nog zo'n figuur: professor erik oger...
een professor met echte seksappeal, de énige in de UIA van die tyd...
gespecialiseerd in nietzsche...
toen hy zyn legerdienst deed, was 'whiter shade of pale' een grote hit op de radio...
hy had altyd vier liefjes tegelyk, - ook vandaag weêr... zyn zeer scherpe neus ten spyt...
"waar woont u eigenlyk?"
"... in boechout."
"-hoe kan dat, uw uitstraling is daar te nomadisch voor, professor... hoe kan u wonen..."
nog zo'n mémoiretje:
eerste lic, ik zit vooraan in een eivolle aula, - het sneeuwde, herinner ik my nog... oger leest voor uit de orpheusmythe volgens nietzsche en overdiens theorie over de eeuwige terugkeer...
opeens vaart hy uit naar my -- naar my persoonlyk -- roodgloeiend, uiterst woedend; ik had nochtans totààl niks gedaan, ik zat gewoon rustig te luisteren, - - - - dan werd hy stil, dan sprak hy:"ik... ik vergis my, het... spyt me, wil je my vergeven..." en dan keek hy eventjes op en las hy voort en dat was het hele ding. ongewoon. beangstigend en euforisch tegelyk...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten