op bezoek by bobbie romano. waarom eigenlyk? nog geen elf uur in de voormiddag was het, maar hy schonk al champagne, erg dure champagne bovendien - al zag je waarom hy dit zélf gewoon niet binnenkreeg, hy liet boeren, kreeg de bibbers, moest zich voorover leunen over het tafelblad en weêr op zyn stoel laten glyden.
alles in zyn woonst ruikt naar geld, zelfs het wc-papier is over nagedacht - maar: je kan hier gewoon niet ademen, niet bewegen. dus waarom hem benyden? "wat doe ik hier?" dacht ik aldoor...
en algauw moest 'ie my uiteraard ook de vernieuwingen aan z'n zwembad laten zien. "kyk," begon 'ie. "dan kom ik, in het midden van de nacht, terug thuis van één of ander concert - byvoorbeeld in het witte paard zit ik binnenkort weêr erg veel -, en dan," ging 'ie voort, "ben ik doodop - je zal dat wel kennen van je eigen carrière... het enige dat ik dan nog kan opbrengen, is hierzo, zonder kleêren aan, op een luchtmatras in een achtbaan dryven - met klassieke muziek uit deze nieve boksen,"- hy drukte een afstandsbediener in: van àlle kanten, zelfs vanonder de grond, begon er muziek te spelen, maar dan werkelyk ongelooflyk hard, scherp en lelyk - de lelykste muziek die je ooit hebt vernomen, andré rieux maar dan met yzeren snaren op zyn viool. "hahaha!" lachten-'ie geforceerd.
en dan begon 'ie weêr met déze onzin:"we zouden nog eens tezàmen iets moeten doen!"
ik was gewoon misselyk toen ik éindelyk by hem weg kon.
over myn eigen vooruitzichten, myn eigen toernee in het verschiet heb ik het verdomd hem iets te vertellen - hy zal het wel zien in de kranten. hy zal het nog wel zien op de televisie. hy zal zich nog wel verdrinken door myn schuld!
normaal gezien, na zoveel alcohol zo vroeg overdag, zou ik meteen weêr naar huis zyn gereden - maar wat kan je daar, in je eigen huis uitvreten na zoveel walging? in vogelvlucht liggen kruibeke en hemiksem precies twee kilometers van mekaâr, maar vanwege de schelde-rivier die ertussenin kronkelt, leg je er twintig kilometers voor af, je moet sowieso helemaal langs antwerpengrad - dus: alras zag ik myzelf ermeê doende, te parkeren onder de groenplaats - om vervolgens, god spare my, verder te strompelen richting het keteltje...
"ja, die kleine kanya, die is toch wél nog in de buurt," zei de barman. "maar... jyzelf zei tegen my dat ze naar duitsland was!" "ja, tegen my zeiden ze dat ook, dat ze naar düsseldorf was, geloof ik... maar neen dus... ze is nog altyd by ons - gisteren-avond is ze hier iets komen drinken... er was een man by haar." dat hoefde ik niet te weten! natuurlyk was er een man by haar, wat anders? hoe overleeft die anders? "als ik jou nu," zei ik, "myn telephoon-nummer geef -" "hey man, daar beginnen we niet meê!" en dan sprak hy nog de volgende, afschuwelyke woorden,- terwyl ik my afvroeg: waar ben ik beland? hoe diep onder de grond? waar ben ik meê bezig, hoe kàn dit helemaal? hy zei:"subiet ga je my nog om een zuigbeurt vragen!!"
intussentyd die vreselyke house, die bedompte kleine spiegeltjes achter zyn schouders in jeans - wat deed ik hier?
dan toch onderweg naar huis, voelden-ik my algeheel week worden - geobsedeerd door die rare woorden van kanya de laatste keer, in haar eigenste slaapkamer. zy zat op my, ik was in haar - en, omdat ik ouderwets ben, vroeg ik haar:"hou jy van my!" waarop zy direct antwoordde:"neen maar ik hou van neuken!" dat was zo vernederend maar zo geniaal tegelyk, jongens... zo beledigend maar toch paradyselyk nog meer...
wat moet ik doen, wat durf ik hopen? iemand moet die kleine kanya uit dat rotte milieu van d'r weghalen - ik kan niet àlles betalen en regelen en oplossen maar wel heb ik onderdak te bieden, en bescherming en cultuur.
anyway, dat moet ik eens uitpluizen en eerlyk aan arlette voorleggen (carla hoeft niks te weten) maar ik heb teveel aan myn kop nog vanavond - straks meer...
2 opmerkingen:
Te gek!
ja?
Een reactie posten