gastdichter: victor glorieux

IK KON JE NIET

ik kon je niet
spreken.

maar
je
begreep wel
myn blik.

met diezelfde gave waarmeê
een jonge
vrouw
op het gezicht
de
verlangens doorgrondt

van
een onmondig kind
voor haar voeten.

dus
ik hoéfde geen knieval te maken,
ik hoéfde niks te zeggen.

je deed jouw jas verder dicht,
knoopte die
verder dicht:

met een
stoute glimlach;

dwz, je
kleedde je aan 

maar
het was
alsof
je

je
uit-
kleed-
de.

myn hondenogen weêrkaatsten
jouw peervormige witte borsten

in
het
voorbygaan,

myn bevende twee handen
grepen naar jou
in onze gedachten.

en ook jy was hiervan
overstuur, zo erg

dat je
jouw wagen 
op
de
parking liet

en
in een taxi
de
nacht
in 
verdween.