donderdag 31 januari 2019

de kracht van historiciteit

bereniza, een stripverhaal in drie delen... de tekeningen zyn onhandig, de vakverdeling is ouderwets - maar: de dialogen zyn in orde, en de sfeerzetting is heel sterk - en vooral is het onderwerp totaal historisch. dus: normaal gezien, zou je dit na zeventien bladzyden weêr opzy leggen - maar net dàn vraagt napoleon:"en waar is maarschalk ney?" waarop het antwoord:"die is nog in tilsit - maar: hy is onderweg naar ons." iedereen die een béétje napoleon-fan is, moét dan wel toch blyven voortlezen, speciaal om die ney langs het portaal van de kazerne naar binnen te zien wandelen...

de derib-lay out

die ouderwetse blad-indeling van "berezina" wordt algemeen de "derib"-lay-out genoemd, omdat, in de verre jaren 70, de auteur derib hierin de doorslaggevende lansen brak (in de reeks "buddy longway"); prenten bovenop grotere prenten, quasi collage. twintig jaar lang ben ik hier een felle tegenstander van geweest, wegens te anekdotisch, maar nu sinds 2019 sta ik er toch iets milder tegenover...

bernet

hoe ouder je wordt, je meer helder je inziet dat schuiven met lay-out voor stripverhalen eigenlyk totale tydversmos is. het sjabloon van bernet, zes vakken per blad, is ongelooflyk stoer, en voor de verteller brengt het geen énkele beperking met zich meê.

bernet

kyk nu toch eens hoe ongelooflyk die kan tekenen hé...

tardi

ook mensen die zeggen dat jacques tardi "altyd hetzelfde" is, hebben stront in hun ogen, zodat ze niet kunnen inzien van wat voor een unieke dynamiek er van iedere bladzyde afspat, ieder blad een totaal andere compositie...

welk boek van tardi is het beste?

niet een boek uit de reeks rond isabelle avondrood. na "het geheim van de salamander" maakt die nadrukkelyk anti-verhalende vorm toch dat je naar iets anders verlangt. bovendien is tardi nog méér meester in zwartwit dan in kleur. pas sinds kort begryp ik waarom tardi zelf op den duur is gestopt met die reeks.

(zeg ik dit nu echt?)

ook niet één van de weliswaar geniale oorlogsboeken, dewelke uiteindelyk, qua vorm, geïllustreerde geschiedenisboeken zyn, die zuiver informatief qua geschiedenis open deuren intrappen.

pas op dat zyn wel grandioze boeken hé!!

blyft over: de detectives; en dan moet je dan kiezen voor "120, reu de la gare". 

tekenstyl meer matuur dan eerder (dus ook meer matuur dan byvoorbeeld in de klassiekers als "ici même" etc) - én bovendien meêgenomen dat je in dit boek behalve parys, ook lyon ongelooflyk sterk in beeld krygt... echt ongelooflyk sterk...

dus: 120 rue de la gare is tardi zyn beste boek. ook lekker véél bladzyden... een kei-goed verhaal, je moet er wel je kop byhouden...

serafina

voor de eerste keer ooit, voor mollie, over één maand verspreid, een leesboek voorgelezen van 300 bladzyden... ze werd het niet beu, dus het is een goed kinderboek. terecht geadverteerd als "een kruising tussen "downton abbey" en "harry potter" - hoewel myn kinderen harry potter niet lusten, en hoewel de sfeerzetting van zo'n aristocratisch herenhuis toch nog beter had gekund.

naar aanleiding daarvan, het boek "alleen op de wereld" nog eens uit de kast gehaald, om daarvan de eerste alinea te lezen, en dan te moeten noteren: dit hier, is toch wel nog eens honderd graden boeiender! verdomme, toén konden de schryvers nog vertellen!
    die commercieel overgewaaide halloween-modus, en dat harry potter, heeft de kinderliteratuur, en de kinder-esthetiek in het algemeen, totaal kapot gekregen.
    "alleen op de wereld" is een smartlap en voor zover ik zie, worden die voor kinderen totààl niet meer gemaakt.

rommelschuif

de rommelschuif van lore heyman


met dank aan jirka

ONS FEUILLETON

wat voorafging:

jonathan druyts is op weg naar humo's pop poll in het sportpaleis, speciaal om daar een bekende vlaming om het leven te zullen gaan brengen...





DE MOORD OP SERVAIS VERHERSTRAETEN

feuilleton in 40 afleveringen
door don vitalski










AFLEVERING 21


hy baande zich een weg onder de nat druipende, zogenaamde "schynpoort", waar een soort leger van gele, rode, bruine en gifgroene stadsduiven doende was, een volksvergadering te organiseren. dan doemde daar, voor z'n twee ogen, het sportpaleis plotseling op, die heilige graal! tegen een donkerpaarse lucht... het was er 'n drukte van jewelste, vooral by de uitgangen van het gebouw, en op het voetpad, het fietspad en zelfs op een deel van de autoweg. het geleek eigenlyk, vond jonathan, alsof de voorstelling zelf misschien al voorby was, alsof het publiek reeds massaal naar buiten stroomde. maar aan diverse jongelieden die 'ie passeerde, vroeg onze held, zo onverschillig 'ie kon:"is het feest al voorby?"- teneinde dan toch telkens te horen te krygen:"nog làng niet," of ook:"neen hoor, zot!..."

    opmerkelyk genoeg geraakten-'ie vervolgens zelfs binnen zonder dat iemand z'n tickets controleerde. er was wel security, maar die scheen de opdracht te hebben gekregen, de mensen ongemoeid te laten. misschien doordat het toch wel reeds redelyk laat op de avond was?
    een ongewoon doffe, luidruchtige basdreun die het was, als uit een nachtmerrie, weêrklonk gestaâg door de drukbezette hall, langs de stalletjes, waar, voor ryen aanschuivende jongelui, humo-t-shirts werden verkocht, en posters van kamagurka en gummbah. ook de trappen daverden. eenieder die hier rondhing, scheen zich best wel te amuseren, in lacherige conversaties gegrepen - maar tegelyk bléven ze de indruk wekken, vond onze vriend, alsof hun feest in wezen toch al voorby was. alsof die mensen wel iets byzonders hadden gezien - maar daar nu reeds geen vervolg meer op verwachtten.
    in een flits, zo plotsklaps weêr, meende jonathan druyts, heftig maar dramatisch, helemaal vanboven op de trappen, zyn geliefde, cindie mintjes te ontwaren - een schicht van liefde en begeren wroette zich als een pyl door zyn weeë onderbuik! "ik wil dood!" dacht 'ie snel. maar: toch niet, het betrof een volstrekt ànder jongmeisje. wel ook blond en klein, precies zoals cindie, maar voorts volstrekt niet zo innemend, niet zo byzonder als zy...
    hy kwam uit, wel na wat zoekwerk, op stoel 80 en 81 van blok 236, de "blauwe zone". het àllerhoogste balkon, en zelfs, binnenin dit balkon, één van de allermeest achteruitgestelde zitstoelen, een goeie duizend meters of meer nog van het podium verwyderd... van hieruit opereren, zou niet lukken... eerst eventjes acclimatiseren - ogenblikkelyk daarna moest 'ie in de backstage zien te geraken...
    helemaal beneên, op het verre, duister blauw uitgelichte podium, tussen de smoor en de statieven en de monitors en wat dies meer zy, was er dus een optreden gaande van, zo zag hy, een zanger, die zich eenvoudig liet herkennen als hetende "admiral freebee". jonathan kende die mens persoonlyk, een kerel van ongeveer zyn eigen leeftyd, maar kaler, en komende van brasschaat, van een schatryke familie. hoe heette die alweêr in het echt... maar, bedacht jonathan, voor die gast - ja: tom van laere, was het... voor hém hadden we dus écht niet helemaal tot hierzo hoeven te komen - die kerel, die had jonathan natuurlyk vele jaar geleden al gemakkelyk kunnen wurgen, doodknypen en/of neêrsteken - in een zekere pitabar op het zuid byvoorbeeld, waar ze beiden vaak kwamen.
     hy speelden-iets van bob dylan - "knocking on heaven's door". eenieder in de zaal brulde de refreinen meê:"knock knock knockin on heaven's door!!..." de overgave, de inleving en zelfs de inzet van die zanger waren slechts matig, maar toch steeg d'r, vanuit dit colosseum, dit stankhol van roofdood, nep-amusement en verderf, een onuitsprekelyk luidruchtig en langdurig applaus voor op...
    intussen voelde jonathan druyts zo heimelyk 'ie maar kon, waar 'ie z'n broodmes nog had zitten; netjes in z'n vest, op de linkerborst. "ik kàn hier niet blyven, ik moet," zo begreep 'ie, "ik moet de backstage gaan opzoeken, nu meteen!"
    intussen zag onze held het gebeuren, hoe bart de wever, als onvermydelyk, ten tonele kwam. onder een luidruchtig applaus, maar ook onder een soort van fluitconcert, en hier of daar zelfs boe-geroep. bart de wever, zei de presentator - iemand ànders dan guy mortier - bart de wever was tegelyk "man van het jaar" én "lul van het jaar". dat eerste dankzy het programma "de slimste mens", dat tweede omdat 'ie, zei die presentator, op een partydag in bokryk had staan meêzingen met een liedje van K3...
    de gehele zaal bulderlachte, vanboven tot beneên - alsof hiermeê de beste grap ooit was verteld.
    "mja," dacht jonathan grim, "die presentator, da's rob van oudenhoven..."
    hy richtte zich op en begaf zich weêr de oneindige tunnels in, dewelke de hoofdzaal omringden... hy was er nu helemaal klaar voor... ja, nu ging het gebeuren...

WORDT VERVOLGD

afterLink .

vrydagbunnie

an van staeyen

prent vd week

(c) srg

waar was je ten donderdag

savonds was het de avant-première van "bloed en bloemsuiker", by veredeling, vosselaar...
ging steengoed...
het is een stuk dat speelt met je emoties als met een harlekyn, al zeg ik het zelf...
ook vandaag zag ik een hele hoop mensen tydens de pauze hun tranen stiekem afdrogen...

hier bie versmissen en femke jonkers, vlak voor het gloednieve, deels geschilderde loopgraven-decor...

michiel dielis

norbert borghmans

het fynste deel van wylen de musical-crew...

isabelle, cindie, wim...

finance

eindelyk hebben we het gedaan!

voor gepresteerde arbeid,
heeft myn broêr, vanuit zyn vzw,
aan myn opdrachtgevende gcv,
een factuur doen geworden
van bruto 2,42 euro!

jihaaa!!

state of being, 31 januari 2019

luv keek my aan, in het midden van de dag, en zei:"ja - nu weet ik op wie je lykt, met dat nieve kapsel van je." ik zeg, "o ja? op wie dan wel??" het antwoord: kim jung un.
     mollie en rocco keken dit na op google, en waren het er roerend meê eens...

illustratie

woensdag 30 januari 2019

ONS FEULLETON

wat voorafging:

juist wanner jonathan druyts vanavond, op humo's pop poll in het sportpaleis, een bekende vlaming om het leven wil gaan brengen, schynt hy door zyn broêr en zyn moeder in huis te zyn opgesloten...





DE MOORD OP SERVAIS VERHERSTRAETEN

feuilleton in 40 afleveringen
door don vitalski







AFLEVERING 20

first thing to do: toch eerst eventjes, boven alles, zich zien te ontspannen. rustig in- en uitademen, en de ledematen alle rust gunnen. dit hoefde niet gelyk te staan aan verlamming! veeleêr integendeel; immers: zo ging het er toch ook steeds aan toe, zo bedacht jonathan, in de tyden toen 'ie nog voor de DOVO werkte? althans: toen de dingen daar nog een béétje normaal verliepen... je kon niks bereiken zolang je niet éérst integraal relaxed was. je moest je zaken eerst allemaal op een rytje hebben. dat wist een kind.
    dus hy legde zich in de driezit, precies in diezelfde houding als die zyn belachelyke broêr daar ook steeds aannam. dat het intussen later en later werd; en dat, hier vlakby, in een overvol sportpaleis, die pop poll ondertussen reeds volop bezig was - daar mocht hy dan weêr niét aan denken!!...
    maar dat eerste plannetje van hem, met die lotto-formulieren van zyn moeder: als dat, uiteindelyk, toch niét zou blyken te werken, in dat geval bestonden er nog tal van andere slimmigheden. en toen begreep 'ie zelfs:"ik ga daar niet eens op zitten wachten! ik begin d'r nu al aan!"
    dit volgende was namelyk een simpel feit: jonathan druyts kon toch ook, als vanzelfsprekend, de blauwe lyn opbellen? eigenlyk? hy kon de politie toch melden, eenvoudigweg:"help, ze hebben my hier opgesloten!" hy was volstrekt meerderjarig. dus dat zyn moeder hem zomaar, krik-krak, achter slot en grendel wegstak; dat was iets volstrekt illegaals, daar kon die, als men het wilde, de doodstraf voor krygen. dus de politie zou hier, zag jonathan het al voor zich, de politie zou hier met combi's met zwaailichten willen arriveren, en de voordeur gewoon komen intrappen, speciaal voor hem, zo eenvoudig. natuurlyk! en aannemelyk deden die van de politie zoiets zelfs gratis. dwz, zoiets gebeurde wellicht met algemeen belastingsgeld, dat hoorde by hun werk.
    toen 'ie de telephoon die 'ie had, weêr van de salontafel oppakte, klaar om te beginnen bellen, bedacht 'ie evenwel dit volgende, nog juist op tyd: wat, als nu juist op datzelfde moment zyn broêr of zyn moeder naar hem zou willen bellen? dwz juist op exact datzelfde moment? en toen kreeg onze vriend effectief telephoon - zzzz! zzzz! zzzz! zzzz! (de tril-functie...) niét iemand van zyn familie, maar wel jennie was het - aldus: de vriendin van peter verstuyckt, dwz den aflapper.
    "je moeder zit hier in die trailer, ja," zei jennie. "maar," zo ging ze voort, "ze wil je, zegt ze, absoluut niet aan de telephoon hebben. ze wil je écht niet spreken vandaag."
    "oké - niet inleggen!! luister!! hoor my gauw, jennie..." als dàt nu maar niet zou gebeuren: dat die jennie zou inleggen, juist nu dé verlossing helemaal in beeld kwam! "zeg haar," zei jonathan, "dit volgende - doé dat, en ik betaal je daar 20.000 euro voor! echt waar! zeg tegen myn moeder dit volgende..."
    die jennie klonk betrouwbaar, die klonk erg boeiend zelfs. vond hy. en het was haar toch alvast gelukt, waar of niet, om überhaupt tot aan die trailer te geraken, en daar die boodschap aan zyn moeder door te spelen - dus het zat goed, het zat écht goed!
    "myn moeder heeft de lotto gewonnen. zeg haar maar gerust, dat ze dit mag nakyken. ik weet niet over hoeveel geld dit gaat, maar ze heeft zes nummers van de acht nummers helemaal juist. maar," sprak jonathan druyts helder, "zeg tegen myn moeder dat ze my komt losmaken - of anders, als ze dat niet doet, dan ga ik haar winnend formulier hier meteen, by de hoorn, tot tienduizend stukjes verscheuren."
    na twee minuten en een half belde zyn moeder hem terug op. na één halfuur en drie minuten stond ze, tezamen met haar andere zoon, andré druyts, in de breydelstraat - en zonder een minste vorm van weêrstand of tegenwerping, of zelfs maar zonder een minste commentaar, lieten ze jonathan druyts weêr de straat op - éindelyk!!
    éindelyk!!
    "waar is dat formulier!" vroeg zyn moeder alleen maar. "ja, waar!" zei ook andré.
   onze held rende gelyk richting het sportpaleis - dus eerst renden-'ie door de carnotstraat, die er zeer stemmig bylag; het regende, maar de trams waren mooi geel verlicht en iedereen onderweg scheen in een feeststemming... het was halftien savonds, nog zéker was het niet te laat - wel juist andersom: dit was, wist hy zeker, dit was hét ideale moment om daar totaal onverwacht naar binnen te stappen - met dit ene, stevige, onvervangbare broodmes, van zyn moeder, in zyn groene trainingsvest.

WORDT VERVOLGD

-end


afterLink

wel niet onderschatten hoeveel 'ie te danken heeft aan stanley kubrick...

woensdagbunnie

myn "carrière-coach", marieke genard

prent vd week

(c) srg voor de tijd

over hoe groot-kapitalisten eêr bediend worden dan belast...

dinsdag 29 januari 2019

onderschat / overschat

onderschat: de vaardigheden van pieter decrem

overschat: de noodzaak om aldoor de relatie op te rakelen die hugo claus had met sylvia kristel

naar waarde geschat: met pensioen kunnen gaan

mop van het jaar

"myn vriend was weêr aan het klagen dat ik nooit echt naar hem luister, of zo..."

waar was je ten dinsdag

ik was in het rivierenhof smiddags, en op het toneel savonds; maar tussendoor was ik zeer veel thuis...

myn kinderen lachen zich altyd te pletter by achterlyke youtube-filmpjes, zoals bvb "hamster on a piano"...

alternatieve feiten





1. ik lees hier dat mensen meer nieuwsgierig zyn naar onderwerpen waar ze een béétje over weten, dan naar onderwerpen waar ze ofwel helemaal niks, ofwel heel erg veel over weten; dit zou ik evenwel wensen te logenstraffen; ik ben zelf altyd het meest nieuwsgierig naar onderwerpen waar ik al heel véél vanaf weet.

2.  de americaanse president thomas jefferson had gigantisch veel plankenkoorts en haatten-'t om voor een publiek te moeten staan speechen. in zyn autobiographie schreef hy reeds op bladzyde 20:"hoe vervelend om het de hele tyd over myzelf te moeten hebben."

3. het stimuleert je werk als je op de achtergrond muziek hebt spelen van een computer-game. (ook dit durf ik te betwyfelen...)

4. de grootste grot ter wereld is in sog doong, vietnam (zie: photo); een grot van 200 meter hoog, met daarin een eigen klimaat, een eigen jungle-flora en een eigen volstrekt unieke fauna.

state of being, 30 januari






mollie goed ziek... die is dus thuisgebleven... zelf in de namiddag naar m'n "carrière-coach". in plaats van op haar bureau te zitten, liepen we door het rivierenhof. dat park lag er zonnig by. ik wachtten-aar op in de bar van het sterckxhof, "bar stark"... een verdomd gezellige cafetaria, daar zou ik gerust iedere dag twee uur kunnen loungen...
    terloops wat in de gazet kunnen lezen ook, ik dacht nog:"eigenlyk is zo'n gazet toch echt een fantastich ding, je stuikt van het ene merkwaardige feit in het andere... nu weêr die antwerpse serial-killer, die door een entertainment-programma op vtm gaat worden ontmaskerd volgende week, 20 jaar na de feiten... een échtgebeurde tragische moord op een jong meisje - maar ze brengen het als entertainment, "in de eerste aflevering gaan we nog niet verraden wie de schuldige is.
    maar los daarvan, is àlles àltyd maar boeiend, je kàn je gewoon geen seconde meer vervelen... ook de lay-out van zo'n gazet is ongelooflyk...
     in myn kop-telephoon veel podcasts (maar in de auto tegenwoordig liever door aparte boxen, je mag met kop-telephoons niet overdryven, oren zyn érg precieuze dingen), vooral een heleboel interviews aan het beluisteren met lee child, de britse auteur van de americaanse successerie jack reacher. om dat soort avonturenboeken werkelyk te lézen (d'r bestaan nu al twintig boekdelen van), ontbeer ik het geduld, maar ik hoor dit soort stielman-schryvers graâg aan het woord, ze schynen enorm goed te weten wat ze willen, één keer is 'ie ook in debat met stephen king...

illustratie 1

bar stark, rivierenhof

illustratie II


dreamer

(genoteerd in de ochtend)

myn grootvader langs moeders zyde leefde nog. hy sprak:"zo oud als ik nu ben, zullen die verpleegsters toch niet meer met my willen babbelen,"- waarop ik hem repliceerde:"ze zullen wél nog met je willen babbelen - zolang je ze niet tegenspreekt. want," zei ik nog, "jy bent een heel knappe gast!" myn grootmoeder zat erby en die zei letterlyk deze volgende vreemde zin:"ja, daarmeê vlieg je door de rest van de maand, voor de komende tachtig jaar."
    in een andere droom deed ik een concert met een band van me van heel erg lang geleên, "de oranje houtzagery" in allereerste bezetting. jardin op het podium zat ikzelf aan een piano, spelende een liedje van toen, genaamd "styf" (zie: afterLink hieronder); ik liet het gebruikelyke strakke ritme van die zanglynen helemaal achterwege, en zong dus heel erg "ad lib", onderwyl denkende:"ja, zo moet je dit doen!",  de tekst maakte zich dus helemaal los van de rest van de muziek, en geleidelyk aan kwam ik ook zelf helemaal los uit een verlegenheid, in algeheel elektriserende, zwoele dansbewegingen, waar het ruimschoots aanwezige publiek dan ook byzonder enthousiast op reageerde. nadien in de coulissen stond ik met een paar muzikanten van destyds, zelfs luc degezelle en walter sax, te overwegen om dit gehele project niet terug in leven te roepen, voor meerdere gigs...


links walter sax,
boven luc degezelle

ONS FEUILLETON

wat voorafging:

juist wanner jonathan druyts vanavond, op humo's pop poll in het sportpaleis, een bekende vlaming om het leven wil gaan brengen, schynt hy door zyn broêr en zyn moeder in huis te zyn opgesloten...


DE MOORD OP SERVAIS VERHERSTRAETEN

feuilleton in 40 afleveringen
door don vitalski










AFLEVERING 19

maar toch, hier alles by mekaâr; of hy zichzelf nu met kuifje wilde vergelyken of niet; hoe goed, hoe beloftevol was dit feuilleton, dat het was, een paar hoofdstukken geleên nog maar, begonnen, beste lezers! onze held, jonathan druyts, liep van de studio van zyn vriendin naar een café op de ossenmarkt, met grote stappen, en meteen daarna bewoog 'ie zich voort tot aan het praatcafé daar om de hoek, in de jezuïetenstraat; hy discussieerde met buckie, byzonderlyk en wel zelfs over het overzetten van transmigranten - onderwyl het visioen zich in hem losmaakte, van een roeiboot in de diepe nacht; een boottocht over de meest stormachtig wentelde noordzeegolven; en daarbovenop het vooruitzicht op een totaal bloederige moord-aanslag - er was actie, vanmiddag! en er was doorzettingskracht en léven! inmiddels was het exact acht uur savonds geworden, en wat bleef er nog van over? dat kuifje-verhaal ten spyt? het bestaan zelf scheen te zyn gereduceerd tot wat? tot een hopeloos getelephoneer, de ene keer vanop het balkon in de koude slagregen, met zicht op een striptease-bar, de andere keer hierbinnen, geketend op een zitstoel, aan deze verdomde, vierkante keukentafel - hét meubel by uitstek van zyn seniel kyvende bejaarde moeder. hoe kon dit zoverre zyn gekomen?
     en neen, lezers, die vraag was niet eens retorisch; dit knarste nog voort; zoverre was het gekomen, dear lezers: doordat 'ie zyn éigen smartphone, gisterenavond, was kwytgespeeld! dat was alles, meer niet! doordat 'ie zyn eigen, achtdubbel ontzegende telephoon kwyt was! dus terécht was 'ie daar van meet af aan zo erg kapot van geweest - je smartphone te zyn kwytgespeeld: dat was, praktisch-halve, erger dan, pakweg, iemand die je kwam zeggen:"hey zeg - jouw beste vriend, die is gisteren, naar ze zeggen, overreên - door een autobus!" ("neen," dacht jonathan dadelyk! "hier overdryf ik een beetje - maar: neen, toch," dacht 'ie nog voort, "iéts is daar toch zeker wel van aan?")
    zonder veel omwegen of afleiding kwam jonathan terzake:"luister goed hier, peter..."
    "ja?"
    "dat plan van daarstraks, waar ik jou daarstraks voor heb opgebeld, dat was achterlyk van me..."
    "dat mag je zeggen, ja..."
    "ja - je had gelyk... wil je my vergeven... maar," zo ging 'ie, zo rap 'ie kon, voort, "ik zal jou 20.000 euro cash betalen: als je d'r gewoon maar voor zou zorgen, dat... wel, dat myn moeder..."
    "ja? zeg het?"
    "je moet ervoor zorgen dat myn moeder, of anders myn broêr, da's evengoed, dat die nu metéén naar me zouden willen terugbellen. daarvoor alleen, zal ik je 20.000 euro betalen."
    den aflapper moest hierover nadenken. maar een kwartiertje na datum belden-'ie alweêr terug - alwéér dacht jonathan zeer spytig:"verdomd! àls ik nu maar, meer niet, myn éigen telephoon nooit was kwytgespeeld! in dat geval was àl deze bullshit gewoon nooit in de wereld geweest!!..."
    "zelf kan ik hier niet weg," zei den aflapper strak. "maar jennie, da's een vriendin van my, die staat hier by me... die wil het proberen. al moet je dus wel," sprak 'ie iets stiller, "al moet je wel niet aan jennie die 20.000 geven."
    "okay, bedankt!" zei jonathan oprecht. "bedankt! dit betekent héél veel voor my, echtwaar! bedankt, peter!"
    hy gaf hem nog het precieze adres, dwz het adres van die trailer op linkeroever - maar hopelyk, zo bad hy, hopelyk zaten zyn broêr en zyn moeder wel écht in die trailer! in wezen was dat alleen maar, al die tyd, een veronderstelling geweest... een berekening... maar ja, waar zouden ze ànders zitten...

