20 na 1 in de nacht. morgenmiddag naar gent, voor die showcase? misschien. maar misschien ook niet, goed mogelyk heeft steff stuf my straks nodig om zyn materiaal te helpen vervoeren. dus: dat onbestendige, op dit moment, is een beetje hinderlyk; dat niet weten om hoe laat ik straks op ga moeten, met welke missie.
de voorbye dag was, voorts, een zeer huiselyke dag, goddank. alleen jammer dat mollie altyd en altyd op haar kamer zit; ik mis haar - zelfs wanneer ze thuis is. echter, dit is deels myn eigen schuld; begrypelyk genoeg kan ze, dag in dag uit, myn dekens en myn kamerjas niet aan - maar: ik kan daarvan, dwz van die dekens en die kamerjas, geen afscheid nemen... zonder kamerjas en dekens in myn huis, voelt aan alsof ik gevild werd.
de tevele logistieke uitdagingen in het verschiet deze heftige, nakende week, kan ik aan: alleen maar vanuit het philosofisch geruststellende begrip "mismanagement" als een artistiek iets, in de voetsporen van byvoorbeeld een malcolm mcclaren. ik bén geen organisator. ik ben fulltime aan het organiseren maar ik bén geen organisator. zeker niet in tyden waarin alles wordt kapot-gemanaged.
mocht, in de loop van de aanstaande week, een van myn zalen alleen maar, naar zou blyken, met witte tl-buizen kunnen worden bybelicht, onder lekkende daken en ruisende versterkers, dan zou ik daar aanvankelyk wel voor mogen jammeren en door-stressen - maar: finaal zou ik het dan moeten omarmen, als een statement.
if you cannot beat them...
assad heeft ongeveer 300.000 mensen quasi eigenhandig om het leven gebracht - en nu is die laffelyk moeten wégvluchten; dàt zyn de dingen die tellen, dààrmeê vergeleken stellen myn zorgen wàt nog voor, helemaal feitelyk?
help ons, nêstor!
schiet ons ter hulp, wees gul!...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten