitgerekend dit stomme wezen staan aangeschreven als dé ergste van allemaal?
wat later was ik de regisseur van dit project. we filmden een achtervolging met op de achtergrond de turnhoutse warande by nacht, met veel geel licht. ik dacht: alleen dit wil ik nog doen; niet meer schryven, niet meer memoriseren, niet meer optreden; maar amateurfilms voor youtube regisseren met een stel vrienden; myn enige job was, af en toe zeggen dat het wel goed was.
veel eêr in de nacht droomden-ik dat diverse performers in de dinsdag club heel mooie, speciaal voor de gelegenheid gemaakte theaterkôstuums aanhadden, met name baby-achige lieveheersbeestjes, wat er echt enorm schattig uitzag.
GAST-AUTEUR
photo: Herman Diels bij Leonard op bezoek
LEONARD EN IK
door Robertus Baeken
50.
De tweede keer dat ik werk van Herman Diels zag, was op tv, toen hij naar aanleiding van zijn verkiezing als lid van de Kon. Vlaamse Academie in 1967, de gast was van Joost Florquin, die het destijds overbekende programma ‘Ten Huize van...’ leidde. Diels bleek geen vlotte prater. Zijn verklaringen waren erg kort en bewust enigmatisch. ‘Ik schilder mannekens…’
Herman Diels was inderdaad een schilder, geen causeur. Zijn latere werk schittert door zijn unieke en juist daardoor zeer herkenbare karakter. Ondanks de vaagheid spreekt het boekdelen, en dat is voor een schilder toch het enige wat telt. Op hoge leeftijd werd Diels nog een keer uitgenodigd om een drietal werken in te zenden voor een overzichtstentoonstelling van Belgische schilderkunst in Parijs. Dit is bij mijn weten ook de laatste manifestatie rond zijn persoon geweest. Na zijn dood werd het volledig stil rond hem. Zo gaat dat. En het zal nooit veranderen. De nieuwe wereld is nu eenmaal een roffelend circus. Terwijl in de media welsprekende kunstmanagers alle gehoor krijgen, worden de stoffelijke resten van het genie zwijgend bijgezet in het grote kerkhof van de miskenning.
Soms had Leonard het over hem. Naar ik verstond, was Diels erg verbitterd doordat het Turnhoutse stadsbestuur hem destijds niet tot artistiek directeur van de plaatselijke Academie voor Schone Kunsten had benoemd. Ofschoon die heren in de politiek allang door anderen waren opgevolgd, maakte hij geen onderscheid en sprak hij nog altijd even cassant over hen. Anderzijds pakte hij dan weer graag uit over zijn vriendschap met de bekende dichters Jos De Haes en Bert Decorte of over zijn kennis van de Franstalige literatuur. Later was ik een keertje in de gelegenheid hem hierover te polsen, en toen bleek dat hij voornamelijk fan was van negentiende eeuwse auteurs, zoals Baudelaire, Victor Hugo, J.-K. Huysmans. In verband met schilderkunst onthoud ik van hem deze merkwaardige uitspraak: ‘Er bestaan geen geniale schilders, - enkel voortreffelijke doeken!’
Eens op een heldere zondagmorgen gebeurde het dat ik bij Leonard aanklopte. Precies op dat moment kwam Diels er ook aan. Waarschijnlijk was dit geen toeval.
‘Hij slaapt zeker nog,’ zei ik, een tweede keer aankloppend. Daarop hoorden wij achter de deur een slaperig ‘Hallo!’ en ‘Wacht, ik ben zo klaar!’
Wij hoorden wat gestommel, en na enkele minuten draaide eindelijk de deur open. Leonard had zich aangekleed. ‘Heb je nog een minuut? Ik haal eerst mijn bed uit elkaar!’
Terwijl we toekeken hoe hij het buizenstel routineus demonteerde, merkte Herman met een schamper lachje op: ‘Wat jammer dat hier geen camera voor handen is. Dat zou beslist interessant kunsthistorisch beeldmateriaal hebben opgeleverd!’
(WORDT VERVOLGD...)
zondag 30 oktober 2022
dakkan / dakkanni
dakkan: maandenlang slapen.
dakkanni: àlle 500 photo's bekyken die veel photografen je tegenwoordig, na een sessie, doorsturen, in plaats van dat ze zelf al een selectie maken.
pech en geluk
pech: dat opgelegde script voor "het geels volkstoneel" dat ik ga regisseren, behoeft toch echt wel een érg intense herschryving.
geluk: het extra uur smorgens, met dank aan het winteruur.
onderschat / overschat
onderschat: paul young.
overschat: de noodzaak van levensgrote televisieschermen...
naar waarde geschat: het pentagon.
dakkan / dakkanni
dakkan: wegens gebrek aan liquide, wegens trage schuldenaren, gaan tanken voor 12 euro.
dakkanni: ontkennen dat ook jyzelf, op jouw manier, een en al gebrainwasht bent.
alternatieve feiten
1. lang voordat ze een superster werd, werkte madonna voor dunkin' donuts, waar ze echter werd ontslagen toen ze met opzet, uit kwaadheid, pudding op een klant uitspoot.
2. walt disney had zelf een hekel aan zyn eigen personage goofey.
3. de ryen van bolletjes op een maïskolf zyn steeds van een even aantal, doorgaans 16.
4. als kind dacht jack nicholson jarenlang dat zyn zus zyn moeder was en zyn moeder zyn grootmoeder.
5. het woord "podcast" is een tezamentrekking van "ipod" en "broadcast".
6. het eerste sms'je allertyden dateert van 1992, stellende: "merry christmas".
waar was je te zondag
home
home
home
savonds rocco vier vriendjes over de vloer, op logies
wat later toch drie, één vriendje met heimweê weêr opgehaald geworden
luv intussen met els crawls in het sportpaleis
state of being, 1 november 2022
langer geslapen dan ik dacht, wegens pas nadién te hebben vernomen van de invoeging van het winteruur. anders dan de vorige dagen, vandaag metéén aan de slag kunnen gaan voor de script voor "het geels volkstoneel". ik heb iédere zin van dat originele script binnenstebuiten gedraaid, zonder echt iets aan de inhoud te veranderen, en nu ben ik bezig, die herwerking ook weêr helemaal op te poetsen. het is iets vreselyks; een deurencomedie maar dan zelfs zonder deuren...
inmiddels veel herrie in huis, van die vriendjes van rocco james conan; doch absoluut zyn het schitterende jongetjes, helemaal zoals die beroemde eerste scène uit e.t. - - er zyn nog zekerheden; dat dié specifieke manier van jongetjes-zyn toch nog helemaal en integraal blyft voortbestaan, hoe goéd!...
in de latere namiddag nog eens werkelyk "gerepeteerd" in de machine-kamer, byzonderlyk op een monologue van twintig minuten, met name het verhaal dat ik in 2004 vertelde, zy-aan-zy met jowan petit: "de zwarte kat", zeer vry naar edgar allan poe.
al dat aloude materiaal ligt daar allemaal zomaar...
een lollig gegeven, echt helemaal niet slecht...
alles by mekaâr deed deze dag zich als een soort van vacuüm voor, zoals ik dit in vele weken niet meer heb meêgemaakt... nergens naartoe te hoeven, maar ook niet dat vooruitzicht op een té vroege ochtend de volgende dag...
zou ik maar weêr stoppen met lesgeven?
het danaïdische is dit volgende - eender hoeveel ik verdien, heel veel of anders heel weinig, het maakt niet uit: op het einde van de maand is toch altyd alles helemaal op. er is altyd maar "net genoeg". maar als dat een onveranderlyk gegeven is, waarom dan nog werkelyk "gaan werken"? waar zit nu dan eigenlyk nog dat verschil?
op de dinsdag club altyd deze zelfde uitdaging: altyd het inzicht dat ik per ongeluk, telkens weêr, veel te véél heb geprogrammeerd. hoe ga ik die allemaal in het spotlicht kunnen zetten, op zo'n korte tyd? doch tot dusver is dat toch altyd wel gelukt... ...
GAST-AUTEUR
photo: Figuur in witte Franse steen.
LEONARD EN IK
door Robertus Baeken
49.
Na zijn terugkeer uit Belgisch Congo is Leonard bij mijn weten slechts één keer op reis geweest. Dat gebeurde op uitnodiging van een plaatselijke school, bestuurd door de Broeders van Liefde, die een studiereis organiseerde naar Italië. Ik vond dat onderwijzend personeel voor Leonard wel een ongewoon, zelfs wat benepen gezelschap, maar hij had altijd al het werk van Michelangelo in het echt willen zien, en vermoedelijk was de reis niet duur. Dus zei hij, toen hem deze buitenkans geboden werd, niet nee. Volgens Leonard was Michelangelo de allergrootste beeldhouwer die ooit op de wereld had rondgelopen. Na zijn reis naar Florence en Rome was dit respect nog toegenomen; iets wat zijn bescheidenheid voor het eigen oeuvre vanzelfsprekender maakte. Verder putte hij uit zijn omgang met het groepje leerkrachten, dat voornamelijk uit geestelijken bestond, nog enkele plezierige anekdotes, waarbij hij zonder rancunes, maar met heel wat binnenpret, de kleinmenselijke kantjes van die heren belichtte.
Verbazend hoe Leonard door zijn bijzonder charisma, zijn verdraagzaamheid en zijn vermogen om anderen te accepteren, zoveel mensen van allerlei slag aantrok! Dit betekent niet dat hij in zijn werkplaats erg veel bezoek kreeg. Maar je kon er zowel de burgemeester van Turnhout aantreffen als een gewone huismoeder. Zo heb ik in zijn atelier zowel kennisgemaakt met Sooike Lenders, een rare kwibus die op zijn oude dag naïeve schilderijtjes ineenknutselde, als met diens vroegere docent, de geniale kunstschilder Herman Diels. Deze laatste kwam ook één keer per week, - echter meestal op een tijdstip waarbij ik hem misliep.
Herman Diels (1903-1986) was 23 jaar ouder dan Leonard en eveneens een rasechte Turnhoutenaar. Samen met zijn jong overleden stadsgenoot en kunstbroeder Albert Van Dijck had hij zijn opleiding genoten aan het Antwerpse Hoger Instituut. Precies zoals Leonard was hij een tijdlang docent geweest aan de Turnhoutse Academie voor Schone Kunsten. Na een jarenlang verblijf te Brussel, waar meer kans bestond om relaties aan te knopen, die zijn carrière ten goede konden komen, was hij in 1964 naar zijn geboortestad teruggekeerd.
Door een buitengewoon toeval had ik hem al eens eerder in zijn atelier te Elsene aan het werk gezien. Dat zat zo: terwijl mijn neef Johan Van Nijen en ik in schoolverband de Wereldtentoonstelling van 1958 bezochten, kwam Johan op het idee zijn vriend Paul, die nog maar sinds kort in Brussel woonde, te gaan bezoeken. Paul was de enige zoon van Herman Diels. Wij sprongen de tram op en bereikten Elsene, waar we vader en zoon thuis aantroffen. In zijn eerder klein atelier was de vader volop bezig minuscule tinten olieverf op een doek uit te strijken. Ik zie nog hoe zijn hoofd zich kalmpjes naar ons keerde, met achter hem de felle kleurenmengeling op het doek waar ik als vijftienjarige geen jota van begreep; al was het me wel duidelijk dat hier heel secuur met verf werd omgesprongen.
Het was mooi weer en Paul begeleidde ons voor een heerlijke wandeling door het rustige stadsdeel.
(WORDT VERVOLGD...)
zaterdag 29 oktober 2022
onderschat / overschat
onderschat: het litteraire tydschrift "de parelduiker".
overschat: het idee dat je voorby zou mogen gaan aan de recentste nederlandse vertaling van de gedichten van joseph von eichendorff.
naar waarde geschat: de blog van jan-paul van spaendonck.
alternatieve feiten
3. een mier kan twaalf uurs aan één stuk doorwerken, om daarna dan ook slechts acht minuutjes rust te behoeven.
4. de meest voorkomende naam ter wereld is mohammed. (vertel een leerkracht in het antwerpse eens iets niéuws.)
5. in de verenigde staten zyn er byna exact dubbel zoveel kredietkaarten dan mensen.
7. door de schuld van de bouw van hun nek, kunnen varkens niet naar omhoog kyken.
8. schoppen heer staat voor koning david, harten heer staat voor karel de grote, ruiten heer staat voor julius caesar, klaveren heer staat voor alexander de grote.
@ nestor
maak dat putin gekidnapt wordt, dat hy wordt verlost van zyn armen en benen, en dan als een torso met een hoofd erop jarenlang dag in dag uit geconfronteerd wordt met de horror die hy heeft aangericht.
breng intussen met een razende snelheid eeuwigdurende vrede op aarde.
waar was je te zaterdag
overdag kwam rudy van hoey langs, brein achter druk-kunsten "mathildestudios",
voor een oneindige reeks affiches om
gent meê vol te hangen.
de man had wel urenlang in een file gestaan wegens een verkeers-infarct in heel antwerpen.
savond was ik in een thais restaurant met collega-leerkrachten, namelyk de drie bunnies van hierboven maar ook gert vandersmissen.
de laatste dag van aûgustus ging dié bedryvigheid de lade in, mét het voornemen dit in de herfst-vacantie her aan te vatten...
van alle onderdelen van showbizz is dàt het allerleukste - een organisator opbellen en zeggen: "zeg, godverdomme, programmeer my eens, of ben jy niet goed wys of wat??"
vandaag toch alvast 2 nieve gigs losgekregen...
state of being, 31 october 2022
ik dacht dat het gebeurd was in de maand juni van dit jaar, dat ik, beste lezers, voor de eerste keer in myn leven gehypnotiseerd werd, met name door elke vanhoof, en nog meer specifiek in het hypnose-centrum (zie google); deze elke vanhoof zelf wist my er vandaag evenwel op te wyzen dat, by nader inzien, die "eerste keer", waarover het gaat, plaatsgreep in de maand februari - dus: vier maanden éérder al.
dit zegt alles over de kracht waarmeê die hypnose-sessies, toch klaarblykelyk, hebben weten door te werken...
inderdaad herinner ik my ook die twee làtere sessies, toch ook alweêr van vier maand geleden, alsof ze eêrgisteren plaatsgrepen... die zeer specifieke focus die toen, in ruil voor geld, in my geïnstalleerd werd, is, zo merk ik, in al die tyd geen halfuur van my afgeweken...
die focus luidde, zeer basaal: "creëer succes."
waar ik inderdaad zo'n technische meditatie voor nodig had, want féitelyk was ik ingedommeld; die lock-downs en al die dingen, bevielen my zeer aardig, dat rustige thuisblyven, filmpjes kyken, stripverhalen verzamelen. wanneer ik toch wél de wereld van het theater indachtig geraakte, zonk een zuur geurende nevel op my neêr; een wuiver van bittere herinneringen, van onoplosbare verongelyktheden.
die éérste sessie ging daarover: my niet langer meer gestuurd te laten worden door dat imaginaire verleden (dit klopt immers, goede vrienden: iéder verleden is imaginair, iédere herinnering is een eigen creatie en niets anders.)
een paar jaar lang, dus veel eerder al, begreep ik: er moét ergens een list bestaan, er moét ergens een list bestaan om weg te geraken uit deze impasse.
maar eerst, zo begreep ik, moet ik dan ruimte maken voor het zuivere geloof in het bestààn van zo'n list... niet eerder zou die list zich aan my kunnen openbaren...
het administratieve werk begon in juni... bellen naar organisatoren, onderhandelen met afficheerders, uitpluizen hoe zo'n nieuwsbrief nu juist werkt... zalen afhuren, uitgeveryen bestoken... vergaderingen met myn boekhouder, papieren voor sabam op orde brengen... what else was new? het gevoelen, mensen, dat dit LEUK is om te doen. niét als een vermoeiend maar noodzakelyk middel tot een moeilyk verkrygbaar einddoel ooit, doch een doel op zich.
die twééde hypnotiseur, rob de groof, zei op een ogenblik: "denk met iédere vezel in je brein aan andy warhol. zie je die man voor je? hy staat daar, achter dat venster. ga naar dat venster en kyk zéér goed naar hem, observeer hem zoals hy daar nu bezig is." vervolgens werd, op zyn commando, dwz op het commando van die rob de groof, het glas van dat venster helemaal opgetild. "nu bén jy andy warhol." toen dit gebeurde, dacht ik: neen toch? maar pas nu, zoveel later, nu ik de tyd neem om daaraan terug te denken: - pfieeeuw...
in september begon het feitelyke grondoffensief. zie dit aan: begin juni stonden er, voor het gehele najaar, zes optredens in myn agenda - dus zes optredens voor een tydsspanne van vier maanden. nu zyn we eind october: de voorbye twee maanden alleen nog maar, heb ik 34 keer opgetreden (kyk het maar na in myn "agenda" hierboven.) intussen zagen we achttien verschillende affiches gedrukt en verspreid worden, en ongeveer 80 procent van al die zaaltjes waar ik kwam, zaten werkelyk propvol. iédereen heeft zich àldoor byna létterlyk een bréuk gelachen - ik kan my niet inbeelden dat er op het moment een comedy-show door vlaanderen toert met een lach-niveau dat Nog Hoger scoort. feitelyk ben ik bezig, nu ook op eigen beurt myn publiek te hypnotiseren. heel raar!!... in de dinsdag club hebben we nu ook al drie weken op ry mensen terug naar huis moeten sturen - wegens volzet. tussendoor was er, nu ik eraan denk, ook nog die levende vrouwen tentoonstelling - et cetera, et cetera.
waarom noteer ik dit alles?
alleen maar omdat ik hier iéts moet noteren. je onderhoudt een dagboek - of je onderhoudt géén dagboek. (deze blog viert intussen zyn zeventienjarige bestaan... al zeventien jaar lang - strikt iedere dag aan het bloggen geweest!!... ik kan my niet inbeelden dat er op het moment in vlaanderen een individuele blog bestaat die qua content en intensiteit Nog Hoger scoort...)
dreamer
in een vlaamse gemeente ergens, op bezoek by een complex van selfmade artiesten, zeer amateuristisch en op een knullige manier commercieel; marginaal maar toch ergens intrigerend; voos en tegelyk ook wel sympathiek. die dommige man met wie ik converseerde, en die my een wel mooi kaft liet zien met bedrukkingen op doorschynend plastic, had wel een vriendin die my enigszins intrigeerde, "sofie suikerberg"; luv, die meê was, maar die ik dit bezoek misschien beter bespaard had, scheen met alleen die sofie toch wel te kunenn opschieten. circustenten. mollie hier ergens in zo'n campeerafdeling te rusten leggen. haar dragende in myn armen, nergens de auto terugvinden. met opzet wakker worden om hieraan te ontsnappen. *** op youtube een filmpje van een dame die, smartlap-gewys, "ave maria" zingt, maar die veel foutjes maakt, die ze dan telkens weglacht. zo zingt ze ondermeer per ongeluk "nooit" waar ze had moeten zingen "altyd" (of was het andersom?) *** luc huybrechts was kwaad op my omdat ik hem nog een dérde keer op het podium had geroepen, terwyl hy het na de tweede keer had willen ophouden.
GAST-AUTEUR
photo: portret van simone cornelis (dwz de moeder van don vitalski).
LEONARD EN IK
door Robertus Baeken
48
Vrijdagavond. Uit de Rue du Bac, waar de lezing in een kunstgalerie zou plaatsvinden, kwam een dichte menigte van tussen talrijke politiecombi’s in de straat afgedropen. Van een groepje achtergebleven hippies dat op de stoeprand vlak voor de ingang van de galerie had postgevat, vernam ik dat Miller maar vluchtig te zien was geweest. Zij vertelden me dat de massale toeloop hem bij zijn aankomst zo erg van zijn stuk had gebracht, dat hij na het stamelen van ‘Oh no...’ direct de bomvolle zaal was uitgelopen.
Ik loerde door een met hekken afgesloten etalage en zag tientallen aquarellen van Henry's hand aan de muren. Ik las de openingsuren en besloot een hotel te zoeken om de volgende dag terug te komen.
Voor een fan als ik was het beslist een boeiende tentoonstelling. Naar de prijs van een aquarel heb ik niet geïnformeerd, - die zal wel te hoog geweest zijn. Wel kocht ik er een Franse vertaling van het dagboek van Anaïs Nin over de periode 1931-1934 en twee grammofoonplaten (één exemplaar was voor Leonard bestemd) waarop Henry zijn essay To paint is to love again voorleest.
Het was een heldere morgen in de late zomer. Toen ik buitenkwam, heb ik nog wat rondgeslenterd langs de boekenstalletjes aan de Seine. Daarna heb ik zittend op een bank in de Tuilerieën een poosje naar de reusachtige bronzen beelden gekeken en naar het prachtige gezicht van Parijs in de richting van de Place de la Concorde. Ik had langer in Parijs kunnen blijven, maar het beeld van mijn hulpbehoevend vrouwtje riep me vanuit de verte.
Diezelfde avond was ik weer thuis. Het was zaterdag. Leonard bracht de avond bij zijn broer Peer door. Toen ik hem opbelde, kwam hij onmiddellijk. Ik zei hem dat ik Miller niet gezien had, maar vertelde hem ook over mijn onvergetelijke ervaring: het zien van Parijs, die bruisende stad. Dus, ik had geen spijt; nee! Ik legde de vinylplaat op de draaischijf en wij luisterden geboeid naar Henry's prachtige, sonore stem.
(WORDT VERVOLGD...)
Abonneren op:
Posts (Atom)