WORDT VERVOLGD



-end


afterLink .

dinsdagbunnie

julie deganck

prent vd week




















(c) mollie

state of being, 29 januair 2019





een luizige maandag; alleen maar eventjes, juist wel tydens een kortdurende, doch heftige regenstortbui, de kinderen van 't school gaan afhalen; verder byna de gehele tyd in deze zetel gezeten... huiswerk voor dat aanstaande zogenaamde "hoorcollege" rond frankenstein, en twee nieve columns voor "azertyfactor". dwz: indirect toch wel geld verdiend, zonder m'n kamerjas te hoeven uit te doen en weg te hangen... goedzo...
    welk etiket typ jy in als je op spotify zit? als ik geestelyke arbeid voor de boeg heb maar ik wil op de achtergrond toch wel muziek met iets méér identiteit dan een zeventiende eeuwse, oneindig voortsnorrende viola da gamba, dan schynt het etiket "shoegaze" voor my erg bruikbaar... dwz rock&roll, zonder de opdringerige snaredrum, en zonder dat de zanger vermoeit...
    aan myn algemene pessimisme van de voorbye paar weken, opgedist door de verregaande onvoorspelbaarheid van myn "carrière", schynt enigszins weêrstand te zyn geboden... als ik ook de goeié kleine cyfertjes meêreken... en zoals ik ook vandaag en gisteren weêr telephoon kreeg;"kan je in maart 2020 nog 'ns het weêrvarken komen spelen?" "doe je nog die voorstelling 'pinguins kunnen toch wel vliegen'", et cetera... daarjuist ook een interview mogen doen voor gazet van antwerpen. uiteindelyk is dat de enige gazet die met z'n twee voeten op de grond staat. die andere gazetten (behalve de tyd) liggen aldoor panisch wakker van hun reputatie, hun imago; "de morgen" en "de standaard" zyn eigenlyk snob-producten.
    met die rubriek "ons feuilleton" amuseer ik my heel erg. op het moment loop ik zelfs twee afleveringen vooruit...
    alleen jammer dat myn haar nog altyd kei-slecht ligt...



dreamer

uitgebreid gedroomd - en smorgens my de moeite getroost om daarvan wat neêr te kribbelen...

-alweêr gedroomd dat jmh berckmans nog leefde, en dat ik, tezamen met hem, enorm dronken was, van het soort van stenen flessen jenever zoals die overigens in het decor staan van myn actuele vosselaarse toneelstuk. op een ogenblik kwam jowan petit ons ophalen met zyn auto, hy moest hard lachen toen hy zag hoever we heen waren...

-en ook dus wéér gedroomd dat ik enorm langdurig in een boekenwinkel rondstruinde, wel iets minder behaaglyk dan gewoonlyk, er waren wel erg veel schabben maar die waren op zich tamelyk leêg en de boeken die er lagen waren telkens nét niet boeiend genoeg... op een ogenblik vind ik wel één zwartwitstripverhaal over vikingen dat ik wil meêhebben... daarenboven besef ik dit volgende: ooit heb ik in deze winkel wel eens twee boeken eenvoudigweg gestolen. gaan ze dat alsnog uitvinden? of zou ik dit nu zelfs eerlyk gaan opbiechten? myn conclusie is deze: ik hou die diefstal geheim, maar ik zal in deze winkel nu zo vaak zoveel boeken aankopen, dat ze toch ruimschoots gecompenseerd worden...

-ik word belaagd door een "nutcase", op een druk marktplein, onderwyl het tot my doordringt: vroeger was het stééds zo; toen had ik steeds van die oeverloos lallende, luidruchtige dorpsgekken aan m'n kop!... omdat ze aanvoelen dat ik de techniek bezit om ze min of te hanteren...

maandag 28 januari 2019

rommelschuif

de rommelschuif van nana ramael


met dank aan jirka

ONS FEUILLETON

wat voorafging:

juist wanner jonathan druyts vanavond, op humo's pop poll in het sportpaleis, een bekende vlaming om het leven wil gaan brengen, schynt hy door zyn broêr en zyn moeder in huis te zyn opgesloten...


DE MOORD OP SERVAIS VERHERSTRAETEN

feuilleton in 40 afleveringen
door don vitalski












AFLEVERING 18

hoe jammerlyk dat hy nu niet naar zyn lief kon bellen - dwz naar cindie mintjes, met wie jonathan nu een goed jaar tezamen was. het kon niet anders, wist jonathan, of ook cindie zelf, zoals zy in mekaâr zat, was aldoor doende, naar hém te proberen te bellen... hoe lamentabel!
    en ja, dit gaf hy grif toe: dit was, voor vandaag, de eerste keer dat 'ie haar indachtig werd - en voor dit jaar, de allereerste keer op zo'n diep-grypende manier... de weinige keren dat 'ie haar verklaard had, zich tot over z'n oren op haar verliefd te weten, waren telkens tegengesteld aan gelogen geweest; in waarheid kon 'ie er zelfs met zyn verstand gewoonweg niet by: zo'n kleine, frêle, blondharige spring-in't-veld, die zy was - terwyl jonathan zelf, waar of niet: wat stelde die voor?... wat anders, dan een vroeg bejaarde saaie gryzerik?... een lomperik, een oude zak. dus hoe kon dit? maar - hy zag geen kans om iets met haar te ondernemen...
    haar vriendinnen ook, waren uiterst erotisch; maar, begreep 'ie dan telkens ogenblikkelyk, van zyn eigenste volwassen wereld hadden die geen kaas gegeten... volstrekt niks wisten die daarvan...
    waarom, byvoorbeeld, waarom wantrouwde cindie hem nooit? doordat ze zo naïef was... onze held wist zich verwikkeld in een gevecht op leven en dood - waar cindie mintjes hooguit met haar "partiële" bezig was... met haar zogenoemde "homologatiecommissie"... ze leefden ieder op een eigen planeet - dermate zelfs, dat jonathan de enige was die dit inzag...
    maar hier nu vanavond, met zyn cigaretjes hier aan tafel, en met voor zich ook die mislukte smartphone van zyn broêr, vermocht 'ie opeens niet anders dan terug te denken aan die eerste, feërieke namiddag toen hy haar tegenkwam in het park... haar smalle, maar toch volumineuze twee borsten, zoals die uitpuilden langs de brede mouwsgaten van haar witte, doorzichtige t-shirt in de zon... na een halfuur al stonden zy mekaâr te tongzoenen - stond zy hém te tongzoenen - want: hy schaamde zich voor zyn gebit, voor de geur van zyn asem, voor geheel zyn postuur...
    vandààg zou hy haar kunnen liefhebben zonder remmingen!
    dan toch maakten-'ie zich los van zyn omgeving. optenief ging jonathan druyts nog één enkele keer aan die deurklink staan trekken. daarna beenden-'ie automatisch de kleine woonkamer in, waar, zonder geluid, de televisie bleef voortspelen. wat was nu weêr juist en exact, vroeg 'ie zich af, het aanvangsuur van die pop poll, in dat sportpaleis? begerend om dit snel te weten te komen, doorzocht 'ie dat stapeltje humo's weêr, op de salontafel. waar ook enige pasphoto's van zyn broêr slingerden, en voorts een paar van die eeuwige lotto-formulieren van zyn moeder. het kalf! - wat zou zy met dat geld willen beginnen, mocht zy winnen!
    een kruising van het trefzekere noodlot  dat ons bestiert links, en rechts het verbysterende toeval zelf, zo scheen het, wilden-'t klaarblykelyk zodanig hebben uitgetekend, dat juist op dit moment, op televisie, de trekking van deze nét vermelde lotery aan het plaatsgrypen was. dit, in tyden waarin onze regering er miljoenen voor uittrok om campagnes op te zetten tégen 's lands gokverslaafden...
    "ik moét hier weg," zo dacht jonathan nog eens vlug.
    de balletjes met alle cyfers daarop, die het waren, hadden gedaan met rollen. op een geel-groene billboard onderaan in beeld, kwamen de uitslagen tevoorschyn:"nul zeven drie vyf zeven zeven vyf drie zes."
    hy pakte het bovenste lotto-formulier van zyn moeder, en checkte deze cyfers. yskoud zweet, als een koud kokende damp, brak hem uit. "nul zeven twee vyf zeven zeven drie drie zes."
     een byna oneindig aantal keertjes telden-'ie dit koortsachtig nog 'ns na, maar telkens met ditzelfde resultaat: zyn moeder, begreep jonathan, had zeven cyfers van de negen cyfers juist geraden. en het formulier, dwz de toegang tot dit kapitalistische hoogspel - dàt formulier hield jonathan druyts in zyn handen.
    meer werktuiglyk dan wat anders, verplaatsten-'ie zich terug naar de bykeuken - teneinde daar, zo rustig het maar mogelyk was, optenief het gezegende nummer van die gast te draaien, die ze noemden "de aflapper".
    dé redding meldde zich, inderdaad...
    jonathan druyts was,- en dat wisten wy al langer dan vandaag -, een soort van kuifje, inderdaad... ergens opgesloten zynde met een zekere brandstapel in het vooruitzicht, stelden-'ie zich toch maar enkel of alleen déze, enkelvoudige, broodnuchtere hamvraag:"hoe kom ik hier weêr uit?"
    "wat nu weêr!" zei den aflapper meteen zeer luid...


WORDT VERVOLGD