VERZUCHTINGEN
door Robert Baeken
73.
Vier nachten had Jungheinrich bij haar geslapen. Maar van de privé-voorstellingen, die hij zich in het vooruitzicht had gesteld, was weinig terechtgekomen. Eén keer had zij parmantig in haar nieuw behaatje en slip rondgestapt: een opwindend tafereel dat hem nog liever was dan het uitputtend gevrij dat er spoedig op volgde. Jammer genoeg leek zij zich er weinig van bewust hoeveel zulke fijnzinnige erotiek voor hem betekende. Anders zou ze niet zo vlug in bed gestapt zijn om, ondanks zijn aandringen haar nog eenmaal te bewonderen, de dekens over zich heen te slaan en zo een einde te maken aan deze, zoals zij zuchtend opmerkte, ‘lachwekkende’ vertoning. Eduard was er zeker van dat Vanessa onder zijn invloed spoedig zou inzien dat het prettige aan de liefde schuilt in alles wat aan de laatste fase voorafgaat: het kijken en strelen dat, uitgebreid tot een uiterst geraffineerde cultus, naar een schier eindeloos durend genot kan voeren. Daarmee camoufleerde hij zijn innerlijk beven voor het lege ogenblik na het klaarkomen, de brutale terugval op de realiteit. Dan deed hij liefst de ogen dicht om weg te zinken in vergetelheid en pas de volgende morgen te ontwaken, boordevol nieuwe plannen om de dag samen op aangename wijze door te brengen.
Tot dan hadden ze zich al heerlijk geamuseerd. In Brussel hadden ze na een bliksembezoek aan het Museum voor Schone Kunsten een herfstwandeling gemaakt door het Zoniënwoud. Zij profiteerden van mooi weer. Een lage zon drong door het gele gebladerte, en tussen de hoge, naakte stammen scheen een traliewerk van ragfijn licht. Te midden van deze serene kalmte was Vanessa over het verleden begonnen, over haar huwelijk vooral, - wat zij nooit eerder had gedaan. Naast een stil verdriet was in haar stem ook vastberadenheid te horen. Zij had het over haar vergissingen. Zij hoopte nooit meer in dezelfde fouten te hervallen. Datzelfde ogenblik bleef ze staan en keek hem met een raadselachtige glimlach in de ogen. Eduard begreep dat er een stilzwijgend verbond gesloten werd. Wat dit verbond precies inhield, bleef echter vaag. Zijn enig lichtpunt was aan haar zijde te lopen, bij toevallige voorbijgangers de indruk te wekken dat zij partners waren. Onhandig als hij was, begon hij over zijn zoon. Bang dat deze hun relatie zou bemoeilijken, stelde hij het zodanig voor alsof Herman mettertijd voldoende begrip zou opbrengen. Voor zijn ogen rees echter een enorm conflict. Herman zou haar nooit accepteren; hij zou hem voor een brutale keuze stellen. En dan zou het onvermijdelijke gebeuren. Gedwongen zijn zoon en kleinkinderen de laan uit te sturen, was er niets dat hem meer verdriet bezorgde; tenzij Vanessa hem zou verlaten.
Doordat zij de avond tevoren naar de schouwburg waren geweest, werden ze pas om klokslag twaalf wakker. Vanessa staarde bewegingloos naar het plafond. Opeens schrok hij. Langs haar slaap liep een spoor van tranen. Hij vroeg wat er scheelde.
(WORDT VERVOLGD...)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten