gast-auteur

VERZUCHTINGEN

door Robert Baeken 

72.

Opeens rinkelde de deurbel. Vanessa veerde geschrokken overeind. Hij legde zijn hand op haar schouder. ‘Blijf rustig liggen. Mijn zoon druipt dadelijk af.’

   En inderdaad, na het derde signaal klonk een dichtslaand portier, gevolgd door het geluid waarmee Herman zijn wagen startte.

   Vanessa stond op. Terwijl hij haar bewonderde, ontging ‘t hem niet dat zij met een afkeurende blik naar de kleren scharrelde, die ze voor het slapengaan uit de garderobe van zijn vrouw had bijeengezocht. ‘Straks haal ik mijn eigen spullen!’

   ‘Liever niet! Je bent hier zonder bagage aangekomen; laat dat zo blijven. Het zou goed zijn als je door niets meer aan het verleden herinnerd werd. Straks gaan we naar een leuke boetiek en dan kies je alles wat je bevalt. O ja, wat wil je voor het ontbijt? Er zijn verse eitjes!’

   Eduard sloofde zich voor haar uit. Om te controleren of de eieren zacht genoeg gekookt waren, had hij er eentje afgepeld. Toen het te hard bleek, was hij herbegonnen. Hij vroeg zich af of het wel goed was haar zo in de watten te leggen. Maar zolang het haar hielp van die pooier weg te blijven, was ’t allemaal goed.

   Voor hem begon de mooiste tijd van zijn leven. Na zijn depressie, veroorzaakt door het overlijden van Irma, ging voor hem de hemel weer stralend open.

   In de late namiddag hadden ze in Antwerpen verscheidene haute-couturewinkels bezocht. Niet enkel Vanessa, ook de verkopers waren in hun sas. Haar figuur was om van te smullen. Alles wat zij paste, leek speciaal voor haar ontworpen. Als mannequin behoorde zij tot de voorlopers van modetrends, en aan die behoefte kwamen deze winkels met hun exclusief aanbod ruimschoots tegemoet. Aangenaam ook dat zij hem bij haar keuze betrok. Enkele keren riep zij hem naar het kleedhokje. De laatste maal was dat in een winkel voor dameslingerie waar zij een beha paste. Het ging om een gewaagd model en vermoedelijk juist om die reden peperduur, zodat ze niet alleen durfde besluiten. Als een seksueel geprikkelde schoolknaap stond hij haar te bewonderen. ‘Goed, neem maar,’ zei hij, toen ‘t lang genoeg geduurd had. Door de invloed van zijn vrouw was hij, in weerwil van zijn vermogen, altijd zuinig geweest. Daarom was het een vreemde gewaarwording het geld zomaar over de balk te smijten. Hij had er wat moeite mee. Eigenaardig genoeg ervaarde hij het tegelijk als een bevrijding; alsof hij geneigd was spaarzaamheid in verband te brengen met het dode verleden, terwijl spilzucht en onbezonnenheid hem voorkwamen als een vorm van overgave, passend bij zijn tweede geboorte. Zonder verpinken telde hij voor enkele luttele stukjes ondergoed duizend euro neer. En daar bleef het niet bij.

   Nadat ze de pakjes naar de auto hadden gebracht, belandden zij de Vieille Pendule; een prijzig restaurant waarvan Vanessa nooit eerder had gehoord. Zelfs hij was er slechts één keer uit eten geweest. Achteraf had hij het zich genoeg beklaagd. Vanessa zou nooit, zoals Irma dagenlang gedaan had, over de rekening zeuren. Haar jeugdige schoonheid maakte het leven zorgelozer, aangenamer, vrolijker. Hoe groot hun verschil in leeftijd ook, de winkelbedienden, de kelners, zelfs de wandelaars langs de oude haven, iedereen beschouwde hen als een bevoorrecht paar. Bevreesd dat een formele stap als een huwelijk haar kon afschrikken, wachtte hij af tot zij zelf op het idee zou komen. Wat hij wilde, was eenvoudig genieten van de euforie waarin zij door hun samenzijn verkeerden. Tenminste, hij kon zich voorstellen dat er voor Vanessa, nu zij plots in het geld zwom, evenveel leuke dingen te beleven vielen. Zij deed zeer uitgelaten, alsof het elke dag feest was.

(WORDT VERVOLGD...)