column streekkrant editie kempen

FLYEREN

Vorige dinsdag hing ik nog eens rond in de Vroente. De "Vroente" is écht waar het enige woord dat rijmt op "groente" (als jullie nog een woord kennen dat rijmt op "groente", mogen jullie mij verwittigen, en deel ik aan àlle lezers van De Streekkrant gratis een fles champagne uit.) Maar behalve een mooi woord, is de "Vroente" aldus een prachtig natuurpark aan de Kalmthoutse heiden, waar ik toch vaak ga wandelen. De Kalmthoutse heiden zijn ontroerend zuiver, voor mij een groter wereldwonder dan de hangende tuinen van Babylon en de Chinese Muur tezamen.

Aan de ingang van het Museum van de Vroente stond er, zeer uitzonderlijk, een jonge student te "flyeren". Dat wil niet zeggen dat hij daar stond te zweefvliegen of met zijn oren flapperen, maar dat hij, zodoende, druk bezig was met het uitdelen van "flyers", dus van pamfletten (het betrof een pamflet betreffende het brandgevaar van de Kalmthoutse heiden; over hoeveel hectaren natuur daar iéder jaar opnieuw verloren gaan doordat er toch àltijd wel één dorpsidioot opdraaft, die daar ergens met een brandende sigaar tussen zijn lippen gaat staan plassen, die sigaar dan per ongeluk laat vallen, maar eerst doorgaat met plassen vooraleer te beseffen hoe droog het gras er overal bezijden hem bijligt…)

Ik wilde in het museum naar binnen, en omdat ik in Kalmthout kom voor rust en meditatie, eerder dan voor nog meer politiek of sociologisch gestook, stak het uitzicht op deze flyeraar mij enigszins tegen. Ik dacht:"Kunnen ze een mens dan nooit eens met rust laten?" Maar kennelijk was ik niet de enige die er zo'n suffe weerzin voor aan den dag legde; op twee minuten tijd zag ik drie koppels binnen- en/of weer buitenkomen, en allen reageerden even voos. Eén koppel deed alsof de jongen met zijn pamfletjes niet bestond, een ander koppel weigerde zijn blaadjes aan te nemen. Maar vooral het derde koppel was afschuwelijk: ze namen de flyer aan,- je zag de jonge student dan ook vreugdevol opkijken; "Ja! Eindelijk interesse!" Maar dan, zonder het ding gelezen of zelfs maar bekeken te hebben, gooiden ze deze flyer, voor die jongen zijn ogen, weg in de eerste, de beste vuilnisbak voorhanden.

Alleen al uit compassie bij zo'n grof onrecht, zag ik mijzelf op de student afstappen. "Mag ik ook eens zo'n flyertje?" "Eh… Natuurlijk." In plaats van het weg te steken, begon ik het van voren naar achteren uit te pluizen en bestuderen, en daarna nog eens van achteren naar voren. Dan vroeg ik:"Heb je zo nog een paar flyers? Dan kan ik er ook een paar van aan mijn vrienden geven." "Is het dan zo boeiend?" Vroeg hij ineens. Ik zei:"Vind jij dan van niet?" "Ik weet niet," zei hij. "Ik heb het zelf nog niet bekeken eigenlijk…"