iedere dag een gedicht

een jaar of twintig geleden ging ik zonder gezelschap

op reis naar amalfi, gewoon voor dat landschap.

zonder, tien dagen lang, met iémand te praten.

gewoon om de dag zich vanzelf te zien verlaten.

met alleen maar meditatie, myn rug algauw slap,

en nooit eens hardop lachen, want nooit eens een grap.
ikzelf en myn schaduw, op gods schroeiende zandplaten.
en zonder ooit zonnecrème, zonder zystraten.

vandaag draagt luv myn kredietkaart,
voor een rondvaart
om elf uur in tossa del mar.

en trek, naar omhoog, ikzelf nu die kar

met daarin, ineens, twee kinderen -

zonder, echter, tempo te minderen.