niet "ziek", maar toch nog steeds niet optimaal. misschien enigszins jammer van het tamelyk betrokken weêr, door hetwelk er nu byna permanent acht of negen kinderen in de caravan komen binnen en buiten rennen, aldoor gas gevend - al is dit tegelyk ook juist zeer volks, grappig en ontspannend. ik kom van een zeer groot gezin dus ik ken wel dit klappen, dwz van deze zweep...
bovendien heb ik me feitelyk de gehele dag lang kunnen afzonderen, relaxed in de grootste slaapkamer, die ruim zicht heeft op het dennenbos, om my zodoende, onder de dekens, met goed veel koffi by de hand, toch byna vyf uur lang op schryfwerk te concentreren - myn zogenaamde "liefdesromannetje", werktitel "hy kuste haar in het maanlicht van ankara", slogan: "in london werd zy verliefd op hem - naar syrië reisde zy hem achterna."
vervolgens lekker rondgefietst met de elektrische fiets van de buren... zeer fyn ook weêr... vooral op hobbelige wegen merk je het verschil, dan zit je al byna, zo voelt het, op een geluidloze brommer... ja, dit zou ik wel willen hebben, om vanaf volgende week meê naar het werk te trappen (ik geef voornamelyk les in schilde, vanaf september), maar: je kan wel àlles willen. om zo'n fiets te kopen, moet ik drie maand gaan werken; dus op den duur lykt het dan alsof je gaat werken: om een fiets te kunnen kopen: om te kunnen gaan werken. als je begrypt?
in de late namiddag toch weêr een twintigtal exemplaren van "het spookkasteel" gesigneerd, in enveloppen gestoken en gefrankeerd. alvast ben ik nu uit de drukkosten. dus alles wat er nu nog bykomt, is cadeau. hiervan leven, of zelfs maar van byverdienen, is op deze manier grosso modo een illusie (aanvankelyk, een paar maand terug, zag ik dat anders; naïef als gebruikelyk) maar dat ik er myn broek niet aan scheur, is evenééns al zeer tof.
inmiddels werd het elf uur savonds. zodra, naast my, mollie in slaap valt, ryd ik nog 'ns over-en-'t-weêr naar antwerpengrad (waar vandaag, cfr het journaal, nog maar eens twee bommen zyn ontploft...) die autoritten snachts alleen al, als een uitvlucht om ondertussen naar de radio te kunnen luisteren.
veel mensen zeggen dikwyls, boudweg, "nergens spyt" van te hebben, maar ikzelf heb van heel véél dingen spyt, en al zeker van het feit dat ik pas op myn 40e heb leren autoryden. hoe anders, hoeveel mooier en gevarieerder zou myn leven als twintiger en als dertiger wel niet zyn geweest, als ik toén, in die vogelvrye dagen, tevens ook zoveel meer mobiel zou zyn geweest.
anderzyds: ik had altyd wel fyne gesprekken met myn chauffeurs.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten