gastauteur

VERZUCHTINGEN
door Robert Baeken

20.

Erik keek nog steeds naar buiten. ‘Zie je mijn auto daar?’

   Nu Thys op de rode Porsche voor de deur lette, zag hij vooraan een zwartharige jongedame zitten.

   ‘Wat is ermee?’

   ‘Het grietje. Zij is Surinaams. Wordt volgende herfst achttien. Won heet ze. Is van huis weggelopen.’

   ‘Ja, en...?

   ‘Als je wil mag je haar een poosje hebben als barmeid.’

   ‘Is dat niet riskant?’

   ‘Weet ik veel! Niemand zal haar hier zoeken. Zij heeft een Nederlands paspoort.’

   ‘Waarom hou je haar niet zelf?’

   ‘Ik wil je een dienst bewijzen. Maar als je bang bent, neem ik ‘r gewoon mee terug!’

   Thys reageerde fel: ‘Hoe denkt zij er zelf over?’        

   ‘Won is al twee weken bij ons geweest. Ik verzeker je dat zij als lokaas zeer geschikt is. Zal ik haar roepen?’ Erik tokkelde tegen het vensterraam. Er gleed een vinnig lachje over haar Surinaams gezicht. Zij stapte uit.

   ‘Je hebt gezien hoe wij voor ons personeel met plaatsgebrek te kampen hebben. Bovendien hebben we klanten genoeg. Ik herhaal: zij is een prima meid. Wees gewoon zo slim haar een deel van de koek te geven.’

   Omdat de Surinaamse binnenkwam, werd het moeilijk hun gesprek over haar voort te zetten. Hij kon haar nemen of met Erik terugsturen. Dan zou hij het direct moeten zeggen. De gedachte dat zijn café weer zou vollopen, trok hem natuurlijk aan. Dat hij voor dit doel een meisje zou exploiteren, maakte niks uit. Hoe dat in zijn werk ging, wist hij verdomd goed. Net zoals zijn ex, die op hun bed meer dan ijverig genoeg was geweest, zou hij het meisje evenmin zijn wil opdringen, maar oogluikend toestaan wat vanzelf zou gebeuren. De afwezige rechter trotserend, stemde hij met verve in.

(WORDT VERVOLGD...)