donderdag 31 december 2020
pech en geluk
pech: nu op het moment heb ik het koud, ondanks het gegeven dat de verwarming toch draait.
geluk: heden enkele rustiger dagen in het verschiet
waar was je te woensdag
doch eerst kwam daar ene jef peeters langs, die zich drie extra exemplaren van "de kempenkrak" zocht aan te schaffen...
woensdag 30 december 2020
state of being, 31 december 2020ss
de voorbye woensdag was opnief een dag op de rails... de gehele dag lang (corona-proof) gasten ontvangen, aan de lopende band... deed denken aan héél vroeger, toen ik aldoor thuis feestjes gaf, maar dat toch ook steeds in een soort van "werksfeer" gebeurde, al wisten we nooit preciés wat voor werk dit dan wel betrof.
eloquentie is àlles... in de antieke tyden, toen radio en vooral televisie de boel nog niet kwamen verzieken, was de kunst van het "goed weten te babbelen" zeer letterlyk goud waard. de dames en heren in de salons verveelden zich te pletter, boeiende vertellers of opiniemakers werden met open armen ontvangen, eender vanwaar die opdoken; zo kwamen voltaire en diderot en rousseau en consorten van binnenuit de adel aanvreten... vandaar de franse revolutie, vandaar de maatschappy zoals we die vandaag kennen.
dinsdag 29 december 2020
dinsdagbunnie
ook morgane vanderLinden
hier rechts naast patsy vanderparre,
was daarnet te gast op m'n nieve podcast...
waar was je ten dinsdag
allereerste gast in "de grote don vitalski radio show": diane broeckhoven... over haar ergste nachtmerrie ooit, over "luxemburg" en over het fenomeen van de souffleur...
state of being, 30 december 2O2O
vanaf het wakkerworden tot aan het eind van de dag het belletje achterna gerend. 20 uurs aan één stuk door bezig met niks anders dan met dingen in orde te brengen. echt niks anders. dus nu trouwens hier ook weêr deze blog in orde brengen...
handig dat die opname-studio zich hier beneden in huis bevindt, in myn werkkamer; maar tegelyk ook juist extra vermoeiend; als wonen in een fabriek, alsof de fabriek zelf bij jou thuis is binnen gebroken.
rocco james conan daarjuist, savonds laat, tydens het televisie kyken op zo'n manier achterovergevallen en gedraaid, dat ie zyn onderlip, tegen het scherp van het bureautafelblad gestort zynde, aan stukken scheurde. vooral veel bloed; luv viel er letterlyk flauw van, die slappe trees... maar dat is iets dat alleen onze kinderen kunnen: op zo'n manier "tv zitten kyken", dat ze er een ongeluk aan overhouden...
maandag 28 december 2020
pech en geluk
pech: geen "terzake" en geen "de afspraak" tydens de feestdagen...
geluk: iedereen anders in huis is in slaap
waar was je te maandag
corona-proof langs by bert lezy, die voor m'n gloednieve podcast de jingles verzorgt...
ik had hem sinds 13 maart niet meer gezien (heb dus ook zyn kilootjes niet zien vervlieten...)
überhaupt ook reeds negen maanden niet meer by iemand een stap binnengezet...
nu nog sneuvelen, met de eindstreep (in de verte) in zicht, dat lykt me maar niks...
state of being, 29 december 2020
nu er allerlei verbouwingen achter de rug zyn, was het tyd om tussen de bedryvigheden door de legendarische gordynen in de machinekamer terug op te hangen. goed dat luv daarby hielp! ik zou by dit soort gepriegel geen halve millimeter progressie boeken... waar moeten die ogen precies in het plafond? doe je eerst die ogen aan het plafond, of eerst die rails in die ogen? etc etc... we zyn daar exact 80 minuten meê bezig geweest.
de kinderen intussen doende, met een patex-lympot myn bibliotheek te bewerken... of anders, ter afwisseling, zichzelf in het tapyt te rollen.
voorts is het alle hens aan dek voor "de grote don vitalski radio show", welke opdracht my nog maar zonét tegemoet is geroeid - onderwyl de première wel reeds voor eind volgende week is...
