vannacht alsmaar niet in slaap kunnen geraken. doordat ik, achteraf gezien, te veel koffi had geconsumeerd. dan maar voortlezen, tot smorgens. min of meer per ongeluk had ik een boekje van jmh berckmans meê in m'n reistas gescharreld: "taxi naar de boerhavestraat". éigenlyk had ik, by nader inzien, nog nooit àl die verhalen werkelyk aandàchtig gelezen; jmh stond, toen dat boek verscheen, te dicht by me; wanneer hy er even niét was, had ik geen zin in zyn gedrein en gedram. spreekt vanzelf.
nu wel kan ik genieten van de zorgvuldigheid van de meeste van deze verhaaltjes, vooral wanneer ze niet te veel kanten tegelyk uit denderen, dus wanneer ze focussen op iets enkelvoudigs, zoals byvoorbeeld het schrynende kortverhaal "de wortel in de brievenbus". george grosz. virtuoos meêdogenloos, vooral in het zélfportret.
daarstraks uit varen gegaan met zo'n typisch pleizierbootje, dat ons naar een ànder, meer zuidelyk strandje overbracht. ook daar weêr intens en langdurig gesnorkeld. één keer myn hoofd gestoten en naar het ziekehuis gemoeten, maar verder alles heel tof.
rocco james conan riep uit: "papa! ben jy naar die mevrouw haar borsten aan het kyken!"
"helemaal niet - en ten tweede: je moet zo'n dingen niet zo luid uitroepen..."
"hier spreekt toch niemand nederlands, die verstaan ons toch niet."
"dat kan je niet weten, je weet nooit van welk land iemand komt."
"die vrouw daar is zeker een spaanse!"
de vrouw in monokini in kwestie: "jouw vader heeft gelyk, ik kom uit amsterdam!"
op dit eigenste moment, het ogenblik van dit schryven zelf, is het vier uur in de hete namiddag... we toeven op het appartement, uitpuffen onder de airco (vannacht stond die airco per ongeluk een tydlang op 'chauffage'; ik dacht nog: verdomd, wat is het onbegrypelyk wàrm vannacht!...") op een ogenblik zullen de kinderen zeggen: "wy willen terug naar het strand!" maar net zolang, tot aan dat oordeel, is dit de la vida suave...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten