wakkergeworden rond zeven uur smorgens op een matras op de grond naast mollie, die in de nacht immers stilletjes om hulp aan het kreunen was geweest. nu zei ze:"wakker worden - de klokken van zeven uur."
dit zynde, lezers, de klokken van de sint-eligiuskerk in de onderwysstraat.
eligius; die kreeg in zyn smidse de duivel wel eens op bezoek... in antwerpen sloeg die eligius ooit honderden en honderden heidense monumenten tegen de vlakte... isis avant la lettre...
mollie naar beneden gedragen; luv bleek reeds wakker, actief bezig in de keuken, gewonden verplegen. een zonnige dag in het verschiet wel, precies...
ik weêr naar boven, meteen weêr ingeslapen. zonder het persé te willen, toch gedroomd dat ik in een realistisch soort van smurfen-dorp rondliep, met smurfen van ongeveer één meter groot.
om tien uur smorgens optenief wakker. "de zevende dag" tydens het tanden-poetsen. het vluchtelingen-debat. uiteindelyk is er, zoals men wéét, maar één oplossing denkbaar, namelyk alle grenzen ogenblikkelyk opheffen. er is nooit één mens geweest die ooit één korrel aarde bezat.
fietsen naar de rataplan.
repeteren met gert jochems.
toch één keer een authentieke slappe lach-aanval. dat is toch, by nader inzien, het allerenige waar ik aldoor naar op zoek ben. de slappe lach.
in concreto betrof dit lachen deze volgende, merkwaardige grap - al vermoed ik niet, dat het ding, alzo hier voor jullie neêrgeschreven, enigszins kan "overkomen", zoals dat heet; gert jochems probeert, op scène, oneindig langdurig een vioolkoffer open te ritsen; dit lukt hem alsmaar niet, maar hy blyft proberen; op de langen duur, na oneindig veel gepruts, zeg ik tegen hem:"gert... gert... kan je... kan je die vioolkoffer eventjes loslaten?" waarop hy de koffer loslaat (ze ligt voor ons op tafel), om een paar stappen naar achteren te zetten en my aan te kyken. na nog een paar keer ademhalen, zeg ik hem dan:"normaal gezien kan ik hier niet tegen."
...-en dan gaat het weêr voort.
eventjes op de klok ziende: fuck het is ineens al kwart na drie!!!
met één enkele hink-stap-sprong de trappen af, de bakfiets op, tussen de tramsporen door overlangs de turnhoutsebaan; naar school, de kinderen afhalen. op letterlyk één seconde na, precies op tyd... wat vooral van belang was omdat rocco james conan, onze jongst geborene, vanmorgen een terugslag had:"ik wil niet meer naar school," zei die eenvoudigweg.
speeltyd met de kinderen thuis. puzzelen, fietsen. het opwind-paard...
dan mollie met luv naar de turn-kring, hier om de hoek. och arme...
met rocco alleen thuis, voor de televisie; om tezamen byna integraal het vioolconcerto van beethoven af te kyken, rocco van klassiek houdende, en bovendien helemaal "teut" zynde (dwz doodop), te erg om voor iets anders te helpen donderen.
ikzelf ook "klopjes" krygende onderhand (dwz reikhalzen naar je slaapbed - maar niet kunnen, niet mogen, niet durven...)
halfzeven savonds: de wagen in, richting turnhout, voor een repetitie voor "pech en geluk" (première binnen minder dan een maand, nog keiveel werk aan deze winkel...) wel alles in opperste stemming, dus okay... ook hier een paar keer goed gelachen...
weêr naar huis; muziek off, alles off. maar wel, om het eerlyk te hebben, een paar telephoons gedaan onderweg - er was niémand op de baan en ik reed maar negentig. naar charles jarvis en naar ons moeder.
thuis in de machine-kamer: boekhouding. met op de achtergrond een documentaire over florence nightingale... prince heeft vandaag een nieve cd uit...
morgen van exact hetzelfde laken nog zo'n pak...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten