state of being, 29 juni 2021

ik wist op voorhand dat dat met die fietspomp een geknoei ging worden. ik was er dan ook goed op tyd aan begonnen, om halftien smorgens. het betrof ook geen ouderwetse, simpele, degelyke handpomp, simpel en goed, maar een lullig apparaat met een soort handklepje dat nergens goed voor is et cetera. na een paar minuten stond myn voorste band dan ook alleen maar nog méér plat.

    ik heb echt waar een vriend die ooit een zelfmoordpoging ondernam: toen ik hem vroeg "waarom dan wel??" was zyn antwoord: "omdat ik zo onhandig ben, ik kan niks." dat vond ik toén, dertig jaar geleden, totaal absurd, maar inmiddels verstà ik dit totaal. vanmorgen was ik echt ràzend, ràzend op àlles; ik was gelukkig alleen thuis, maar ik moest echt staan brullen in degang om er lucht aan te geven;

    "NATUURLYK KAN JY GEEN BAND OPPOMPEN!! EEN KIND VAN ZES KAN DAT WEL MAAR JY NATUURLYK NIET!!!! NATUURLYK NIET, WAT HAD JE GEDACHT!!!!" het is nu eenmaal écht érg, doorspekkend myn gehele bestaan, op iéder front die resems aan handicaps!!...

    doch niks aan te doen...

    dan maar, zoals ingecalculeerd, naar m'n pa gefietst, die het vehikel meteen byeenpompte.

    zo kon ik dan toch naar school fietsen.

    voor, opnieuw, deliberaties.

    dat zyn erg dubbelzinnige evenementen. vooral enorm boeiend natuurlyk, maar tegelyk ook altyd uitermate slepend, afmattend...