 |
| prent uit de oude doos van thomas Verdeyen met op de achtergrond het gekende rode gordyn |
zondag 27 december 2020
boekbespreking
nu ik zelf zoveel uren per dag bezig ben met schryven, aan dat corona-project genaamd "één boekje per maand!", kom ik aan het lezen van romans nog minder toe dan anders, maar ook zelfs bio- of monographieën haal ik niet meer. wél vermag ik met een vermoeide kop om vier uur snachts nog één goed halfuur in een stripverhaal te vertoeven, tot ik er dan finaal by neêrval; myn stripboekencollectie is er het voorbye jaar flink op vooruit gegaan!!
deze hier, "de cambridge five", is alweêr van dat ernstige, historische genre, dat ik vroeger juist niét zou hebben gesmaakt; het idee dat historische interessantigheden het goed maken als de vertelstyl en/of de tekenstyl misschien wat koud zyn en beperkt. vandaag lust ik hier àlles van, wat effectief te maken heeft met ouder worden; hoe ouder ik word, hoe meer ik wil dat kunst betrekking heeft op werkelykheid. maar wat er ook wel bykomt, is dat vroeger dit soort strips, dwz op dit niveau, niet eens bestond. de strip in zyn geheel is er de voorbye paar jaar, zoals de voorbye paar decennia, op blyven en blyven en blyven vooruitgaan. die tekenaars van vandaag weten écht meer dan dertig jaar geleden, er zit nu gewoon veel meer reliëf in, en zelfs de mechanisch, zeer technische, zeer onpersoonlijke inkleuringen zyn éigenlyk ronduit fenomenaal...
een ruime 7 op 10 zodus. wél niet doen zoals ik, dwz niét beginnen te lezen by deel 3...
filmrecensie
cult of chucky (dwz de laatste chucky in de reeks op deze blog)
àlle chucky-films zyn, ieder op een eigen manier, steengoed entertainment, ideaal voor zeer laat snachts; doch slechts een pààr van die films slagen erin, of ambiëren het überhaupt, om er werkelyk iets griézeligs van te maken (de films zyn oftewel griezelig, oftewel camp); "cult of chucky" hoort gelukkig tot de griézelige chuckies, reken maar. de scènes met de zoon zyn beter dan die met de moeder, doordat die moeder in een kliniek verblyft, wat decormatig niet erg boeiend is. maar de essentiële thematiek van chucky-films is, zoals al wel eens gezegd, het cassandra-complex, het "niet geloofd worden, zelfs al spreek je de waarheid,"- en dàt wordt hier tof op de spits gedreven. de gekken in het gekkenhuis geloven allemaal wél in chucky; het personeel heeft er een dagjob aan, ze die onzin aldoor uit het hoofd te proberen te praten. totdat, op een stormachtige nacht, de voordeur van het gesticht langzaam opengaat...
principieel ben ik tégen horrorfilms; bvb "silence of the lambs": de makers daarvan, zouden, vind ik, de gevangenis in moeten; omdat ze de kyker trakteren op een soort ellende die sommige mensen wérkelyk overkomt, dwz sommige mensen komen écht by zo'n serie-moordenaar op de operatietafel terecht; daarom mag je daar geen sideshow van maken; maar by die chucky-films is de inzet anders, daar zit je, merkwaardig genoeg, te huiveren by een totàle absurditeit, een totale onnozelheid zelfs. waarom lach je dit niet weg? hoe kan iets tegelykertyd zo belachelyk en zo akelig zyn, waarom is het écht griezelig? dat BLYFT alsmaar fascineren...
state of being, 28 december 2020
vervolgens, ten zoveelste male, een paar uurs met boekhouding bezig geweest - zo weinig geld, en toch zoveel boekhouding; het is echt krankzinnig!
gelukkig wist ik dit op voorhand, en had ik my dan ook geen àndere, meer geile plannen voorgenomen dan dit; "vandaag doe ik de hele dag myn paperassen - en verder nikske!" zolang je niet naar de hemel of zelfs maar het vagevuur begint te verlangen, valt het zelfs in de hel nog best wel meê.
rond halfvyf in de namiddag kreeg mollie het landzeur, "ik verveel my", "jullie doén nooit iets", "rocco wil nooit meê naar myn kamer", etc. op den duur zyn we met zyn getweeën in de auto gestapt, totaal niet wetend waar naartoe, gewoon maar "weg van hier, we zien wel."
wat overigens een grote aanrader is, er gebeurt dan altyd wel iéts, weêr of geen weêr.
wat overigens een grote aanrader is, er gebeurt dan altyd wel iéts, weêr of geen weêr.
een wandeling langs het kanaal van schoten; dit werkte erg goed; zicht op water, steeds geneeskrachtig. aansluitend was daarop ook een belachelyk uitgebreide uitstap in de grand bazar van schoten best feestelyk.
nu vanavond druk bezig aan de voorbereidingen voor de gloednieve podcastreeks, "de grote don vitalski radio show - een radioprogramma over àlles"; gasten aanstaande dinsdag zyn alvast diane broeckhoven en johan braeckman...
laat de nacht maar komen, zodat ik weêr aan het schryven kan...
laat de nacht maar komen, zodat ik weêr aan het schryven kan...
zaterdag 26 december 2020
pech en geluk
pech: ik dacht, lekker stappen maar dan terwyl naar die podcast luisteren - totdat ik moest merken, dat de batteryen van myn earplugs leêg waren...
geluk: luv kwam ons ophalen in de vrieskoude stad, we wisten niet waar of wanneer; maar toevallig stond ze nét temidden van de erg drukke roosevelt voor een gedurig rood licht aan te schuiven, zodat we ineens rustig in die warme automobiel konden instappen...
waar was je te zaterdag
nog zo'n special;
gaan kyken naar de stunt-skaters...
op een ogenblik zagen we iemand een looping willen ondernemen; maar net wanneer die volstrekt ondersteboven hing, kwam die verticaal naar beneden...
state of being, 27 dec 2020
gisteren tot exact vier uur snachts zitten voortwerken aan "het verborgen ryk", zynde myn boekje nummer tien, 'stellingen en nautica'. myn 2.000 tracks tellende lievelingsmuziek intussen in stereo by op de bureautafel, en een stevige thermos koffi by de hand; op deze manier leef ik grààg. daarna, bovendien, in pyjama te bed, nog een klein uurtje liggen voortlezen in de niefste buck danny (die nu dus wel uit is, haha);
hierdoor werd ik vanmorgen echter meurig wakker, suf in de kop, weinig begeestering... correspondentie... het ziet ernaar uit dat myn subsidie-dossier helemaal is goedgekeurd, wat me vroeger in myn leven nooit is gelukt. dit wil zeggen dat er op de zesde januari van komend jaar, een nieve podcast-serie aanvangt, van tien afleveringen; "de grote don vitalski radio-show - een radio-programma over alles".... tim clement gaat de opnames doen... er komt helemaal nul géén format, gewoon aldoor dàtgene waar ik dàn toevallig juist goesting in heb...
om 14u wilden de kinderen naar het park, net als gisteren; eender wat ze toevallig een keer leuk vinden, moet voor die wezens altyd meteen tot een traditie worden. maar je wil niet hebben dat ze de gehele dag op tiktok zitten, en evenmin voel je d'rvoor om met ze ergens naartoe te ryden; dus zo'n uitstap naar het park, is alles by mekaâr nog juist een meêvaller.
alweêr zongen ze het daar byna drie uur lang uit. de klimrekken deden ze blootsvoets - terwyl het toch YSKOUD was??...
in één ruk van het park doorgewandeld naar de mekanik stripwinkel, voor elk wat wils, kikzelf een nieve poster van "the creature from the black lagoon"...
in één ruk van het park doorgewandeld naar de mekanik stripwinkel, voor elk wat wils, kikzelf een nieve poster van "the creature from the black lagoon"...
weêr thuis in de zetel in slaap gevallen... op het moment rocco te bed neerlaten, straks weêr opnief een nachtje doorschryven (dwz corrigeren.)
Abonneren op:
Posts (Atom)
