nu ik zelf zoveel uren per dag bezig ben met schryven, aan dat corona-project genaamd "één boekje per maand!", kom ik aan het lezen van romans nog minder toe dan anders, maar ook zelfs bio- of monographieën haal ik niet meer. wél vermag ik met een vermoeide kop om vier uur snachts nog één goed halfuur in een stripverhaal te vertoeven, tot ik er dan finaal by neêrval; myn stripboekencollectie is er het voorbye jaar flink op vooruit gegaan!!
deze hier, "de cambridge five", is alweêr van dat ernstige, historische genre, dat ik vroeger juist niét zou hebben gesmaakt; het idee dat historische interessantigheden het goed maken als de vertelstyl en/of de tekenstyl misschien wat koud zyn en beperkt. vandaag lust ik hier àlles van, wat effectief te maken heeft met ouder worden; hoe ouder ik word, hoe meer ik wil dat kunst betrekking heeft op werkelykheid. maar wat er ook wel bykomt, is dat vroeger dit soort strips, dwz op dit niveau, niet eens bestond. de strip in zyn geheel is er de voorbye paar jaar, zoals de voorbye paar decennia, op blyven en blyven en blyven vooruitgaan. die tekenaars van vandaag weten écht meer dan dertig jaar geleden, er zit nu gewoon veel meer reliëf in, en zelfs de mechanisch, zeer technische, zeer onpersoonlijke inkleuringen zyn éigenlyk ronduit fenomenaal...
een ruime 7 op 10 zodus. wél niet doen zoals ik, dwz niét beginnen te lezen by deel 3...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten