voor myn vlog van een paar dagen terug, haalde ik, zoals jullie weten, zomaar, op goed geluk, een hoopje boeken uit myn kast (voor myn "boeken-programma"); ineens had ik toen een biography betreffende sonic youth in myn handen, geschreven door ene david browne, een boek dat ik nog nooit één keer had opengehad. gisteren en eêrgisteren dan toch met ongemeen veel plezier daarin aan het lezen geweest - wel rechtstreeks naar de bladzyden van de jaren des onderscheids: de jaren van de elpees "day dream nation", maar meer nog die van "goo", en zo mogelyk nog meer die van "dirty".
dat is een ongemeen plezier; in een rommelige, naar zweet stinkende slaapkamer in de zomer, om drie uur snachts, met een tonic binnen handbereik,in muziek-biographieën liggen te lezen (tegelyk las ik ook in dat onnozele boekje "de laatste dagen van jim morrison, ha-ha... hoe oud ben...)(in dat boekje word bewezen dat jim morrison wél nog leeft - en daar ben ik in meê, in dat verhaal. zelfs denk ik dat hy zich binnenkort, dit jaar nog, opeens weêr openbaar gaat maken.)
de elpee "goo", dat is 1990. de elpee "dirty", dat is 1992. "goo" is beter dan "dirty", omdat er alleen op goo géén slechte nummers staan; maar de vyf béste songs van de twee platen samen, staan toch wel alle vyf op "dirty". de producer van die "dirty" is butch vig. sonic youth had nirvana bekend gemaakt, dus dat was een wederdienst (butch vig produceerde "nevermind"). ik moet niet doen alsof ik iets van producers afweet, maar dit is duidelyk voor een ezel; hoe die butch vig juist op dat cruciale kruispunt in de muziekgeschiedenis, aan sonic youth die "oempffff" heeft gegeven, die ze niet persé nodig hadden, maar die nu, na al die jaren, toch wel nog altyd doorschittert.
de single-keuzes uit "dirty" waren achterlyk. ze hadden natuurlyk "sugar kane" op single moeten zetten, en "orange spit"...
iemand, een bassist of zo, die deel uitmaakte van één van die vele groepjes die toen rond deze groep heen cirkelden, tekent voor het beste citaat uit deze biographie; we schryven effectief weêr 1992. "ik droomde geregeld van kim gordon. dat waren dan angstige dromen. alles hing ervan af, of kim gordon jou cool zou vinden of juist niét. en het erge is: ik was niet de enige met zo'n dromen. die hele generatie hing af van de toevallige goedkeuring van kim gordon."
ook in dat jaar kreeg sonic youth telephoon van het management van U2. of ze, op de aanstaande toer van U2, in het voorprogramma wilden spelen. de manager van sonic youth stelde een krankzinnig hoog bedrag voor, meer dan 20 keer het normale bedrag voor zo'n opdracht. hy dacht by zichzelf: "als jullie onze street credibility van ons willen overkopen, dan zullen je ervoor betàlen." "oké," zegt die aan de andere kant van de telephoondraad. "ik leg het hier even voor." die hebben echter nooit meer teruggebeld.
lykt me toch een misstap. nà "dirty" is sonic youth min of meer weêr in elkaâr gezakt. als ze, in plaats daarvan, naar een nog grotere racket waren overgestapt, dan hadden ze daar zeker nieuwe betekenissen uit kunnen putten. nu was het knal terug naar hun eigen navel, wat hadden ze dààraan?
enfin, dat is allemaal het boék. de film - zal voor morgen zyn. of fuck dat, zelfs. wat die film betreft, wilden-ik alleen maar zeggen, dat ik de muziek zeer graâg lust, maar dat ik de stuipen kryg van alle bullshit daarrond. die film bekykende, zag ik myzelf weder in de jaren 90 - hoe fenonemaal ongelukkig ik toen was. door de schuld van die grunge, in de brede zin van het woord. ik haatte die mode, dat omgekeerde fascisme, die verplichte nep-onverschilligheid en die lelyke kleêren ook..
Geen opmerkingen:
Een reactie posten