GASTAUTEUR

VERZUCHTINGEN

door Robert Baeken 

74.

Vanessa bewoog niet. Daardoor zag hij des te beter dat ze slikte en geen woord over de lippen kreeg. Het kwam hem voor of hij niets anders had verwacht. Eigenlijk reageerde zij normaal. Hoe geweldig haar nieuwe situatie er ook uitzag, hij kon zich voorstellen welk een inspanning het vergde zich aan de plotselinge verandering aan te passen. ‘Maak je geen zorgen, liefje.’

   Bij deze woorden kwam er een nieuwe traan. Hoewel hij zijn best deed haar te troosten, voelde hij het aan als een weldaad haar te zien schreien. Het bevestigde andermaal dat Vanessa niet enkel openstond voor de goedkope grapjes en het dure plezier dat ze de laatste dagen hadden beleefd.

   Door op te staan kon hij haar met rust laten en, zolang haar verdriet duurde, koffiezetten en de tafel dekken. Na zijn verblijf in de badkamer besloot hij een kijkje te nemen. 

   Bij het openen van de gordijnen zweefde een zwak daglicht over de lakens waartussen Vanessa met opgetrokken knieën lag. ‘Tijd om op te staan, liefje!’ begon hij, quasi opgewekt. Daar Vanessa niet meteen antwoordde, voegde hij eraan toe: ‘Ik moet naar de bank.’

   ‘Ga alleen!’ zei ze, zonder hem aan te kijken.

   Verbaasd ging hij aan het voeteneinde zitten. ‘Vertel me meisje, wat is er?’ Het lukte niet zo best zijn vaderlijke toon te vermijden. Na een minutenlange stilte zei hij: ‘Zullen we morgen naar Mallorca vliegen? Dan nemen we twee maanden vakantie. Of gaan we ergens anders naartoe? Ik heb nog een prachtig buitengoed in de Ardennen!’

   Eindelijk kwam er reactie. Zij schudde haar hoofd. ‘Dat is niet wat ik wil!’

   Plotseling had Eduard het gevoel of hij iets ontdekte. Dat is het! Ja, dat is het wat ik in haar altijd zo merkwaardig heb gevonden, schreeuwde een gedachte. Dat is het wat me in haar aantrekt: zij geeft geen zier om geld! Voor hem, wiens hele leven door bezittingen in beslag was genomen, leek dit verschijnsel zover van zijn vertrouwde wereld af dat hij huiverde van bewondering. ‘Wat wil je dan wel? Zeg het, en je zal het krijgen!’

   ‘Ik weet niet wat ik wil!’ schreeuwde ze met haar gezicht in het hoofdkussen.

   Volgens hem werd zij door iets innerlijks gekweld, maar zolang zij er niets over losliet, stond hij machteloos.

   ‘Ik ga ontbijten. Daarna rij ik naar de bank. Zie jij maar wat je doet!’ Om haar te helpen opstaan, gaf hij een kneepje in haar schouder. Onthutst, daar het leek of hij een dode klomp vlees had aangeraakt, verliet hij de kamer.

   In de namiddag kwam Jungheinrich weer thuis. Vanessa’s schoenen naast het bed waren weg, en in de eethoek vond hij broodkruimels op haar bord. Hij opende de deur van de badkamer, waar zij, te zien aan de aangedampte spiegels, kortgeleden een douche had genomen. Hoewel er niemand was, verwachtte hij het wonder van haar stem. In een hoekje had zij al de door hem aangekochte spullen op een hoop achtergelaten. Zij moet vertrokken zijn, zoals ze was aangekomen: naakt onder haar mantel. Plotseling gaf hij gehoor aan een onweerstaanbare drang. Hij vroeg zich af waarom hij als een razende begon te schreeuwen. ‘En morgen vliegen we naar Mallorca! Of beter vanavond nog! We pakken dadelijk onze koffers!’

(WORDT VERVOLGD...)