we geloven helemaal nergens in, in niks of niemand boven of onder ons, we beseffen ten hoogste dat we niks weten, dat alles één en al raadselachtig is - en toch hebben we stress als we ergens te laat aankomen, als we bruine enveloppen in onze bus aantreffen, als iemand ons beledigt. hoe kan dit? hoe kan het mogelyk zyn dat het beleven van volstrekte doelloosheid toch niet automatisch ook een gevoel met zich meêbrengt van algehele vrijheid?
dat zyn allemaal van die vragen, o vitalski-bloggers...
4 opmerkingen:
Zo is dat.
Zou het niet kunnen, beste Vitalski, dat het juist andersom is? Dat precies dat 'gevoel van algehele vrijheid' zo afgrondelijk is dat het een ondraaglijke angst met zich mee brengt? En dat we daarom maar rap onze biezen pakken en ons inschrijven een of andere wereldorde - of tien wererldordes tegelijk tegenwoordig - en mooi doen alsof er wel een zin der dingen is? En dat beetje angst voor de bruine enveloppen, die nemen we er dan maar bij.
Zeg eens eerlijk Vitalski: hebt gij gezopen?
@anoniem; daar zeg je wat, ja...
@koen: ik heb al een jaar geen druppel meer gedronken...
Een reactie posten