het is goed slapen hier in de beddermolen, de nachten zyn muisstil, zelfs geen zoemende autowegen ergens in de verte - al verdraag ik het geluid van verre autowegen op zich wel. de lucht is ruraal, spreekt vanzelf - myn half reeds veraste longen herleven...
op het einde van de dag, nà alles, maar dan werkelyk rond vyf uur snachts pas, pleeg ik nog één halfuur in die belachelyke the doors-biographie te lezen - "belachelyk" in die zin, dat het onderwerp puberaal is of toch in ieder geval extreem platgetreden; vanuit stilistisch en/of journalistiek oogpunt is het boek wel deftig; doch in ieder geval is het een volmaakte manier voor my om leêg te lopen; al het andere van de fabriek die myn leven is, hiertydens opzy kunnende schuiven. er gaat van de geest van jim morrison, of die nu pathetisch is of niet, een organische ruimtelykheid uit; ik val na die lectuur in slaap met een goeie luim, ontdaan van een soort van zwaartekracht.
het ontwaken hierzo, in tongerlo dorp, is evenééns zeer lekker... myn eigen slaapkamertje weet zich, binnenin dit pand, op een zwevende verdieping, met een eigen, pittoresk geschapen, dennenhouten trapje; de boomhut-mens in my leeft daarvan op - dwz van het idee om, by het slapengaan, doch ook by het aanvangen van de dag, een laddertje te mogen opklimmen of afklimmen (opklimmen om te gaan slapen, afklimmen om de dag aan te vatten of anders om, snachts, tussendoor, te gaan plassen of naar de maan te gaan staan blaffen.)
de kinderen waren gaan repeteren, "jeanne d'arc - de musical"; die loopt in westerlo, vandààr juist dat we naar hierzo zyn getogen. dus: het molenhuis baadde in stilte, in de noen. doch na één halfuur moest ik de baan op, terug naar de koekenstadt van grootmoeder beton; en zo zal het nu wel àlle dagen zyn, dwz àlle dagen van deze week zal ik terugmoeten voor boodschappen, voor lyfstraffen, voor vergaderingen.
onderweg trump op de radio. die loopt te speechen dat putin een toffe kerel is, dat xi jinping een fantastisch goeie leider is. dat hy centen krygt van elon musk. écht. het is écht, écht, écht - of dromen wy nu? dit kàn toch niet echt zyn?
de wandeldyk van linkeroever... waar radio minerva is gevestigd... van de ene oase naar de andere, eigenlyk... en tussendoor, onderweg, boterhammen met choco eten. en apennootjes waarvan de pellen het gehele dashboard overwoekeren...
in de radio-studio; de kop-telephoon op; na één anderhalf uur speelde "in dreams" van roy orbison; daar kan ik niet meer naar luisteren, ik ken dat nummer té goed - maar: nu toch wél ving ik, klaarblykelyk, die gehele muziekreis per ongeluk aan, myn ogen allebei dicht, in een soort van hypnose, onverhoeds, volgende hoe dat zuivere stemgeluid iedere twee regels één terts hoger glydt; adembenemend zo indringend, zoveel perfectie... zonder het te beseffen was ik, beste lezers, op een andere planeet; en vlak voor het einde, hét allerhoogste octaaf; helemààl wég - juist dàn, in myn twee oren, langs die kop-telephoon, de presentator, cis vanden bist: "hey vital - nog dertig seconden en dit liedje is gedaan!!..."
Geen opmerkingen:
Een reactie posten