gainsbourg

ik dacht serge gainsbourg enigszins beu te zyn geraakt - maar: klaarblykelyk komt dit, lezers, doordat ik té lange tyd steeds maar die ene, zelfde dertig paar nummers van hem had spelen. alleen maar dié tracks zyn het, die ik intussen, natuurlykerwys, niet meer aan wil.

de fransen zyn, alles byeen, een belachelyk volkje. hun grotere kunstenaars zyn dan ook, stuk voor stuk, bepaald vaderlands-hatend geweest, altyd. wat het dan extra sullig maakt om ze nadien, voorspelbaar wel, op de franse piëdestal te zien gehesen.

in quiet days of clichy, de novelle, vertelt henry miller, de auteur, over een zeer woedende vader van een bepaald tienermeisje dat hy, quasi per ongeluk, had meêgesmokkeld naar zyn luizige hôtelkamer. die vader wilde de boel kort en klein slaan - maar: dan opeens zag hy, middenin dit verhaal, in millers boekenkast een boek van marcel proust liggen - en alles was hem vergeven. die man had nooit iéts van proust werkelyk gelézen - maar: het was een eerbiedwaardig frans statussymbool. alles oké.

het is niet dat ze Niks kunnen - maar: zeker en vooral in de rock&roll zyn de fransen altyd totààl maar dan ook totààl knudde geweest. ze "hebben" die vibe niet. 

wat gainsbourg eens temeer zo verpletterend enigmatisch maakt. enigmatisch in tyd én in ruimte.

in tyd, zie byvoorbeeld: "requiem pour un con". technisch-productie-technologisch is dat duidelyk niét van april 2025 - maar: op alle andere gebieden is dit nog altyd avant-garde. die single had vandààg kunnen zyn uitgebracht - en dan vandààg opzien hebben gebaard, zich perfect hebbende aangesloten geweten by onze huidige zeitgeist.  tekstueel, compositioneel en filosophisch-atmospherisch klinkt pakweg "requiem pour un con" volstrékt hedendaags

vraag: van wanneer is die single dan wel?

antwoord: van 1967.

1967... dat is "i'm a believer". "let's spend the night together". "whiter shade of pale". "all you need is love". al dàt soort wollen truien-muziek op wasdoostrommels. helemaal in zyn eentje op dat franse eiland was gainsbourg met post-manchester bezig, dertig jaar zyn tyd vooruit - tussen die franse sandwiches??

alleen de bananen-elpee van de velvets is evenééns van 1967. maar: gainsbourg klinkt ook meer eigentyds dan dié plaat. de velvets waren toén een enigma - maar vandaag klinken ze inmiddels toch wel als "van toen".