rol zoet, grote wielen van het karma van deze renault megane, langs de verlaten, nachtelyke mechelse steenweg tussen leuven en antwerpengrad. in de verte twee trage persoonswagens voor me uit, achter my aan één verloren camion; en reflecteer in de gele maneschyf, rustig als ella fritzgerald goes relaxed uit de radio, het verloop van de voorbye, zo oneindig langen dag...
om zes uur smorgens reeds werd mollie wakker, dus één uur te vroeg. sinds kort is ze zindelyk, en dat gaat, zo te zien, met een ontembare energie gelieerd. eerst zong ze, vanuit haar beddesteê in het duister, "witte zwanen, zwarte zwanen", alsook, haar grootste hit, "hansje pansje kevertje", maar zelfs, minder gebruikelyk, "op een grote paddestoel." haar op die manier te mogen horen zingen, is mooier dan de graafste muziek uit de hemel. je dag kan dan al niet meer stuk in feite.
dan heb ik haar nog eventjes by my in bed gelegd, doch niks gekort; de dag moést by de hoorns.
rocco was zelfs, naar het schynt, al van vyf uur wakker - luv mag het hebben!...
ik ben weêr in slaap gaan vallen, na vele keelpastilles wel, daar myn stem wég is maar ik keiveel job heb - steevast job waarby het op pràten juist aankomt.
om halftien opnief gewekt, door een frazelende rocco, een kyvende luv en een wenende mollie. ik slaap uit zolang het my gegeven is, maar meestal, in de praktyk, ontploft "den beneden" rond halftien. alsof het huis inzakt. vroeger liep ik in myn kamerjas de trappen weêr af, doch tegenwoordig stap ik dadelyk myn harnas in; een ongewassen jeans en afgetrapte veters - doordat je toch altyd de vuilniszakken vlug moet buitenzetten of eventjes met mollie naar de glybaan moet op het kerkplein. in die pluchen kamerjas, dat is zweven tussen leven en dood, heeft niémand iéts aan.
mollie en luv naar den delhaize, ikkezelf met rocco achterblyvende. rocco echter algauw in slaap, ikke teksten instuderen voor die filmpjes van pieter devos. ook wel, voorts, stiekem, tydens het wiegen, voortlezen in, zonder overdryving, dé àllerbéste superhelden-strip àllertyden:"wolverine: old man logan" - boekbespreking volgt overmorgen...
rond het middaguur dus weêr gaan filmen, voor die youtube-documentaire van pieter devos en peter mertens (jawel...) eerst draaien op de klamme grote markt, daarna langs tochtige een autosnelweg en daarna in het regenachtige park geheten het "hof van leysen". ik ben een hoer... ik wil michael jackson zyn, maar dat kan ik niet betalen; en daarom laat ik my om den brode worden verkleumd door weêr en wind. met, bykomend, dit volgende, demotiverende nieuwsbericht: die opnames van gisteren, aan het atomium, moeten àllemaal optenief - doordat myn stem, zei pieter devos, daar té hees was, "kunt ge evengoed in de vuilbak gooien."
rond halfzes dus een zekere depressie - gelukkig niét, lezers, in de psycho-klinische zin, maar wel in de geografische betekenis van dat woord; een zonk, om het zo te hebben, in een té langdurige bergketen, of ook meteorologisch: een wel hardnekkige, styfbenige wolkbreuk binnenin het anders lentelyke firmament. het ding is namelyk, o lezers en lezeressen, dat als wy ons somber gestemd weten, deze somberte dan toch, in waarheid, slechts een deelverzameling is van één groter, alls omvattende geheel; en dat geheel, dat moet wel degelyk worden aangeduid als dat van de euforie. van geboorte naar dood in het onafgebroken ongekende; juist door die ongekendheid veroordeeld tot, niks minder, een algehele vryheid; met daardoor verrukking per definitie al onze grondbezigheid. tenminste, zoiets moet toch ook cocteau bedoeld hebben toen die schreef:"het leven is een horizontale val."
meteen na de laatste opnames voortgereden naar kessel-lo voor een gig n.a.v. de verjaardag van didi de paris, myn vriend. om zeven uur daar, dus twee uurs te vroeg. een afrikaanse club op de diestsesteenweg; kaal, koud, nutteloos en bestookt met afgryselyk lelyke muziek - wat kom ik hier zoeken? de motregen siddert toch alreeds na in myn botten? dus waarom ook dit hier nu nog?
indisch gaan eten, tandoori. daarna in de wagen gekropen en onder het deken, dat ik bewaar onder de achterbank. sinds ik papa ben, ben ik de koning van de power-nap. ik kan op veertig seconden tyds in slaap vallen, ook rechtstaand, en dan byvoorbeeld gedurende zeven minuten zo fenomenaal vér wég zinken, dat ik meteen daarna quasi herboren myn ogen weêr spreid.
opnief naar binnen in die club; er loopt opeens een honderdtal sympathieke mensen in de rondte. en de muziek is ineens erg goed. de chauvage brandt en knettert. en de aantrekkelyke mevrouwen, tegemoetkomend, dragen kleurryke laarzen.
against some odds begint het optreden, "de gelaarsde kat", inmiddels myn beste zaalshow tot dusver. en ja, toch: de keet verandert in een kapel. iedereen komt klaar en het plafond scheurt open. de vloer scheurt open. myn métier, want dat is het, vermengt zich met de bedoelingen van jehova. en ik ga, want zo eindigt het, met 150 euro méér dan daarstraks, de baan weêr op.
om kwart na twaalf snachts langs de glooiende autosnelweg, na zo'n overvolle dag, eindelyk alles warm en kalm en voltrokken. dit is pure seks, toch... eenzaam snachts autoryden is het zàligste dat er bestaat...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten